ImagicalAlbum

Als de Haagse gitarist/gitaarleraar  Daan van den Bergh in 2005 zijn fietsenstalling wil openen lukt hem dat niet. Zijn rechterhand schiet namelijk in een spastische kramp. Het is het begin van wat later gediagnostiseerd wordt als focale dystonie, een neurologische aandoening die er op neer komt dat bij ingewikkelde bewegingen van de hand de aansturing ervan in de war raakt. In het geval van van den Bergh komt het er op neer dat hij niet meer kan tokkelen en dat is voor hem als klassiek gitarist een ramp. Van den Bergh heeft van de nood een deugd gemaakt. Hij ontdekt dat hij wel voldoende controle over zijn hand heeft om met een plectrum  te spelen en sindsdien schrijft hij zijn eigen composities.

Het is eind 2016 als van den Bergh onder de naam Imagicial een website lanceert waarop dan gelijk zijn debuutalbum “It Was An Epoch” het levenslicht ziet. Het negen nummers tellende product, dat slechts 22 minuten duurt, is in flac-formaat verkrijgbaar en gezien de creatieve, buitengewoon gevoelige manier waarop van den Bergh musiceert is dat geen overbodige luxe. Je kan natuurlijk ook voor de gratis mp3-tjes op zijn sound cloud- pagina gaan, maar van den Bergh is zo’n muzikant waar je graag je geld aan uitgeeft. Het album verdient het om nauwgezet beluisterd te worden.

De staalsnarige akoestische gitaar, een nagemaakte Martin uit de jaren ’40 van de vorige eeuw, zorgt met z’n diepe geluid voor heel wat sfeer zoals direct al blijkt in het relaxte begin van opener Introitis en het daar op volgende Steady Pace. Ook in de Steve Morse-achtige blues van An Imaginary All Terrain Vehicle hangt die organische gloed, evenals in het donkere Rosse Sea. Om meer gelaagdheid aan te brengen in de muziek zijn er synthesizers en samplers aanwezig. Het geheel is hierdoor wel wat fragmentarisch van aard, maar je kan net zo makkelijk zeggen dat dit juist leuk is. Wie wordt er nu niet graag geconfronteerd met een snorrende grasmaaier?  Erg fraai is vooral de tempo- en sfeerwisseling in Steady Pace waar onder aanvoering van de drumcomputer het lome sfeertje plotseling omslaat naar iets sprankelends.

Halverwege het album wordt het allemaal wat intenser. Het nummer Wes is dankzij de bassen een spannende, filmische aangelegenheid en Sunrise Street heeft bijzonder spel op de elektrische gitaar te bieden. In Epoch zit aan het eind een gedreven stukje flamenco-slaggitaar. Hoe gevarieerd is dit album eigenlijk? Coffee’s Ready sluit ook weer prima aan bij al het voorgaande. Het Pink Floyd-achtige gitaarwerk kinkt goed, vooral als van der Bergh glijden gaat met zijn bottleneck. Het afsluitende Eroch is een beetje een nachtkaars. Zeker in combinatie met het warme gitaarspel maakt het duidelijk wat we al jaren weten: drumcomputers zijn kille doosjes.

Dit album verdient naast een stel positieve woorden ook wat opbouwende kritiek en die geef ik graag. “It Was An Epoch”! is een erg kort album waar bijzonder veel op gebeurt. Iets meer lengte in de composities zou geen kwaad hebben gekund. Elke keer als ik het album hoor gaan mijn dagdromen over die denkbeeldige man achter de vleugel. Net als die congaspeler, die beeldschone fluitiste en dat 70-koppge symfonieorkest is hij de vader van mijn gedachten.

Dick van der Heijde