InfrontAlbum

Infront is een Russisch instrumentaal gezelschap dat aan King Crimson doet denken in de periode 1980-1983. Deze introductie is al voldoende om de helft van het lezerspubliek te laten wegklikken, maar dat is dan hun verlies en hopelijk niet de jouwe. Want Infront heeft één belangrijk verschil met hun helden. Hun muziek heeft een haast rustgevende uitwerking op je. Je wordt er onherroepelijk door gegrepen en niet meer losgelaten. Je kunt aan “Inescapable” uiteindelijk niet meer ontsnappen.

De groep wordt gevormd door twee gitaristen, een bassist en een drummer, zodat soms ook een half postrock-sfeertje wordt neergezet. Sterker nog, deze plaat deed me realiseren dat de derde reïncarnatie van King Crimson een belangrijke invloedbron voor het ontstaan van postrock moet zijn geweest, bewust of onbewust. Infinite Approach laat direct al in volle glorie horen waartoe Infront in staat is. De beide gitaristen, die allebei zuiver en heel melodieus spelen, voeren als het ware continu een duel met elkaar uit, en dat ondersteund door fabelachtig goed drumwerk en uitstekend basspel, en bovendien ook nog eens voorzien van een heldere, transparante mix. Zeker onder de koptelefoon is deze muziek een feest van genot.

Het feit dat Infront op mij rustgevend overkomt, betekent niet dat het altijd rustige muziek is. Het kan behoorlijk stormen in Infront-land! Maar ook al zijn sommige tracks behoorlijk stevig, er is altijd een zekere rust die gebracht wordt. Dat blijkt vooral uit Postcard Notice, dat met een zalige baslijn begint, waarna langzaam de verschillende elementen van de compositie worden geëtaleerd. Drummer K. Shtirlitz mag wel bij naam en toenaam worden genoemd vanwege zijn talent. Het is jammer dat hij zijn onuitsprekelijke naam tegen heeft voor een internationale carrière, maar goed, dat is Nick D’Virgilio ten slotte ook gelukt.

Ook Lest They Forget is behoorlijk stevig, het ambient-achtige begin daargelaten. Het lijkt me fijn deze band een keer live aan het werk te zien en ze zouden prima kunnen fungeren als voorprogramma voor bands als Grails, Vessels of zelfs Do Make Say Think.

Het knappe is dat Infront ook listig de valkuilen van de postrock weet te omzeilen. Het is heel moeilijk instrumentale muziek boeiend en interessant te houden. Infront lukt dat tot het einde toe. Runn3, dat opvalt door de grappige titel, gaat in twee delen van progrock naar progmetal naar postrock en weer terug. En overal laten de muzikanten hun niet geringe talenten horen, hoewel ze tevens keurig bij de compositieles blijven.

Uiteindelijk kan ik niets anders concluderen dat ik met Infront een grote ontdekking heb gedaan, waarvan ik echt hoop dat velen de moeite zullen nemen de plaat ook te beluisteren. Doe dat en ontdek dat uit Rusland tegenwoordig hoge kwaliteit komt en dat Moskou in elk geval vier voortreffelijke muzikanten telt! Zegt het voort!

Markwin Meeuws