In ContinuumAlbum

In 2013 was daar opeens Sound Of Contact. Menig proghart ging sneller kloppen, want de zoon van Phil Collins, Simon, zou de zang voor zijn rekening nemen. Zijn bandmaat was Dave Kerzner die lange tijd de toetsentechnicus was van Tony Banks. Simon Collins en Dave Kerzner ontmoetten elkaar in 2006 tijdens de (laatste?) Genesis tournee. Hun debuutalbum, “Dimensionaut”, was een dijk van een album waarin ze hun liefde voor symfonische rock en science fiction helemaal kwijt konden.

Er volgde optredens in het voorprogramma van Marillion, Spock’s Beard en Beardfish en ze speelden mee op Cruise To The Edge en in 2013 op het Night Of The Prog festival. Maar daarna begon de soap. Kelly Nordstrom verliet de band en enige tijd later ook Dave Kerzner. Een jaar later keerde hij weer terug en begon de band te schrijven aan nieuw werk. Tot het niet meer boterde tussen Collins en Kerzner en de band uit elkaar ging.

Dave Kerzner kwam in 2017 sterk terug met zijn soloalbum “Static” en kort daarna kondigde hij In Continuum aan. Op de site wordt duidelijk gemaakt dat dit het conceptalbum project van Kerzner is. Maar aangezien band maatje Matt Dorsey en Sound Of Contact tour gitarist  Randy McStine van de partij zijn er het materiaal afkomstig is van de schrijfperiode van Sound Of Contact, kun je dit gerust een soort doorstart noemen.

Dat Dave Kerzner een briljant muzikant is heeft hij al eerder bewezen, maar dat gevoel versterkt hij opnieuw met dit album. De composities staan als een huis, zijn enerverend, diepgaand en vol afwisseling. Dit conceptalbum gaat over een vrouwelijke alien (genaamd AlienA) die op aarde terecht komt en valt voor de menselijke man Kai. Elk nummer is als een puzzelstukje die samen het verhaal vertolken. Diverse zangers dragen diversen rollen. AlienA wordt vertolkt door Leticia Wolf en Kai wordt vertolkt door de Argentijn Gabriel Agudo (Bad Dreams). Verder zijn Jon Davison en Dave Kerzner zelf te horen.

Het is goed te horen dat de muziek geschreven is voor Sound Of Contact. Je herkent de stijl van het eerste album veelvuldig. Daarbij is de geest van Genesis nooit ver weg. Vooral de periode “A Trick Of The Tail” en “Wind And Wuthering” hoor je veel terug. Soms wordt er een ruk aan het stuur gegeven en gaat de muziek sterk de neo-prog kant op, zoals in het geweldige Two Moons Setting With The Sun en in Banished. Hierin zal de toetsensolo van Dave Kerzner vele (neo)prog harten sneller doen laten kloppen.

Crash Landing is ook zo’n gaaf nummer. Het heeft een mooie onderhuidse spanning en een lekkere drive. Dat laatste komt met name door het swingende drumspel van Marco Minneman (o.a. Steven Wilson). De gitaarsolo van Steve Hackett is de kers op de taart. Hands Of Time is met dik elf minuten het langste nummer. Het opent sfeervol met mooie orkestraties en ontpopt zich daarna tot een op en top symfonisch nummer met tegendraads spel. Het gave van dit album is dat de popinvloeden nooit ver weg zijn. Denk aan pakkende melodieën en refreinen. Bij dit nummer is dat niet anders.

Toch heb ik ook kritiek op dit album. En dat zit hem in de vocalisten. De stemmen lijken veel te veel op elkaar waardoor je niet duidelijk hoort wie wat zingt. Jon Davison, Gabiel Agudo en Dave Kerzner hebben alle drie goede zangstemmen, maar (op dit album) een sterk op elkaar lijkend en weinig uniek geluid. Hierdoor lijkt het te veel op elkaar. Daarbij ligt de zang veelal wat achter in de mix waardoor het al minder opvalt. Met dat rauwe randje komt de stem van Dave Kerzner nog het beste uit de verf. Be The Light is een duet tussen Gabriel Agudo en Leticia Wolf, maar daar hoor je niets van. Dit omdat ze gelijktijdig zingen en hun stemmen zo op elkaar lijken. Dit album vraagt om een goede zanger met heel veel karakter in zijn stem. Wat dat betreft wordt Simon Collins node gemist. Als hij dit album had ingezongen had ik de loftrompet nog veel harder laten klinken. Het is de enige smet op dit geweldige album, maar omdat er zoveel op gezongen wordt, is de smet wel steeds aanwezig.

“Acceleration Theory” bezorgt ons een dik uur geweldige muziek die vele progliefhebbers heel erg zal aanspreken. Dave Kerzner heeft een heel groot hart voor de symfo en laten we hopen dat er nog veel meer muziek uit zijn koker zal komen.

Maarten Goossensen