Paese Dei Balocchi, IlAlbum

Il Paese Dei Balocchi is een groep uit Rome, geformeerd uit leden van de band Under 2000 dat een paar singles begin jaren ’70 produceerde. In 1971 kwamen ze bij elkaar en een jaar later verscheen dit gelijknamige debuut. Slechts 1800 platen werden er uitgebracht en volgens één van de groepsleden zijn er geen bijgedrukt. Toch geldt “Il Paese Dei Balocchi” als één van de meest typerende producten uit de Italiaanse symfonische rock van de vroege jaren ’70. Het heeft nooit eenzelfde status kunnen bemachtigen als Museo Rosenbachs “Zarathustra” of Premiata Forneria Marconis “Storia Di Un Minuto”, maar liefhebbers achten dit kleinood bijzonder hoog.

Het concept van de plaat betreft een man, teleurgesteld in de maatschappij, die zich terugtrekt in zijn eigen ‘zelf’ en daar een fictief ‘land van speelgoed’ (letterlijke vertaling van Il Paese Dei Balocchi) creëert.

De titels zijn lang en het aantal nummers klopt zelfs niet helemaal met het aantal titels. Op de oorspronkelijke lp waren de titels zodanig op de hoes gekwakt dat je niet goed wist waar de één ophield en de ander begon. Er is sprake van een Hidden Track en van een nummer dat niet eens op de lp genoemd wordt (Canzone Della Verità). Die verwarring maakt het moeilijk voor de archivaris, maar niet moeilijk voor de luisteraar. Alle nummers lopen zo in elkaar over dat gesproken moet worden van één geheel.

Er wordt slechts weinig gezongen, maar als er gezongen wordt, zoals in Canzone Della Speranza, is het ronduit prachtig. Voor de rest grossiert de plaat in hemelse thema’s, heerlijke solo’s, klassieke interludes en aan het einde zelfs een heus kerkorgelrecital. Zowaar geen lichte kost deze plaat! Edoch, de doorzetter zal er vele uren plezier aan beleven, want dit is Italiaanse symfonische rock volgens het boekje.

Zwaartepunt van de plaat is het langzaam qua spanning opbouwende Evasione, dat een zalig, zich log voortstuwend thema bevat en een haast verslavend effect op de luisteraar heeft. De coda erna, de langzaam ontwikkelende titelloze track die in de literatuur wordt aangeduid met Hidden Track, heeft een haast Genesis-achtig sfeertje.

De vroegere kant twee is nog meer dan de voorgaande een komen en gaan van thema’s, die op zo’n manier aaneen worden geregen, dat de oppervlakkige luisteraar de plaat wellicht wat fragmentarisch zou kunnen vinden. Je vindt er ineens ook akoestische gitaar, folkinvloeden en invloeden van Gregoriaanse zang. Als het kerkorgelgeweld vervolgens de plaat niet bepaald lichtzinnig afsluit, ben je niet eens meer verrast.

De kleurschakeringen van “Il Paese Dei Balocchi” zijn dus minstens net zo bont en ondefinieerbaar als de veelkleurige hoes. Tijdens elke luisterbeurt ontdek zelfs ik nog nieuwe, prachtige thema’s en melodietjes, die even komen en snel weer neerdalen. Het ongekende symfonische karakter, de beladen sfeer, de melodische kracht en het onbetwiste spelplezier maakt dat “Il Paese Dei Balocchi” zonder enige twijfel één van de beste platen is uit de rijke geschiedenis van de Italiaanse symfonische rock uit deze periode. De enige reden dat hij relatief onbekend is gebleven is misschien de ongrijpbaarheid. Voor mij is dat juist de aantrekkingskracht.

De mini-sleeve editie van BTF is trouwens te verkiezen boven de Mellow-uitgave. In januari 2010 is deze tevens op lp uitgebracht. Ik ben benieuwd of er nu méér dan 1800 verkocht zullen worden. Als ik jou was, zou ik er direct één bestellen.

Markwin Meeuws