In Tormentata QuieteAlbum

Surfend over het internet luister ik veel naar allerlei muziek. Ik sta open voor alles, zolang het mij maar snel bij de kladden grijpt. Een jaar of wat geleden kwam ik toevalliger wijze in contact met een band met een voor mij ontoegankelijke naam, maar de muziek trok gelijk mijn aandacht. “In Tormentata Quiete” is in naam overduidelijk een Italiaanse band en al snel begreep ik dat de band uit Bologna komt. Een snelle vertaling leerde mij dat de bandnaam ‘In Gekwelde Stilte’ betekent. Aangezien verder alle informatie rondom deze band alleen maar in het Italiaans te vinden was, verdween mijn interesse al snel.

Totdat ik als postjongen van Progwereld’s infobox plichtsgetrouw alle informatie tot mij nam en de aankondiging van een nieuw album van deze band in onze mailbox vond. De reclame van het label My Kingdom Music wordt normaal gesproken snel in de oud papierbak gegooid, omdat dit label vooral de stevige metal muziek in zijn stal heeft staan die te hard is voor de tere oortjes van de Progwereld lezers. Naar een paar soundscapes was ik toch van mening dat dit voor een select gezelschap interessant kan zijn, vanwaar ik mijn informatie verder opzocht. Het label was gelijk genegen om ons de twee albums  op te sturen, dat is al opmerkelijk, omdat tegenwoordig veel cd’s door platenmaatschappijen via digitale downloads wordt gepromoot.

En dan komen we de wondere wereld van de ‘bijzondere’ muziek binnen. Je maakt als band mooie muziek, brengt het uit op cd en wil er vervolgens de wereld mee veroveren. Je zoekt de media op en zorgt ervoor dat de muziek de wereld in vloeit, zodat een ieder die er van kan en wil genieten ook daadwerkelijk snel informatie kan vinden. Natuurlijk zorg je ervoor dat diverse nieuwsbronnen, tijdschriften en social media op de hoogte worden gebracht van je hagelnieuwe release en promosheets worden wat aangedikt om de aandacht van recensenten te trekken! Dus niet… Bijna alle informatie die überhaupt over deze band te vinden is, wordt angstvallig in het Italiaans gepromoot, vrijwel niets in het Engels. Informatie verzoeken worden pas na een maand door de band beantwoord en zelfs dan moet je het nog met kruimelwerk doen. Waar veel bands en artiesten dus klagen over gebrek aan aandacht,  download cultuur en broodroof, kan het door een band ook té nonchalant afgehandeld worden.

Dat neemt niet weg dat deze band aandacht verdient. De band is in 1998 ontstaan en bestaat in die tijd uit  de kernleden Antonio Ricco (toetsen), Lorenzo Rinaldi (gitaar), Francesco Paparella (drums) en Marco Vitale op zang. Een ep wordt al snel geproduceerd en in 2003 komt het gelijknamige debuutalbum op de markt, dat buiten Italië verder geen bekendheid krijgt. Zes jaar later, in 2009 wordt dit album op de wereld gezet.

Eigenlijk zijn er maar een paar woorden nodig om dit conceptalbum te omschrijven. Theatrale black metal met progressieve en experimentele elementen. De band is bijzonder expressief in zijn sound en je moet het album leren kennen. De haters van screamende en gruntende zang moeten dit wellicht mijden, want dat is veel te horen op “TeatroElementale”, hoewel er ook wel degelijk cleane zang is te vinden. Daarnaast zijn er ook veel monologe interludes, hetgeen het theatrale aspect van de cd vergroot. Het conceptverhaal gaat grofweg gezegd over de ontwikkeling van de mens en de psychologie erachter. De muziek is vooral metal gericht, avant-gardistisch, een klein beetje folkloristisch en de toetsen zorgen voor een frivool karakter in het geluid. De link met het vroege werk van Therion ligt op de loer.

Zoals gezegd begint de cd met een gesproken intro die uiterst blikkerig uit de speakers klinkt en je in eerste instantie op het verkeerde been zet. Het tweede nummer L’Alchimista zet gelijk de toon voor het album. Theater, grunts, cleane vocals, uitstekende beheersing van de instrumenten en vooral een saxofoon voegt een unieke toets toe aan het nummer waarin razendsnelle basedrums de oorsprong van de band verraden. Na wederom een monoloog komt de track La Danza Del Fuoco, die na veel draaibeurten nog steeds een ongekende aantrekkingskracht op mijn persoontje uitoefent. Passie, pure Italiaanse passie kan je vinden in dit nummer, echter, je moet geen hekel hebben aan hysterisch gekrijs. De band laat wat mij betreft een mooie variatie zien op de muziek die ooit door de metal-avant-gardistische Franse band Penumbra is ingezet. Ook die band beheerste de kunst van het mengen van metal met symfonische en klassieke invloeden, aangevuld met inheemse instrumenten. De loodzware riffs in Il Canto Del Mare worden afgewisseld met catchy en frivole toetsen waardoor het geheel makkelijker op te nemen is. Het gebruik van de monologen zal voor sommigen storend werken, maar op één of andere manier komen de songs daardoor beter uit de verf en zorgt dit voor uniciteit.

De voorgaande alinea dekt nog steeds niet de lading van de muziek. Zonder overdreven complexiteit in de muziek is dit wel iets wat je moet ervaren en waar je van moet houden. Deze avant-gardistische muziek verblijft in een kleine uithoek van het metal universum en kan eenvoudig niet worden ontdekt na één luisterbeurt. Fans van de genoemde namen en experimentele muziekliefhebbers moeten dit gewoon eens checken.

Ruard Veltmaat