IllusionAlbum

Ok, resumé. Dus je hebt “Illusion” van Renaissance, maar ook “Renaissance” van Renaissance. En je hebt ook “Illusion” van Illusion, maar geen “Renaissance” van Illusion, die heet dan “Out Of The Mist”. Ben je er nog? Zelfs platenlabel Esoteric Recordings wordt er gek van, want ze hebben zelfs nog in hun assortiment “Illusion” van Isotope. En er bestaan nog wel meer Illusions in de popgeschiedenis, zowel als groepsnaam, als albumtitel. Ik heb het label voor de grap voorgesteld om ook Triumvirat’s “Illusions On A Double Dimple” toe te voegen aan hun collectie, maar ze konden er niet om lachen.

Hoe dan ook, in mijn recensie van de eerste Illusion, “Out Of The Mist” uit 1977, deed ik de geschiedenis wat meer uit de doeken. Krap een jaar na deze geslaagde rehabilitatie is “Illusion” het tweede, maar dus eigenlijk het vierde staaltje van deze formatie. En het is net als “Out Of The Mist” een uiterst genietbare plaat, zij het dat “Illusion” wat meer bedeesd is, wat meer ingetogen. Daardoor maakt “Illusion” wat minder indruk dan “Out Of The Mist”, maar het is zeker geen plaat om over te slaan.

Net als op “Out Of The Mist” gedraagt Illusion zich opnieuw als de lieve, oudere, slechts maar ietsje minder getalenteerde zus van Renaissance. Ondanks dat Illusion nagenoeg dezelfde bezetting heeft als op de eerste twee platen van Renaissance (nogmaals, zie mijn uitleg bij “Out Of The Mist”) lijkt Illusion meer op het op dat moment ‘huidige’ en zeer populaire Renaissance van Dunford en Haslam, dan op de versie van McCarty en Relf.

In elk geval opent “Illusion” opnieuw met een prachtige track, het zoete maar mooie Madonna Blue, dat heel erg wegheeft van Isadora, het klassieke openingstrack van de vorige plaat. Maar ietsje verderop vind je Louis’ Theme, een compositie op naam van zangeres Jane Relf en bassist Louis Cennamo, en dus niet van Jim McCarty, die de rest van de composities voor zijn rekening neemt. Het is een prachtig nummer en het is jammer dat Illusion na deze plaat uit elkaar viel.

Interessant is dat de plaat verder nog een onafgewerkte compositie van Keith Relf kent, die helaas in 1975 om het leven kwam. Het nummer Man Of Miracles is een verstild nummer dat gevoelig wordt vertolkt door zijn zus, en het blijft over de hele linie tamelijk rustig.

Toch laat “Illusion” al met al minder indruk achter dan “Out Of The Mist”. De mooiste tracks zijn tevens de rustigste. Cruising Nowhere is een stevig nummer, vol tempowisselingen, maar het laat nauwelijks indruk achter. The Revolutionary is een zeer bombastisch nummer, waarop Jim McCarty zich vocaal nogal overschat, en dat daardoor nét een tikje over het randje gaat.

Dus hoewel “Out Of The Mist” direct verplicht door elke Renaissance-fan moet worden aangeschaft, blijkt bij “Illusion” dat de koek alweer een beetje op aan het raken is. Het is nog wel een genietbare plaat, maar het haalt bij lange niet bij “A Song For All Seasons” van Renaissance van hetzelfde jaar.

Markwin Meeuws