InFictionsAlbum

De bandnaam InFictions zei me in eerste instantie niets, maar toen ik las dat dit een ander project is van Ed Cartledge – die ik vooral ken van The Early Cartographers – was mijn interesse gewekt.

Die laatste is een ‘alternative folkband’ en daarmee niet bepaald materiaal dat op Progwereld thuishoort. Het was dus wel even wachten in hoeverre InFictions dat wel is. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: “Vanity Project” past niet alleen prima op deze site, maar is ook dusdanig interessant dat we blij mogen zijn dat we een promo hebben ontvangen.
InFictions maakt namelijk een interessante mix van alternatieve rock, mathrock, progressieve rock en postrock, met bovendien een fijne bijdrage van diverse strijk- en blaasinstrumenten. De nummers bestaan in de basis uit gitaar, basgitaar en drums, maar met een geluidsmuur die aan The War On Drugs doet denken. Ook Amplifier, The Pineapple Thief en Anathema schieten geregeld in gedachten. Verwacht dus vooral een modern geluid en geen retro-jaren ‘70-progextravaganza.

De titel “Vanity Project” verwijst naar de gedachten van Cartledge tijdens het maken van het album. De eerste negen nummers handelen over The Anthropocene, het geologische tijdperk waarin we ons nu bevinden en dat in sterke mate wordt beïnvloed door menselijke activiteit. De nummers noemen verschillen processen die de stabiliteit van de aarde reguleren, en waar de mens bezig is grenzen te overschrijden (zoals klimaatverandering en afname van de biodiversiteit). Tijdens het maken van het album werd Cartledge vader, hetgeen deze grote thema’s een meer persoonlijke invulling gaf: die van het nemen van verantwoordelijkheid en het loslaten van ijdelheid.
Het zal geen verbazing wekken dat “Vanity Project” geen heel vrolijk album is geworden: de meeste nummers hebben een beklemmende sfeer en weinig vrolijk stemmende teksten. Wat het album echter vooral typeert is een goed oog voor detail. Het basisgeluid van gitaar, basgitaar en drums wordt voortdurend verfraaid met allerhande details, die in de productie bovendien goed overeind blijven. Een mooi voorbeeld hiervan is de cello in Climatics, die mooi interfereert met de gitaarmuur. De enige flinke misser op de plaat zijn naar mijn mening de vreselijke (en onnodige!) fade-outs aan het einde van DeadZones en Acidification.

Met “Vanity Project” heeft InFictions zeker geen pure progplaat afgeleverd, maar wel een plaat die de liefhebber van op een modernere leest geschoeide muziek zou moeten kunnen aanspreken. Het hele album is te beluisteren via Bandcamp, en ik raad het iedereen aan om dit zo snel mogelijk te gaan doen!

Wouter Brunner