Il Tempio Delle ClessidreDVD

Met niet heel veel overdrijving kan gesteld worden dat Il Tempio Delle Clessidre een kloon is van Museo Rosenbach. In 1973 leverde deze legendarische Italiaanse progformatie de lp “Zarathustra” af, dat door velen als een van de hoogtepunten van de Italiaanse prog wordt beschouwd. Een van de onderdelen van dit lange epos is getiteld… Il Tempio Delle Clessidre! Dat Il Tempio Museo een warm hart toedraagt blijkt eruit dat zij “Zarathustra” diverse malen live integraal hebben vertolkt. En als dan ook nog de originele zanger van Museo Stefano “Lupo” Galifo deel uitmaakt van Il Tempio, dan lijkt de appel niet ver van de boom te gevallen.

De dvd “Live In Seoul” laat niet verrassend een opname van de band in de Koreaanse hoofdstad zien. Evenmin is het verrassend te noemen dat hierop een integrale vertolking van Zarathustra te horen is op deel één dat de titel Museo draagt. In dit werkstuk komen elementen naar voren van Genesis, King Crimson, Gentle Giant en Jethro Tull, maar ook van enkele klassieke jaren ’70 bands uit Italië. We weten dan dat we te maken hebben met complexe muziek met veel tempo- en sfeerwisselingen, emotionele zang, veel gevoel voor drama, ook op het podium, melodieuze wendingen, afgewisseld met tegendraadse ritmes en onheilspellende klanken. De bandleden komen op met kappen over hun hoofd. “Lupo”, geheel gehuld in monniksoutfit, klinkt nog net zo als dik veertig jaar geleden! We zien ook maskers en een zandloper die omgekeerd wordt neergezet op het podium. Dit is het symbool van de band (clessidre betekent zandloper). Oprichtster van Il Tempio Elisa Montalda laat voortdurend horen dat zij een klasbak is op de klavieren. Giulio Canepa laat enkele mooie, gevoelige gitaarsolo’s horen.

In deel twee van schijf één krijgen we het gelijknamige debuut van Il Tempio te horen. Dit kunnen we als een moderne variant van Museo Rosenbach betitelen. Naast de duidelijke overeenkomsten, zijn er ook verschillen, zoals Dick van der Heijde in zijn recensie van “Il Tempio delle Clessidre” al schreef: de muziek van de laatste is minder uitbundig en rauw, warmer en romantischer en heeft meer diepgang. En altijd danst Elisa Montaldo over de toetsen, met  gevoelig pianospel, verfijnd orgelwerk en uitbarstingen op de Moog, zonder de aandacht teveel op zichzelf te willen vestigen. Ze speelt in dienst van de composities en de band, die als een hechte eenheid overkomt. Helaas laat de beeldkwaliteit te wensen over: korrelig beeld en matige cameravoering. Het geluid is over het algemeen van voldoende niveau.

Op schijf twee doen de Italianen het eerdere werk nog eens dunnetjes over. Naast het eerdergenoemde werk horen we twee nummers van hun cd uit 2013, “Alie Natura”. We maken de allereerste gig mee en enkele andere optredens, waaronder eentje op het gerenommeerde NEARfest. Dit toont aan dat Elisa en haar mannen behoorlijk aan de weg timmeren. Ook op deze schijf is de beeldkwaliteit hier en daar dramatisch. Het optreden op NEARfest is bovendien qua geluid helemaal beneden peil, wat dan toch erg jammer is. Waarom per se vier uur beeld in een doosje willen proppen? Ik zeg: less is more, meno è più, leg een uitgebreid concert één keer professioneel vast en maak hier een mooie dvd van, dat doet veel meer recht aan de kwaliteit van de band. Los hiervan biedt deze dubbel dvd toch een mooi inkijkje in het vroegere werk van dit sterk door de Italiaanse prog uit de jaren ’70 geïnspireerde gezelschap. Ik draai de zandloper nog één keertje om…

Fred Nieuwesteeg