De suite in vijf delen (met intro) “Complesso K” is als experimenteel werk al in 2009 bedacht en in 2010 in de studio opgenomen. Later zijn enkele aanpassingen aangebracht, zo zijn de drumpartijen opnieuw opgenomen, is de intro toegevoegd en de muziek anders gemixt, maar het origineel is hiermee geen geweld aangedaan. Uiteindelijk is het pas in 2013 uitgebracht, door Il Giardino Onirico. Vandaar de toevoeging MMXIII aan de titel.
Vier Italianen besloten in 2008 samen muziek te gaan maken. Als een jaar later het vijfde lid zich meldt, ontstaat een ware smeltkroes van invloeden en interesses van de vijf bandleden: progrock, metal, fushion, klassiek, jazz, ambient, elektronische muziek en geluidseffecten. Deze elementen komen terug in “Complesso K”.
We kunnen Il Giardino Onirico vrij vertalen als De Droomtuin. Complesso K, in het Engels Complex K, is een soort elektrische golf door de hersenen tijdens de Non Rapid Eye Movement fase. In deze fase zijn dromen zeldzaam en de hersenactiviteit wordt geacht op gedachten te lijken. Mij te technisch allemaal, ik krijg er spontaan slaap van. Tijd voor een onderdompeling in dit complexe dromenland. Een onderdompeling die overigens niet zal leiden tot het loslaten van de huid, want in krap veertig minuten uur is het alweer voorbij.
Dit is echt muziek om te ondergaan. Zorg voor een matje waarop je zeer ontspannen kunt liggen en ban alle verstorende elementen uit de omgeving. Zet de speler aan, koptelefoon op, schroef het volume op. In golven die over het algemeen een tot twee minuten duren komen de soundscapes voorbij. Dichter Marco Marini brengt je ver van de bewoonde wereld door hypnotiserend teksten uit te spreken. Mysterieus en onheilspellend begint deze kosmische reis, de door Dario Hakim ingevlochten geluidseffecten komen nadrukkelijk binnen, net als de forse gitaaruithalen van Stefano Avigliana. Het gaat een stevig avontuur worden. We verlaten de dampkring, hetgeen gepaard gaat met metal en symfonische klanken, waarbij de bas van Ettore Mazzarini geprononceerd de speakers binnen dendert. Even gaat het gas eraf om plaats te maken voor snijdende en adembenemende gitaarsolo’s.
Weer even in zweeftempo bijkomen met een rustgevend stukje pianospel, om al rockend een nieuwe hemellaag te betreden. Fraai en soms zeer snel toetsenspel, waar Emanuele Telli voor tekent en een sterrenregen van slaggitaar met Mellotron op de achtergrond maken plaats voor vervreemdende geluiden die je doen afvragen waar je bent. Naar adem happend is er weer een moment van gewichtloosheid. De basgitaar doet alleen een regen van meteorietinslagen na, knerpend en snierend, puffend en stuwend met bijzondere geluiden bereiken we nu duidelijk outerspace. Psychedelische vergezichten zijn ons deel. Er lijkt zich diep in een grot op een hemellichaam dat we passeren een brullend monster te bevinden. Marini doet ons met de tweede portie geestrijke teksten beseffen dat we toch niet alleen zijn in deze eindeloze ruimte: ‘gedachten, kleuren, geuren…de nieuwe reis’.
Het laatste traject van die reis brengt ons aan het begin met pianospel tot rust, een slaggitaar zorgt voor dreiging, het tempo gaat omhoog, de gitaar rockt weer, Telli laat zijn toetsen meesterlijk spreken, even zien we in de verte symfo-dromenland. Heel bekend klinkt ons de mix van akoestisch gitaar met toetsendeken in de oren. Nog één keer doen onheilspellende klanken ons sidderen, waarna we gaan afremmen en voor een minuut in een SF-film belanden. De landing wordt ingezet, de remmotoren grommen bombastisch, waarna met lichte fluittonen een onverwacht zachte landing volgt.
Nog enigszins beduusd sta ik op van mijn matje. Deze trip kwam wel binnen. De oude Pink Floyd en Eloy dacht ik langs mijn raampje te hebben zien langsscheren, heel licht ook Mike Oldfield, het Italiaanse Goblin en flarden Dream Theater. De verveling kreeg geen moment de gelegenheid om toe te slaan en bij deze vrijwel geheel instrumentale muziek werd de zang nu eens niet gemist. Ik ben nog niet verslaafd, maar ik zou best nog een shotje lusten.
Fred Nieuwesteeg