ImaginaeriumAlbum

In 2022 kwam “The Rise of Medici” van Imaginaerium uit. Eric Bouilette en Laura Piazzai zijn de grondleggers van deze band. Maar ook Clive Nolan had een grote vinger in de pap bij het maken van deze rockopera. Bouilette, met name bekend van Nine Skies,  overleed net voor de release van “The Rise of Medici”. Dit betekent gelukkig niet het einde van Imaginaerium. Nolan en Piazzai hebben de handen wederom ineengeslagen en eren met “Siege” de nalatenschap van Bouilette. Deze keer niet met een rockopera en ik vind dat die keuze goed uitpakt. Wel cirkelen alle nummers rond het thema van belegering. Het kan dan gaan om een oorlogsverhaal, maar net zo goed over de ‘belegering’ van het innerlijk.

Met “Siege” gaat Clive Nolan terug naar de muziek die hij onder de naam Strangers on a Train maakte: rijke orkestraties en appellerende composities. Zeker als Piazzai de zang voor haar rekening neemt is er genoeg te genieten. Het smetje op het album vind ik wel de zang van Nolan. Ik weet dat hij van zingen houdt en als hij zich in acht houdt is het nog wel oké. Denk bijvoorbeeld aan zijn werk met Shadowland. Maar hij wil ook wel eens vocaal uit de bocht vliegen en dat gebeurt op de laatste track Blood Moon. Dat is helaas compositorisch al het minste nummer en de overdreven theatrale zang van Nolan maakt het er niet beter op. Heel jammer, want zo krijgt dit album niet de finale die het verdient. Want er staan genoeg sterke nummers op “Siege”.

Om te beginnen de krachtige openingstrack Cry Boudica. Je wordt direct het album ingezogen door de mooie orkestraties. Het lied is goed opgebouwd en de spanning komt steeds meer naar voren. Piazzai zingt bovendien uitstekend. Ook direct een mooie geschiedenisles: Boudica was een Keltische koningin van de Iceni die vooral bekend is geworden als leidster van de opstand tegen de Romeinen in het jaar 61.

Nummers als Footprints en All There Is To See gaan in dat spoor verder. Een speciale vermelding reserveer ik graag voor When My Eyes Are Closed. ‘Er zijn veel mentale aandoeningen die elk werkelijk gevoel dreigen weg te vagen van identiteit. Misschien ligt diep van binnen de echte ‘jij’ die hierdoor wordt belegerd meedogenloze verwoestingen… als je je ogen sluit, kun je ‘jij’ nog steeds zien’, aldus de liner notes. Ik vind het mooi hoe Nolan het thema van belegering ook op deze manier vertaalt in het overtuigende en melodramatische When My Eyes Are Closed. Ik kan mij voorstellen dat luisteraars dit te poppy en sentimenteel vinden, maar bij mij haakt dit nummer. Ik wil het steeds opnieuw horen.

Lekker proggy is het instrumentale To The Victor Go The Spoils waar Nolan losgaat op zijn klavieren. Hij neemt op The Last Arrow de zang voor zijn rekening en in dit uptempo nummer is het nog wel oké. Het nummer Deep valt echt op. Dit rustige nummer met een etherische inslag doet denken aan Kate Bush ten tijde van de B-kant van “The Hounds of Love”. Heel mooi gedaan!

En ja, dan sluit het album af met het al genoemde Blood Moon. Maar al met al geniet ik van “Siege”, en soms met volle teugen, omdat Nolan en Piazzai mij toch een aantal keren weten te raken met hun liedjes.

Dit album heeft een bonus-cd met diverse versies van nummers van “Siege”. En ook twee verschillende versies van Dorian Gray, dat al op de “SI Music compilation disc” uit 1991 stond. Tja, dat was de tijd dat ik zo ongeveer de muziek van Clive Nolan begon te volgen. Dit nummer van Shadowland is en blijft erg sterk. Hoe dan ook. Ik vind het lovenswaardig dat Nolan en Piazzai door zijn gegaan met Imaginaerium. En “Siege” is een goed album. Ook om ouderwets met het tekstboekje in de hand te luisteren. Wie houdt van het werk van Nolan, heeft met “Siege” wederom een album waarop het vaak ouderwets genieten is.