Il Tempio Delle ClessidreAlbum

We hebben het hier over het gelijknamige debuutalbum van een band die vernoemd is naar een nummer van het legendarische Museo Rosenbach. Je hebt precies 56 minuten en 55 seconden de tijd om te genieten van deze plaat. Reken maar dat je dat volop zal doen, zeker als je van hedendaagse Italiaanse-prog houdt die gebaseerd is op de jaren ’70. Draai de zandloper maar om. De tijd gaat nu in.

Met de muziek van Museo Rosenbach heeft het gebodene zeer zeker enige raakvlakken en toch ook weer niet. Il Tempio Delle Clessidre is minder uitbundig en vooral minder rauw. De band is warmer, romantischer en heeft meer diepte terwijl de formatie zich ook op hardrock en metal richt. De overeenkomsten met Museo Rosenbach zijn hoofdzakelijk melodisch en harmonisch. Daarnaast kent de muziek een zelfde soort afwisseling tussen pit en dromerigheid. Een groot raakvlak – en daar zal de gehele progwereld de handen voor op elkaar krijgen – is dat Stefano “Lupo” Galifi, de Museo Rosenbach zanger van weleer, de microfoon na veertig jaar weer voor progressieve doeleinden gebruikt en leadzanger is op deze cd. Hij heeft werkelijk een prachtstem, de fraaiste Italo-voice allertijden. Toch zal hij de bewondering voor zijn daden moeten delen met de andere bandleden, want die doen qua niveau beslist niet voor hem onder.

Zolang de zandloper loopt word je constant geconfronteerd met het weelderige toetsenspel van Elisa Montaldo, een zeer getalenteerde dame. Ze geeft de band z’n gezicht met prachtig spel op de piano en heerlijk werk op het orgel.Tevens laat ze allerlei andere antieke proggeluiden horen zoals die van Mellotron en Minimoog. Het prettige van haar spel is dat het niet bol staat van de bewijsdrift maar dat ze al haar verrichtingen in dienst laat staan van de nummers. Alles zit verpakt in boeiende composities die met hun tamelijk complexe structuur toch goed behapbaar zijn. Als het dan te druk dreigt te worden is daar die fantastische geluidskwaliteit. Montaldo is grotendeels alleen verantwoordelijk voor de composities, maar een enkele keer heeft ze een nummer samen met bassist Fabio Gremo geschreven. Je zou geneigd zijn te denken dat Il Tempio Delle Clessidre een veredeld Montaldo–projekt is, te meer omdat de dame in kwestie de band ook nog eens heeft opgericht, maar dan zit je toch helemaal verkeerd. Samenspelen is namelijk een groot goed bij de band en het is dan ook niet zo verwonderlijk dat de nummers een fantastisch geheel vormen. Een ieder kan geweldig spelen en weet z’n plaats. Natuurlijk zijn er solo’s en omdat die nergens te lang duren gaan ze nooit over de top. Dat neemt niet weg dat de bandleden zich helemaal geven; ze weten wat doseren is.

Het album is geconstrueerd volgens het principe dat de eerste negen nummers eigenlijk een album binnen het album zijn en dat het tiende nummer min of meer een bonustrack is. Vanaf het orgel in de instrumentale opener Verso l’Alba houdt de muziek je in z’n greep en als de dynamiek met het sterke Insolita Parte Di Me dan nog eens toeneemt is er geen ontkomen meer aan. Met heel veel dank ben je een tijd lang van de wereld, totdat de laatste tonen van het dromerige en gevoelige Il Centro Sottile zijn weggeëbt. Ondertussen zal je een heleboel moois ervaren zoals de spetterende Moogsolo in Insolita Parte di Me, de cello in het rustige La Stanza Nascosta of het imposante kerkorgel in Faldistorium. De Clessidres zijn uiterst bekwame knutselaars. Met hun talloze overgangspartijen (veelal synchrone loopjes) rijgen ze alles aan elkaar. Het is knap hoe de band met een paar pakkende zanglijnen Boccadasse toegankelijk weet te houden, hoe het prachtige pianospel van Le Due Metà della Notte uitgewerkt wordt tot een Dream Theater-achtig stuk en hoe het hoekige thema van Danza Esoterica Di Datura afgewisseld wordt met piano. Je hebt duizend paar oren nodig om alles in één keer tot je te nemen.

Als het zwierige Antidoto Mentale met z’n vrolijke moog het album dan uit mag deinen leef je in een andere wereld, maar geen nood: als je de zandloper weer omdraait kan je gewoon weer 56 minuten en 55 seconden ten volle genieten.

Dick van der Heijde