Infinity OvertureAlbum

Niels Vejlyt, geboren in 1971, begon gitaar te spelen op z’n 15^e en nadat hij Yngwie Malmsteen had horen spelen wist hij dat hij minimaal 10 tot 18 uur per dag moest oefenen om een vergelijkbaar technisch niveau te bereiken.  Het duurt tot 2005 dat hij zichzelf goed genoeg vindt om zijn eerste instrumentale demo “The Predator” op te nemen.  Kort daarna richt hij de band Infinity Overture op, die in 2009 zijn eerste album “Kingdom Of Utopia” uitbrengt. Dit debuutalbum is vooral een power metal album, waarbij het gitaarspel van Vejlyt en het stemgeluid van Ian Parry (bekend van Elegy, Vengeance en Ayreon) opvallen.

Met dit tweede album heeft Niels Vejlyt het roer sterk omgegooid. Behalve zichzelf en drummer Jakob Vand is de gehele bezetting vervangen. De zang is vervangen door Kimmie Tenna Nielsen, aangevuld met een flink aantal gastzangers en zangeressen. De basgitaar wordt bespeeld door Bernardo Fesch, die duidelijker aanwezig is dan zijn voorganger. Mad Damgaard, nog volwaardig lid op het eerste album, mag op dit album voor een tweetal nummers de piano bespelen.

Maar naast de bezetting is de muzikale richting ook veranderd. De band heeft progmetal elementen toegevoegd, het gitaarspel van Vejlyt is nog prominenter aanwezig en door de vrouwelijke vocalen is het vooral een gothic album geworden.

Kimmie Tenna Nielsen’s stem ligt ergens tussen Sharon den Adel (Within Temptation) en Floor Jansen (After Forever). Met name op de ballad Angels kunnen we haar zuivere en krachtige stem goed beluisteren.  Voeg hieraan toe de zangeressen Fabio Lione (Rhapsody of Fire) en Amanda Somervile (Epica, Kamelot, Avantasia, Aina) en je hebt een indruk van het vocale gedeelte van het album.

Op de openingstrack “The Hunger” komen deze drie zangeressen tezamen en worden ze nog aangevuld met de stem van Thomas Jensen. De stem van laatstgenoemde doet sterk denken aan Bruce Dickinson (Iron Maiden). Het geheel aan vocaal geweld, aangevuld met geweldig gitaarspel van Niels Vejlyt maakt dit nummer een waardig opener en ook meteen een van de betere nummers.

Dat Niels Vejlyt het niveau van Yngwie Malmsteen na ruim twintig jaar oefenen bereikt heeft bewijst hij bij de opening van “The Stand”.  Een virtuose gitaarsolo opent dit nummer en ook tijdens dit verder overigens onbeduidende nummer blijft zijn gitaarspel opvallen.

Jammergenoeg heeft Vejlyt bedacht dat er ook een aantal gruntstemmen (growls) moest worden toegevoegd aan het album. Ik heb meestal niets tegen een goede grunt en soms kan de afwisseling van een hoge vrouwenstem en een diepe zware grunt zeker iets toevoegen aan een nummer. Denk bijvoorbeeld aan het voortreffelijke Between Love And Fire van After Forever. Alleen is het in dit geval erg slecht uitgevoerd. Ik kan dan ook de grunts van Simon Holm en Hjalte Sejr Bertelsen niet waarderen en wat mij betreft hadden ze dus beter achterwege kunnen blijven. Het nummer Evernight gaat hierdoor volledig verloren en ook het verder prachtige gearrangeerde Smoke And Mirrors, met een prachtig klassiek tussenstuk, gaat hierdoor de mist in.

Over het algemeen kan gezegd worden dat Niels Vejlyt met zijn “Infinity Overture Part One” een album heeft neergezet met uitstekende onderdelen, maar ook met mindere momenten. De gothic elementen gecombineerd met de progmetal invloeden, het zuivere zanggeluid van de dames en het geweldige gitaarspel van Niels Vejlyt maken dit tot een goed album. Echter, het album staat zeker nog niet als een geheel. Een aantal elementen doorbreekt de kwaliteit van het gehele album.

Laten we hopen dat in het tweede deel van deze overture deze laatste elementen worden verbeterd.

Mario van Os