In These Murky WatersAlbum

Mattias Olsson is een stille grootheid in de symfonische rock. Hij werd in 1975 geboren in Hong Kong, maar zijn ouders waren Zweeds. Zes jaar later verhuist het gezin terug naar Zweden. Op zijn achtste jaar begon hij met drummen en speelde hij als snel in diverse bands en ensembles. In 1991 werd hij als drummer ingelijfd bij Änglagård. Hun debuutalbum, “Hybris”, werd een enorme mijlpaal in ons geliefde genre en wordt nog altijd gezien als een baanbrekend album. Hij bleef tot 1994 bij de band en kwam daarna nog twee keer terug en stopte in 2012 definitief. In de jaren ’90 begon hij zijn Roth Händle Studio.

In These Murky Waters is zijn nieuwe project met zangeres Ewik Rodell. Zij schreef de teksten voor dit project. Dit is een album vol nostalgie en sfeer en het geeft je een gevoel dat je in een heel andere wereld bent beland. De basis voor het geluid wordt door Mattias Olsson gelegd met vier bijzondere nostalgische toetseninstrumenten. De Mellotron kennen we wel, maar de Optigan, Chamberlin en Orchestron moest ik echt even opzoeken. De Orchestron was bedoeld als concurrent van de Mellotron, maar sloeg nooit aan. Er zijn er maar vijftig exemplaren van gemaakt en er zaten maar acht geluiden in. In het apparaat zit een soort plaat die met een lichtstraal wordt afgetast. Door toetsen in te drukken wordt een ander deel van de plaat belicht, die dus een ander geluid geeft.

Ja, het is dus een toetsengedomineerd album, maar wel heel anders dan we gewend zijn. Elk nummer klinkt prettig stoffig, maar toch ook heel fris. Je waant je al snel in de herfst met vallende blaadjes en de openhaard die binnen voor een behaaglijk gevoel zorgt. Soms waan je je in een scene van een jaren ’30 film. De stem van Ewik Rodell klinkt warm, sensueel en intens en past perfect bij het geheel. De ene keer neigt de muziek wat naar dreampop en als de Mellotron op komt zetten voelt het weer heel anders aan.

Dit is een prachtige plaat voor af en toe. Als je even alles achter je wilt laten. Het is als een warm bad. Dit is zonder twijfel progressief te noemen, maar dan in de puurste zin van het woord. De avontuurlijk ingestelde symfomaan zou dit zeker even moeten beluisteren.

Maarten Goossensen