InfloydConcert

Wie tegenwoordig een coverband aan het werk wil zien, heeft behoorlijk wat opties. Pink Floyd is een naam waarvan de tribute bands niet meer op de vingers van twee handen te tellen zijn. Je moet dan wel heel wat in je mars hebben om boven het maaiveld uit te steken. Het in 2011 opgerichte Infloyd doet hiertoe met een integrale uitvoering van Roger Waters’ meesterwerk ‘Amused To Death’ uit 1992 een dappere poging. In de gezellige DRU Cultuurfabriek te Ulft in de Achterhoek bewijst Infloyd dat het zeker met de top meekan.

De bezoekers moesten even geduld hebben voordat de show begon, maar als om negen uur een pulserende hartslag door de goed gevulde ruimte klinkt, kunnen we ons opmaken voor de eerste integrale uitvoering van een klassiek album. We krijgen een gedegen uitvoering van de Pink Floyd klassieker “The Dark Side Of The Moon” uit 1973. Infloyd maakt hierbij gebruik van de geluidssamples die ook op het originele album te horen zijn. Ook hangt er een groot rond scherm achter de drumkit waar af en toe beelden worden geprojecteerd die samenhangen met het nummer dat op dat moment gespeeld wordt.

“The Dark Side Of The Moon” is natuurlijk een album dat voor weinig mensen nog verrassingen bevat. Infloyd zorgt er met zijn uitvoering wel voor dat men de aandacht van de toehoorders vasthoudt. Toetsenman Gijs van der Bent is tijdens On The Run druk in de weer met zijn sequensers en toetsen en zorgt voor een fijne prestatie door het nummer in zijn eentje live te brengen. Us And Them krijgt een prachtige uitvoering, mede door de sterke inbreng van saxofonist Wouter Kiers en het misschien wel minst opvallende nummer op het album Any Colour You Like wordt lekker lang uitgesponnen met fraai gitaarwerk van Jaco de Jong.

Het werkelijke hoogtepunt van de eerste set is echter de magistrale uitvoering van The Great Gig In The Sky waarbij Katinka van der Harst werkelijk de sterren van de hemel zingt. Om dit een kippenvelmomentje te noemen zou het understatement van de avond zijn geweest. Katinka bewijst overigens de gehele avond dat ze een topzangeres is en Infloyd heeft met haar echt een parel in de bezetting.

Als na de laatste noten van Eclipse de pulserende hartslag opnieuw klinkt en de band de eerste flinke ovatie in ontvangst heeft genomen, verdwijnen ze even voor een korte pauze. Hierna keren ze terug voor hun uitvoering van ‘Amused To Death‘.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: de uitvoering van het album die Infloyd hier vanavond op de planken brengt is domweg fenomenaal. Het album is sowieso al een huzarenstukje, dus dat maakt deze prestatie alleen maar unieker. Tijdens een eerdere tour van de band heb ik ze het album ook erg sterk zien uitvoeren en het is duidelijk dat de band nog verder is gegroeid. Ook hier wordt weer gebruik gemaakt van de originele samples, maar worden deze nog uitgebreid met eigen effecten. Zo horen we tijdens het begin van Perfect Sense de stem van de HAL computer uit 2001: A Space Odyssey, die eerder alleen bij live uitvoeringen werd gebruikt, maar sinds de heruitgave ook op de plaat is te horen. Ook The Bravery Of Being Out Of Range krijgt met een verhandeling over de waterstofbom een uitgebreidere introductie. De gebruikte beelden en samples tonen aan dat hoewel het album al uit 1992 stamt, het helaas nog steeds erg actueel is.

Het mooiste moment van de avond is als Michiel de Boer met zijn trompet op het podium verschijnt. De uitvoering die hij, zanger Marco Bouwmans en toetsenist Gijs van der Bent van Late Home Tonight, Part II op de planken brengen, is dermate intens en indrukwekkend dat uw recensent er een brok van in zijn keel kreeg.

Als eerstewereldoorlog veteraan Alf Razzell in het titelstuk zijn relaas over kameraad Bill Hubbard heeft afgesloten, hebben we echt dik vijf kwartier kunnen genieten van een band in topvorm. Zanger Marco Bouwmans vindt het nu tijd om even met het publiek te keuvelen. Deze sympathieke frontman bezit het nodige charisma, maar is zeker niet te beroerd om ook credits aan zijn bandleden te gunnen. Zo krijgt ieder bandlid een uitgebreide introductie, waarna het tijd is voor wat toegiften.

Een veel gehoord puntje van kritiek als het gaat om tribute bands is dat ze vaak slechts de geijkte nummers spelen. Nu weet ik niet of Infloyd hier zich iets van aantrekt, maar de eerste twee toegiften zijn nummers die we niet zo gek vaak horen. Met name de uitvoering van het van de ‘More’ soundtrack afkomstige Cymbaline was er eentje om van te watertanden. Omdat we hier een cover van een wat latere live-uitvoering kregen – compleet met krakende deuren en rennende voetstappen – was het door het vele geroezemoes duidelijk dat het publiek niet uit louter die-hard Floyd-fans bestond. Hierna volgden Wish You Were Here en het wat obligate, maar schitterende Comfortably Numb waarvan de afsluitende solo echt minuten doorging. Gitarist Jaco de Jong zou wat ziekjes zijn, maar daar was echt niets van te merken.

Omdat de show dik drie uur duurde, was het na middernacht toen de laatste noten van Comfortably Numb klonken. Op dit moment bleken we op de verjaardag van Marco Bouwmans te zijn aanbeland, dus de avond werd uiteindelijk afgesloten met een gezellig Lang Zal Hij Leven. Het geeft de sfeer van deze avond wel weer. Op 11 februari 2017 gaat de band zijn kunsten laten zien in de Heineken Music Hal. Gezien het niveau van deze avond mag het geen probleem zijn deze zaal te vullen. Uw recensent is in elk geval voor de derde keer van de partij.

Verslag: Ralph Uffing
Foto’s: René Moorman

N.B. naast het optreden op 11 februari volgend jaar staat InFloyd binnenkort ook in de volgende zalen:
– Zaterdag 12 maart 2016 – W2, Den Bosch AFGELAST
– Zaterdag 9 april 2016 – Nieuwe Nobelaer, Etten-Leur
– Vrijdag 22 april 2016 – Dynamo, Eindhoven