Images Of EdenAlbum

 Gelukkig hebben we de foto’s nog!

De prachtige beelden van het hemelse paradijs zijn natuurlijk heel mooi, maar in de harde realiteit van het dagelijkse leven is het paradijs vaak ver te zoeken of compleet afwezig. Blijft het een utopische wensdroom om een stukje paradijs op aarde te creëren of kan dit menselijk verlangen daadwerkelijk vorm krijgen in onze wereld? Images Of Eden heeft een eigen visie op ‘de perfecte wereld’, een wereld die begint bij jezelf. Tekstschrijver en oprichter van deze Amerikaanse viermansformatie, Gordon Tittsworth is van mening dat ieder mens het ‘Eden’ in zichzelf zou moeten zoeken en dientengevolge dan uiteindelijk ook zal vinden. Zijn teksten gaan over innerlijke rust, sereniteit, kracht en liefde, maar laten volop ruimte voor eigen interpretatie. Het zijn zeker geen moralistische preken of verhandelingen vanuit een godsdienstig oogpunt. Tittsworth wil de luisteraar met zijn tekstuele uitingen louter stof tot nadenken bieden vanuit zijn eigen perspectief en levenservaringen. Een nobel streven!

Aanvankelijk was Images Of Eden een eenmansbedrijf van de zojuist reeds genoemde Gordon Tittsworth. Na tal van bandjes versleten te hebben, waarin altijd wel iets mis was, besloot hij in 1999 om het maar eens op eigen houtje te proberen. “Chapter I” (2001), een album waarvoor Tittsworth slechts muzikale steun inriep van een sessiedrummer, was de eerste tastbare vrucht van zijn solitaire arbeid. Met die cd op zak ging hij vervolgens doelgericht op zoek naar geschikte, capabele muzikanten die Images Of Eden zouden kunnen doen laten transformeren in een volwaardige band. In die missie is Tittsworth glansrijk geslaagd, getuige de uiterst professionele muzikale verrichtingen op het vervolgalbum “Sunlight Of The Spirit”. Bekendste figuur in de huidige line-up van Images Of Eden is gitarist Dennis Mullin. Ingewijden in de progscene zullen hem ongetwijfeld kennen van Iluvatar, een groep waar hij overigens nog steeds deel van uitmaakt. Bassist Bryan Wierman en drummer Matt Kaiser kunnen niet profiteren van een dergelijke (relatieve) naamsbekendheid, maar hebben als muzikanten ook al vele zeeën bevaren. Het zijn ervaren rotten, om maar even in de waterige sferen te blijven.

“Sunlight Of The Spirit” gaat met de intro Ascension verder waar het afsluitende Autumn’s End van “Chapter I” ophield. Beide albums vloeien als het ware in elkaar over, alsof het een lange, doorgaande stroom van muziek betreft. Tittsworth heeft laten doorschemeren dat deze werkwijze ook zal worden doorgetrokken naar de derde cd, die overigens het stadium van de grondverf inmiddels al is ontgroeid. Wat Images Of Eden op “Sunlight Of The Spirit” in petto heeft laat zich moeilijk vangen in een vastomkaderd stijlhokje. Wellicht dat de algemene term progressieve hardrock hier het meest van toepassing is. Het zijn vooral de penetrante gitaarriffs die in de songs op een intense manier de richting aangeven, een beetje zoals dat in de muziek van groepen als Rush en Fates Warning het geval is. Ook het zware, doordringende gitaargeluid van King’s X steekt hier en daar de kop op. De zanger Tittsworth overvleugeld regelmatig de gitaren met zijn ‘drukke’, altijd aanwezige stem, die veel ruimte opeist. Hij begeeft zich voornamelijk in de hogere regionen en zit zo nu en dan wat te lang aan zijn maximum. Het klinkt daardoor soms wat te geforceerd, zonder dat de beste man overigens op enige valsheid in gezang betrapt kan worden. Het ken net, zouden ze in Friesland zeggen. Wel is het zo dat de vibrato in zijn stem aan de overdreven kant is. Af en toe bij het irritante af zelfs.

De echte opener Kaleidoscope is een harde rocksong met een aardig tempo en fraaie samenzang. Progressief klinkende gitaren geven Beyond Horizon een heel ander karakter, hoewel ook hier de pittige rockmomenten niet ontbreken. Lichtvoetiger is To Live Another Day, dat tegen het einde een frivole toetsensolo en tomeloos stuwende drums kent. Het navolgende Dream-Catcher is de eerste positieve uitschieter van deze plaat. Een stemmig pianobegin gaat al snel over in een slepend, vrij log vervolg met mooie bruggetjes en tempoveranderingen. Er zitten stukjes toetsen in dit nummer die Marillion-waardig zijn en het veelzijdige gitaarwerk van Dennis Mullin verdient luid applaus (klap, klap, klap). Voor de liefhebbers van ‘groovy tunes’ is het zompige en zware Aladdin een ware traktatie. De tweede helft van de cd zal vooral de progressieve medemens de nodige vreugde kunnen verschaffen. Zeker het drieluik Emerald Rain, I Remember When…. en Through October Skies is waarschijnlijk een kolfje naar hun oor. De variëteit in stijlen die in dit epos voorbij komt staat eigenlijk model voor de intenties van Images Of Eden. Progressief, heavy, bedachtzaam, fel ,intens, zwaar, melancholisch, akoestisch; het zit allemaal samengeklonterd in deze drie nummers. En dan moet het toetje nog komen. Het lange pronkstuk MIdnight’s Tide kent na zo’n vijf minuten een geweldige break met een ijzersterke Dennis Mullin in een hoofdrol. Echt prachtig. Ook drummer Mat Kaiser slaat op kundige wijze om zich heen in deze imposante finale. Na de apotheose slaat deze song om in een zweverig hoorspel met rustiek relaxt gitaarwerk, deinende zeegolven, krassende meeuwen en blazende winden. Kortom, de ideale opmaat voor de in wording zijnde derde cd.

Images Of Eden is niet de belichaming van het ultieme muzikale paradijs op aarde, maar een interessante band is het zeker wel. Het is een groep met een goed doordachte algehele visie, die al heel aardig vorm heeft gekregen op “Sunlight Of The Spirit”. Zo aardig, dat er met enige reikhalzing kan worden uitgekeken naar het volgende werkstuk van de heren. Het verdient echter aanbeveling om voordien eerst het boeiende, met liefde gemaakte “Sunlight Of The Spirit” op je in te laten werken.

Joost Boley