Ingranaggi Della ValleAlbum

Italië heeft nog niet zo veel progbands (!) dus dacht een groepje muzikanten uit Rome, kom we richten gewoon nog lekker een nieuwe op. Omdat er natuurlijk juist net zoveel bands zijn als het fantastische landschap van Toscane heuvels telt, moet je wel iets bijzonders doen om op te vallen. Met de bandnaam Ingranaggi Della Valle is dat zeker gelukt. Letterlijk betekent dit Versnellingen van het Dal. Ongetwijfeld zit hier een diepere poëtische betekenis achter. “In Hoc Signo” is de titel van de cd. Dat is ook andere koek dan “Not A Rose From Home”. Met de toevoeging ‘Vinces’ betekent dit’. In dit teken zult gij overwinnen’. Krasse taal, dat verwijst naar een inderdaad gewonnen veldslag door de Romeinse keizer Constantijn de Grote. Ze hangen hun muziek dan ook op aan een veldslag, met een sprongetje in de tijd, van een van de kruistochten, met een moderne vertaling dan weer.  Gelukkig maken deze vijf signori er ook nog muziek bij, die onderscheidend genoeg is.

Oprichters Mattia Liberati (toetsen) en Flavio Gonnellini (gitaar) hebben hun sporen liggen in de fushion en jazzrock en dat horen we nadrukkelijk terug op deze cd. Gelukkig is er voor de progliefhebbers  veel meer te beleven.

De hele cd is doordrenkt van de strijd uit die geleverd moet zijn tijdens de kruistochten. Igor Leone doet zijn naam eer aan: hij zingt als een leeuw. Zijn heldere stem, die alle hoogtes moeiteloos en vol emotie haalt, roept qua sfeer soms herinneringen op aan de protestliederen van Bots. Het strijdtoneel komt terug in muzikale invloeden uit het Midden-Oosten en de songtitels zoals Masquat en Jangala Mem.

Veertien seconden klassiek getinte subtiliteit vormen een verraderlijke opmaat voor een zeer energiek uurtje muziek, ingezet met Cavalcata, waarbij de verveling nooit kans krijgt toe te slaan. Het strakke spel van drummer Shanti Colucci is hier zeker voor een deel debet aan. Een half minuutje intieme samenzang, en hup daar vliegt het tempo weer omhoog met opzwepend toetsenspel en gierend gitaarwerk van Gonnellini, dat alle kanten uit lijkt te gaan. Dan is al duidelijk dat Marco Gennarini met zijn vioolspel ook een stevige stempel op de muziek drukt. Melodieuze, subtiele invloed wisselt hij kundig af met het voorop gaan in de strijd met vlammende uithalen.

In Via Egnatia krijgen we met lazy gitaarwerk een heus stukje Pink Floyd voorgeschoteld, om aan het einde bijna in een wedstrijd te eindigen ‘wie het snelste zijn instrument kan bespelen wint’.

Naast de veelvuldig gehanteerde tegendraadse ritmes, waarbij soms Crimson en Zappa hun neus om de hoek steken, steekt de band ook flink wat energie in juist mooie melodische passages, door uitgekiende combinaties van viool, piano, en akoestische gitaar bijvoorbeeld.

Ruimte voor soleren is er volop, zoals in Fuga di Amman, waarin eerst de viool van zich laat spreken, gevolgd door een machtige gitaarsolo die geïmproviseerd lijkt, waarna Liberati zijn vintage toetsenarsenaal nog eens behoorlijk aanspreekt. Om vervolgens maar weer eens stevig in de fushion te duiken in Kairuv’an, met nu weer een hoofdrol voor gastspeler Marco Bruno op basgitaar en de piano. In de Finale trakteert David Jackson van Van De Graaf Generator ons nog met solowerk op sax en fluit.

Er gebeurt heel veel op deze cd, die zoals gezegd, geen seconde verveelt. De heren weten wat spelen is, de composities zitten knap in elkaar en Ingranaggi weet een onbestemd oosters sfeertje te creëren waar ze het thema van de cd, de strijd, knap weten te vertalen in de muziek. De muziek komt ongetwijfeld bij velen niet direct binnen. Maar als je de klanken de gelegenheid geeft te rijpen, is het genieten geblazen, nou ja, als je er van houdt natuurlijk. Ik ben in elk geval benieuwd naar het vervolg, ik ga voorop in de volgende strijd.

Fred Nieuwesteeg