In Tormentata QuieteAlbum

We hebben helaas één album gemist. “Finestatico” verscheen in 2017 maar heeft onze burelen helaas niet gevonden. De band met de wonderschone naam In Tormentata Quiete is vier jaar na die release weer terug. En ondanks wat personele wisselingen maakt het gezelschap nog steeds een bijzondere mix van (black) metal, klassieke invloeden en symfonische bombast.

De band heeft in het verleden op het gebied van vocalisten al vaker gewisseld en dat is bij het verschijnen van dit album ook het geval. Irene Petitto en Simone Lanzoni zijn vervangen door Samantha Bevoni en Davide Conti. Zanger Marco Vitale is de enige overgebleven vocalist die vanaf het eerste moment aan de band is verbonden. Dat geldt ook voor de instrumentalisten Francesco Paparella op drums, Antonio Ricco op toetsen en Lorenzo Rinaldi op gitaar; allen zijn vanaf het begin bij de band. Luca Pasotti is eveneens nieuw op basgitaar, hij heeft Maurizio D’Apote vervangen. Die laatste was tevens vanaf het begin verbonden aan het Italiaanse gezelschap.

“Krononota” is opgedeeld in twee delen. Het eerste gedeelte beschrijft een dagboek van een willekeurig hoofdpersoon die zijn herinneringen vanaf de eerste levensjaren deelt. De muzikanten laten in het midden of het personage mannelijk of vrouwelijk is, dat wordt volledig aan de luisteraar overgelaten. Het tweede gedeelte gaat vooral over de invloed van tijd op een mensenleven. En dan met name hoe je omgaat met “de factor” tijd.

Verteller David Zagnoli heeft een grote rol op het album. Hij brengt zijn teksten emotioneel, poëtisch en verhalend. De algemene context van die gesproken teksten gaan over hoe tijd verloopt, hoe het van invloed is op je leven en hoe je daar mee omgaat. De hoofdpersoon kijkt terug op zijn leven met daarin de speciale momenten, maar ook de herinneringen van smaak, geur en kleur. Bij het overbrengen van het verhaal is David Zagnoli de bindende factor tussen de songs, hij snoept behoorlijk wat tijd van de tracks en geeft daarmee een nadrukkelijke toets mee aan het album. In enkele gevallen domineert hij bijna twee minuten binnen een song. Dat doet hij uiteraard in de Italiaanse taal wat voor mij helaas niet te begrijpen is, maar alleen door zijn passie zou ik de taal willen leren. Hij brengt zijn verhaal enthousiast en zijn prettige klank spreekt tot de verbeelding. Niettemin zijn diezelfde  teksten vaak een fractie te lang, hoe mooi gebracht het ook is.

De eerste song, Urlo Del Tempo, begint fantastisch: wat mij betreft één van de beste songs die op het album staat. De track wordt ingeleid door een sterke basmelodie en zet een aangename sfeer neer. Het ‘metalische’ vervolg is vooral tegen het einde enorm catchy en aanstekelijk in beleving. Sapor Umbro heeft weer een ultiem In Tormentata Quiete karakter. Pure metal inclusief screams en venijnige gegrom van Davide Conti en sierlijke vocalen van Samantha Bevoni. Dit alles vermengd met de herkenbare In Tormentata Quiete instrumenten als de accordeon, mondharmonica en saxofoon. Mensen, dit is progressieve muziek in ultieme vorm, hoewel je absoluut open moet staan voor extremen en dan vooral op vocaal gebied.

Zoals gezegd zijn de vocalisten naast de atypische instrumenten in de metalstroming kenmerkend voor de stijl van de Italiaanse band. De rolverdeling is als volgt: Marco Vitale gebruikt zijn stembanden op de reguliere manier aangevuld met een spaarzame grunt, Samantha Bevoni heeft de breekbare vrouwelijke inbreng en Davide Conti screamt en krijst de boel bij elkaar. En bijna vanzelfsprekend, alles in het Italiaans.

De band maakt vooral lange songs, vaak meer dan zeven minuten en brengt een afwisselende mix van structuur, van opbouw naar hoogtepunt met hier en daar een terugkerend refrein. De muziek klinkt emotioneel en gevarieerd door de verschillende instrumenten maar ook door geluidsfragmenten van willekeurige personen en verschillende weersinvloeden als onweer en regen. Een goed voorbeeld daarvan is Lo Sguardo D’Anteo. Er is een grote rol voor de drie vocalisten die samen een gevarieerd pallet gebruiken, de muziek wordt prima gedoseerd gebracht en de instrumentalisten sneeuwen nergens (deels door de afgewogen productie) onder. Nog een ijzersterk nummer is Abbraccio D’Emilia, opnieuw een sterke melodie van gitaar, toetsen en drums die halverwege een hypnotiserende melodie neerzetten, ondersteund en aangevuld door de vocalisten.

Het is opvallend dat deze band geen bredere bekendheid heeft genoten dan het tot aan vandaag geniet. Niet onlogisch, de band spreekt met zijn muziek een kleine groep aan maar het verdient ontdekt te worden. Persoonlijk verbaas ik mij bij elke nieuwe release hoe knap de composities in elkaar steken. Proberen dus!