ImaginaeriumAlbum

Het is inmiddels een hele klus om alles wat Clive Nolan (geboren in 1961) heeft uitgebracht of waar hij aan meewerkte op een geordende manier in kaart te brengen (en houden). Want in welk rijtje zetten we de laatste boreling Imaginaerium?

Ondanks dat dit nieuwe project werd aangekondigd als vooral Nolan’s project, zijn Eric Bouilette en Laura Piazzai de grondleggers van Imaginaerium. De Fransman Bouilette kennen wij binnen progwereldse kringen onder meer van de groep Nine Skies. Piazzai, de vrouwelijk blikvanger van deze productie, is een in Italië geboren en in Zweden opgegroeide rockzangeres. Zij ontmoette Nolan in 2016 en maakten samen het album “From The Outside In”.

“The Rise Of Medici” past in het rijtje rockopera’s waar Clive Nolan eerder bemoeienis mee had. Samen met Bouilette heeft hij een schare aan ervaren muzikanten en (minder bekende) vocalisten weten te vergaren. Laten we de overige cast eens doornemen. Andy Sears is bekend van onder andere Twelfth Night, evenals zanger Mark Spencer, die Sears kende van zijn Twelfth Night verleden. De sopraan Elena Vladyuk komt uit Siberië en werkte mee aan “She” van Caamora en ontlokte mij de vraag waar Agnieszka Swita eigenlijk gebleven is? Isabella Cambini vervolgens is een Italiaanse harpiste. Bernard Hery is Nine Skies’ basgitarist. Drummer Scott Higham ten slotte, werkte al aan veel producties van Nolan mee en was jarenlang drummer van Pendragon.

Deze rockopera gaat over het geslacht en bankiersfamilie De Medici. Zij drukten eeuwenlang een nog steeds zichtbare stempel op Florence. In het bijzonder wordt hier de levensloop van het echtpaar Cosimo en Contessina De Medici gevolgd.

Waar je in de korte pastoraal getinte opener Festina Lente nog Elena Vladyuk hoort, wordt het bal in Duty Of Love pas echt geopend. Centraal daarin staat de zang van Laura Piazzai in haar vertolking als Contessina. Ze heeft een krachtige rockstem met een groot bereik, zoals uit enkele ferme uithalen blijkt. Een ander nummer wat er voor mij bovengemiddeld uitspringt is Glass Throne. Ook hier horen we een vocale hoofdrol voor Piazzai met sterke zang. Het uptempo nummer heeft een prettige cadans en doet enigszins denken aan Caamora. Ook de vrij korte ballad Fall From Grace kon mij bekoren vanwege de fraaie zanglijnen.

Zoals met veel rockopera’s krijg je als luisteraar ook hier veel tekst te verwerken. Persoonlijk vind ik dat jammer, want er was ruimte genoeg voor instrumentale intermezzo’s. Zonder boekje met al deze teksten is het soms lastig te volgen wie er zingt. Zowel de mannelijke als vrouwelijke stemmen liggen namelijk dicht bij elkaar en zijn daardoor lastig te onderscheiden. Return Of The Medici verzandt na een fraai pastoraal intro uiteindelijk in een brei van door elkaar lopende zang. Zonde.

Daarnaast vraag ik mij af waarom Clive Nolan zichzelf een vocale rol heeft toebedeeld. Dat hij zingt in zijn band Shadowland heb ik inmiddels geaccepteerd. In deze productie had hij dit met zijn zeurderig aandoende stem niet moeten doen. Een gemiste kans. Over gemiste kansen gesproken, de orkestraties op dit album zijn duidelijk gesampled. Klassieke muzikanten van vlees en bloed hadden deze rockopera zonder meer op een hoger niveau getild.

Het mag duidelijk zijn dat ik niet over loop van enthousiasme. Een gevoel van teleurstelling overheerst zelfs. Deze rockopera werd groot aangekondigd. De verpakking van het geheel (waaronder een 28 pagina’s tellend zogenaamd earbook) oogt visueel ook groots. Vormgeving en het artwork zijn ronduit stijlvol. Dit alles staat wat mij betreft niet in verhouding tot het magere muzikale resultaat van 54 minuten. De nummers op de extra cd voegen weinig toe en is een herhaling van zetten. Daarnaast zijn de drie interviews, met als treurig dieptepunt het interview wat Clive Nolan zichzelf afneemt, zo geënsceneerd dat ze het niet waard zijn om meer dan een keer te luisteren. Conclusie: “The Rise Of Medici” haalt het bij lange na niet bij zowel “She” als “Alchemy”.