In-TensionAlbum

“Deze nieuwkomer komt er wel en als men in staat blijkt om de spanning en sfeer in de songs nog meer uit te bouwen, denk ik dat in combinatie met veel optreden de volwassenheid snel intreedt. Nederland heeft er in elk geval weer een veelbelovende band bij!”

Hiermee besloot voormalig Progwereld recensent (en mijn voorganger) Ton Veldhuis de recensie van het debuutalbum van In-Tension, genaamd “Fragments”.

Toen hing de kalender van 2004 nog aan de muur. We zijn nu vier jaar verder en het is aan mij om de balans op te maken. Laat ik maar met mijn conclusie beginnen: In-Tension heeft nog steeds het predikaat van ‘veelbelovende band’, niets meer en niets minder. De groep heeft in die vier jaar qua bezetting een forse verandering ondergaan. Van de oorspronkelijke vijf leden zijn toetsenist Nelis van Lierop en bassist Robin Zielhorst vertrokken. De basgitaar wordt nu bespeeld door Geert Sesink, terwijl Maarten Spoor naast de drums ook de toetsen voor zijn rekening heeft genomen. Hiermee is In-Tension dus gereduceerd tot een kwartet. Dit kwartet heeft nu met “Transfigure” een opvolger gemaakt. Doet de groep het zelf voorkomen alsof men een vervolgalbum heeft gemaakt, hier is voor de duidelijkheid sprake van een ep met daarop vier nummers die gezamenlijk zeventien minuten klokken. Laat je daardoor dus niet op het verkeerde been zetten.

Wanneer je de groepsfoto op het cd-hoesje bekijkt doet niets denken aan een groep die een lekker potje progressieve metal speelt. Drie fris ogende en kortgeknipte heren kijken vriendelijk in de camera. Het is alleen zangeres Noortje van der Voort die je uiterst doordringend aankijkt.
Het is die zelfde Noortje van der Voort die met haar stemgeluid uiterst bepalend is voor het geluid van de groep. Haar stem is vrij hoog en doordringend. Omdat zij op de vier nummers van deze schijf vrijwel zonder afwisseling zingt, kan haar stemgeluid de irritatiegrens dicht benaderen. Zelfs wanneer even gas wordt teruggenomen, zoals op het titelnummer Transfigure, blijft haar stem hoog en doordringend.

Verder zijn het over het algemeen de rauwe gitaarriffs van Ruud de Boer die het groepsgeluid ook mede bepalen. De toetsen dienen op dit schijfje meer als achtergrond en opvulling. Ondanks dat men is beïnvloed door Dream Theater gaat de muziek toch meer richting Symphony X.

“Transfigure” kent geen echte uitschieters maar ook geen zwakke momenten. Vanwege de beperkte speelduur van deze schijf kan geen oordeel worden gegeven wat de groep écht in huis heeft en of ze het predikaat van ‘veelbelovend’ kunnen inwisselen voor dat van ’topband’. Daarvoor is een volwaardig album toch een vereiste. Een album dat ik overigens met grote interesse tegemoet zie, laat daar geen misverstand over bestaan.

Hans Ravensbergen