Incandescent Sky is een Amerikaans gezelschap dat zich laat inspireren door grote namen uit de prog en fusion, zonder tot één van deze stijlen te behoren. Daarbij is de instrumentale muziek op deze plaat in de studio geïmproviseerd. Als dat niet meteen als een aanbeveling klinkt begrijp ik dat helemaal, maar laat je niet te snel wegjagen. Daarvoor is dit album veel te goed.
De bekendste naam in dit clubje (voor mij in elk geval) is die van Orsi, de grote man achter het muziekgezelschap Knitting By Twilight. Niet dat deze muziek daar erg op lijkt, hooguit zou je kunnen zeggen dat een verfijnd gevoel voor kwaliteit een verbindende factor is. Als ik “Four Faradays In A Cage” ergens mee zou moeten vergelijken, dan met de meer sferische stukken uit het repertoire van King Crimson en vooral met “Nine Short Films”, een plaat van Terry Bozzio en Billy Sheehan, waar ik in 2002 geen goed woord voor over had. Het verschil zit hem vooral in dat rare, ongrijpbare element ‘smaak’. “Four Faradays In A Cage” valt beter in mijn smaak omdat het album, naar mijn overtuiging, is gemaakt door mensen met meer smaak. Maar hé, daarom is dit dan ook een gefundeerde mening en geen exacte wetenschap!
Sferische klanken, filmische stukken, uitgesponnen gitaren, klanktapijten en fraaie percussie, dat zijn de begrippen die bij dit album horen. Niet zozeer doordachte composities, want zoals gezegd bij elkaar geïmproviseerd, maar wel later tot een smaakvol geheel gearrangeerd. En heel goed opgenomen, luister maar eens naar de percussie aan het begin van het titelnummer. Er wordt ook knap gespeeld, zonder dat het krachtpatserij wordt. Natuurlijk valt er in sommige solo’s wel eens een ‘blue note’ te beluisteren, maar dat heb je met improvisatie: er gaat ook wel eens iets mis.
De opnamen stammen uit 2007, dus de heren zijn bepaald niet over één nacht ijs gegaan om de muziek uit te brengen. Er is wel er een en ander aan gesleuteld en geschroefd door toetsenist en oprichter MacNeill. Voor zover ik de website van de band begrijp, was Incandescent Sky eigenlijk op sterven na dood, maar heeft het enthousiasme over deze opnamen de band weer nieuw leven ingeblazen.
Dat is zeer terecht, want “Four Faradays In A Cage” is schitterend. Dromerige, spannende, boeiende muziek die niet is volgepropt, maar juist spaarzaam is opgebouwd uit fraaie elementen. En da’s knap, want een improvisatie van meer dan tien minuten moet wel heel boeiend zijn, wil ik er niet bij in slaap vallen. Dat risico loop ik bij één stuk van de plaat, het uitgesponnen Orange Ice, maar het nummer stopt net op tijd. Voor de overige stukken geldt: puntje van je stoel, inventief, beeldend en erg mooi. Iets te ruig voor echte ambiënte muziek en iets te sferisch voor echte rock, maar intelligent gemaakte stukken met flarden jazz, modern klassiek en – jazeker – prog. Heel goed gedaan.
Kijk vooral ook even op de website van de band, debuutalbum “Radiate” is er gratis de downloaden!
Erik Groeneweg