Il Cerchio d'OroAlbum

Rare jongens, die Romeinen! Welke band kan op deze staat van dienst bogen: na de oprichting in 1974, kwamen ze niet verder dan een paar singletjes, later gevolgd door wat onbestemde compilaties; na een hergroepering  werd de eerste cd in 2008 gelanceerd en dan nu, in 2013 met de tweede cd op de proppen komen? Juist,  Il Cerchio d’Oro, Italiaanse band uit Liguria. Wat ze al die tijd gedaan hebben, naar goud gezocht, misschien, zoals de bandnaam doet vermoeden?  De vraag is of de band met Dedalo E Icaro inderdaad goud in handen heeft.

Il Cerchio d’Oro is een schoolvoorbeeld van een band uit de klassieke Italiaanse school van symfonische rock uit de jaren zeventig. Als invloeden worden genoemd Le Orme en PFM.

Het woord klassiek is ook van toepassing op de thema’s die de band aansnijdt. De eerste schijf beschreef de reis van Columbus en in Dedalo E Icaro grijpen ze terug naar de mythologie met het niet helemaal goed afgelopen vliegexperiment van Dedalus en zijn iets bekendere zoon Icarus.

Het instrumentale Labirinto start met twee minuten heerlijke synthesizerklanken, waarna de gitaar zich er wat meer uptempo bijvoegt in Floydiaanse klanken. Een piano-intermezzo en fluitsolo zorgen voor een aangename afsluiting. Zang is overigens ook nadrukkelijk te horen op de cd, zoals in La Promessa. De regelmatig gebezigde samenzang klinkt soms aardig, maar hier en daar is het ook duidelijk minder. Dat geldt overigens ook voor leadzanger Piuccio Pradal: we hebben wel eens betere Italiaanse zangers gehoord. Gitaristen Roberta Giordana en Bruno Govone soleren er in dit nummer op gitaar intussen lustig op los. Veel afwisselend toetsenwerk is te horen, verzorgd door Franco Piccolini, terwijl Gino Terribele zich niet onbetuigd laat op drums.

De heren kunnen best pittig uit de hoek komen, in Una Nuova Realtà beginnen ze uptempo met een aardige portie bombast. Maar zoals in alle nummers zijn de tempowisselingen niet van de lucht. Luchtige toetsenloopjes, een pianopartijtje en een orgelsolo houden de aandacht van de luisteraar gevangen.

In de balad L’Arma Vicente weet de band een gevoelige snaar te raken. Een aantrekkelijke Moog-solo vormt de opmaat voor een heerlijke, uitgesponnen gitaarsolo.

Daarmee is het palet aan muziekstijlen nog niet compleet. Lekker bluesy gaat het toe in Oggi Volerò. Klassieke instrumenten als Mellotron en Hammond zorgen hier voor de intermezzo’s, naast  weer de nodige samenzang.

De triestheid van het mislukken van het grote plan om naar de zon te kunnen vliegen wordt goed vertaald in Ora Che Son Qui, waarin Icarus zich verontschuldigt voor het niet opvolgen van de raad van zijn vader: lui en ingetogen gespeeld en gezongen op een manier zoals Pink Floyd dat ook zo goed kon. De saxofoonsolo van Martin Grice die de cd uitluidt, belichaamt deze sfeer uitstekend.

Met “Dedalo E Icaro” zorgt Il Cerchio d’Oro voor weinig nieuws onder de zon. We hebben het allemaal wel eens eerder gehoord. Het zou ook geen verbazing wekken als bleek dat deze muziek in de jaren ’70 is opgenomen. Als je dat geen probleem vindt, ik kan er zelf prima mee leven, kan een dikke drie kwartier op en top Italiaanse klassieke symfo worden verorberd. Veel toetsenwerk, nadrukkelijk aanwezige Italiaanse zang, vlammende en snijdende gitaarsolo’s, tempo- en sfeerwisselingen, leveren een aangenaam en heel toegankelijk geheel op. Nee, goud levert deze schijf niet op, maar laten we het op brons houden.

Fred Nieuwesteeg