In The LabyrinthAlbum

Ik ben dol op doolhoven. Oh, wacht, ik begon al eens een recensie met deze woorden! Nu ja, het maakt ook niet zoveel uit, want zelfs na zoveel jaar heb ik nog steeds een fascinatie voor allerlei doolhoven, zodat een hoesje als dit zeker tot de verbeelding spreekt. Als ik echter de titel “One Trail To Heaven” lees, rijst bij mij echter de vrees dat het een pseudo-religieus werkje betreft. Bestudering van de binnenkant leert mij dat instrumenten als de tabla, een darbouka en een viola da gamba worden bespeeld op deze plaat. O jee! Moet ik mijn wierook tevoorschijn halen en een Oosters kleedje op de grond neerleggen?

Het Zweedse In The Labyrinth brengt tegen New Age aanschurende muziek boordevol Oosterse invloeden, waarvan ongeveer de helft instrumentaal blijkt. De dertien tracks leunen voornamelijk op rustig aangeslagen percussie, waarvan een gedeelte synthetisch van aard lijkt te zijn, hoewel er incidenteel ook wat ‘normaal’ drumwerk te bespeuren valt. Regelmatig klinkt de plaat behoorlijk kitsch, alsof het de muziek is bij een reisprogramma naar India. De wat klinische productie zorgt er tenslotte voor dat de muziek ook wat afstandelijk blijft.

Feitelijk is “One Trail To Heaven” een verzamelaar, samengesteld uit tracks van “The Garden Of Mysteries” uit 1994 (tracks 2 t/m 5), “Walking On Clouds” uit 1999 (alleen track 6) en “Dryad” uit 2002 (tracks 8 en 10), met voor de rest allerlei kliekjes uit de periode 1993 en 2004, waaronder een heuse cover van het Moody Blues-liedje Cities. Wat opvalt is dat ondanks dat het album toch een goede samenhang vertoont, hetgeen overigens ook als kritiek kan worden opgevat: de band is namelijk nauwelijks geëvolueerd. Bovendien rijst de vraag wat de band dan sinds 2004 heeft gedaan.

Daar ik onbekend ben met genoemde albums, en sowieso een hekel heb aan verzamelaars, vind ik het begrijpelijk lastig dit album te vergelijken met de oorspronkelijke albums. Op zichzelf beschouwd is “A Trail To Heaven” wel aardig, op sommige punten zelfs best aangenaam, maar nergens echt opwindend. Dat is jammer, omdat met de grote schare aanwezige gastmuzikanten, die tal van instrumenten meer dan kundig beroeren, eigenlijk wel wat meer uit deze stijl muziek gehaald kon worden.

Op een enkele track zingt leider Peter Lindahl, zoals in het mooie Over The Wall, maar ook in Moorish Rhapsody, begeleid door achtergrondzangeressen, wat deze track erg zoet maakt. Storend zijn soms de stemsynthesizers, zoals in Escape From Canaan, maar dat is misschien ook de tijdsgeest. Plus het past wel in het Oosterse plaatje.

Al met al ben ik niet overtuigd door deze verzamelaar en het zet me niet aan tot onderzoek naar de oudere werken, voorzover die nog verkrijgbaar zijn. Het kabbelt allemaal een beetje door. Letterlijk, want ik hoor in Monsoon, dat weer wel is voorzien van een zalige Mike Oldfield-achtige gitaarsolo, een beekje. Zelfs al zou er een bloeiende underground-scene van Asian Progrock bestaan, dan nóg denk ik dat “A Trail To Heaven” niet tot de klassieken daarvan zou behoren.

Nee, er valt weinig te verdwalen in deze doolhof. En dat is toch de bedoeling van een doolhof?

Markwin Meeuws

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder