InfloydConcert

Op 11 februari 2017  stond het Nederlandse Infloyd in de AFAS Live (toen nog Heineken Music Hall) als afsluiting van de succesvolle toer rondom het soloalbum “Amused To Death” van Roger Waters. Op 2 november 2018 zal de band daar opnieuw optreden. Deze keer ter gelegenheid van een ander album dat zelden – of misschien wel nooit eerder – integraal live is uitgevoerd: “The Final Cut”. Je zou dit een gewaagde keuze kunnen noemen, aangezien het – om het maar voorzichtig uit te drukken – een ietwat controversieel album is onder veel Pink Floyd fans. Er zijn er die het één van Waters’ topalbums vinden; anderen vervangen de C in het laatste woord graag voor een andere letter. Stilistisch bevat het album zeker overeenkomsten met “Amused To Death” dus een integrale live uitvoering moet de band zeker toevertrouwd zijn geweest. En dat bewees Infloyd zeker in de Drucultuurfabriek te Ulft.

Het album is misschien wat onbegrepen, eenvoudig is het allerminst. Het bevat de bekende, bijna hysterische vocale uithalen van Waters, aparte tempowisselingen en de schitterende orkestraties van Michael Kamen. Ondersteund door de vele geluidseffecten van het originele album en actuele afbeeldingen op de grote schermen achter het podium leverde Infloyd weer een prachtprestatie. De gitaarpartijen werden keurig verdeeld tussen zanger Marco Bouwmans en relatieve nieuweling Armand Gabeler (die qua uiterlijk en mimiek overigens behoorlijk aan Dave Kilminster doet denken). Sinds 2016 is hij de vervanger van Jaco de Jong en hij bewijst vanavond een absolute aanwinst voor de band te zijn. Zijn schitterende solo in het titelnummer is hiervan een bewijs. De uitvoering van dit nummer mag als het hoogtepunt van de eerste set worden gezien. Ook zanger Bouwmans verdient hier een pluim; zijn weergave van de stemmingswisselingen van Waters op het album waren buitengewoon.

Na een korte pauze keert de band terug voor een tweede integrale uitvoering van een Floyd album. Nu is het de beurt aan “Animals”. Naar mijn mening het ‘finest hour’ van Gilmour, Waters, Wright en Mason. Een ware uitdaging voor de band dus om dit te reproduceren. En ook dit flikt de band weer door een gedegen uitvoering te brengen. Maar het is ook het plezier dat de band overduidelijk heeft, dat er voor zorgt dat het een genot is om naar te kijken en luisteren. Toetsenman Gijs van der Bent mag zich tijdens Dogs lekker uitleven op zijn toetsenarsenaal en ook de talkbox solo tijdens Pigs (Three Different Ones) van Armand Gabeler is heerlijk. Na de gitaarorgie aan het einde van het fantastische Sheep en de tweede maal Pigs On The Wing richt Bouwmans zich voor de eerste maal deze avond uitvoerig tot het publiek. Hij houdt het deze keer relatief kort, aangezien zijn collega’s vinden dat hij te veel kletst.

Tijdens de derde set worden we getrakteerd op een mooie selectie klassiekers met als hoogtepunten een volledige uitvoering van Shine On You Crazy Diamond (parts I-V) en Katinka van der Harst die weer een puntgave uitvoering van The Great Gig In The Sky op de planken brengt. Tijdens de achtergrondpartijen wordt zij deze toer ondersteund door Lisette van den Berg (Scarlet Stories). De dames kennen elkaar natuurlijk van het Epic Rock Choir bij Ayreon. Tot slot van de derde set mag Erik Jan de Jong nog even laten zien wat hij met de dikke snaren kan tijdens een sublieme uitvoering van One Of These Days.

Als toegift krijgen we natuurlijk Comfortably Numb voorgeschoteld en dan is het met een set van ruim drie uur weer een heerlijke avond geweest. Opnieuw bewijst Infloyd dat het tot de top van de tribute bands behoort en de band verdient opnieuw lof voor de gedurfde keuze in het repertoire en voor het niet louter spelen van de geijkte nummers. Schrijf mij maar vast op voor AFAS Live volgend jaar.

Verslag: Ralph Uffing
Foto’s: René Moorman