Inior

Hypnerotomachia

Info
Uitgekomen in: 2015
Land van herkomst: Italië
Label: BTF
Website: www.inior.it
Luistermogelijkheid: www.inior.it
Tracklist
The Paper Ship (5:19)
MU.S.E. (Music and subtle ensemble) (2:43)
Stain Of Steel (7:45)
Worn-Out (3:03)
From Blue To Red (5:56)
Starslave (3:43)
Resilient (2:44)
INI.OR (5:34)
Dust (3:09)
Marco Berlenghini: basgitaar, gitaar, toetsen
Flavio Stazi: zang
Hypnerotomachia (2015)

Een gevecht om liefde in een droom. Dit is de vertaling van het Griekse woord hypnerotomachia en de titel van het debuut van het Romeinse duo Marco Berlenghini en Flavio Stazi, die samen INIOR vormen. Oh hel: ‘niemand kan je redden van het emotieloze geweld van een langzaam stervende gewoonte en van de tragedie niet in staat te zijn niemand anders dan jezelf te kunnen knuffelen. Een stenen labyrint drukt je omlaag’. Maar gelukkig: ’twee kleuren ontmoeten elkaar, creëren een regenboog waarvan de schaduw jou de weg omhoog wijst.’ En dat alles overkomt je nietsvermoedend in je slaap, gaat u maar even liggen!

Het instrumentale begin van “Hypnerotomachia” is luchtig, bijna vrolijk. Het soepele gitaarspel van Berlenghini en gastmuzikant Stefano Marziono brengt je in een aangename roes, zeker als eerstgenoemde nog wat piano en synth’s toevoegt. Flavio Stori laat voor het eerst zijn stem horen, nu nog ontspannen en helemaal in lijn met de gitaarklanken, het doet denken aan (Xavier) Phideaux. Na een minuut of acht slaat de sfeer om. Eerst nog heerlijke muzikale landschapjes, met oosterse 1001 nacht sfeer, maar dan harde, hoekige gitaren, stevige drumpartijen en een pompende bas, die ons de gruwelen van deze niet echt lekkere droom aan den lijve doen ondervinden. Maar het is vooral de stem van Stazi die de toon zet: weg lieflijkheid, welkom agressie, emotie, theater, soms tegen het schreeuwen aan, half pratend of sterk vervormd. De liefde voor Dream Theater komt in een aantal nummers met metalelementen duidelijk naar voren en Flavio deelt zo nu en dan ook nog een psychedelisch tikje uit. Het theatrale van Stazi’s stem gaat soms over de top en komt niet altijd even geslaagd en soms aanstellerig over. Wat later laat hij wat trekjes van Ray Davies van The Kinks horen. Intussen blijft het dubbele gitaarspel (gelukkig) ook zijn hoofdrol opeisen en dat is iets om je aan vast te klampen in deze moeilijke momenten van de nacht. Het lijkt soms sprake is van twee (gescheiden) werelden: de instrumentale van de hand van Berlenghini en de vocale  waar Stazi met name de hand in lijkt te hebben gehad. Beide elementen lopen niet altijd logisch of soepel in elkaar over.

Het geheel klinkt overigens on-Italiaans. Als we het accent waarmee Stazi in het Engels zingt wegdenken, zou het me niet verbaasd hebben als dit gewoon bijvoorbeeld een Britse band was geweest.  Dit duo heeft zich voorgenomen om als INIOR rockopera’s te maken. Zonder deze voorkennis zou ik niet direct een rockopera in het geheel hebben herkend, al zit er wel degelijk een verhaal in dat het duo wil vertellen.

Wakker worden uit een nachtmerrie met een happy end – bedankt twee kleuren van de regenboog! – was het in muzikaal opzicht ook een boze droom? Nee, ben ik geneigd te zeggen. Ik heb me die kleine veertig minuten best vermaakt, zeker met de meer pastorale stukken en het aangenaam klinkende gitaarspel en de afwisselende ritmes, duidelijk minder met het vocale gedeelte. Een beetje aan de korte kant, deze schijf met die moeilijke Griekse titel, maar het voelt alsof het genoeg is, en dat zegt misschien wel genoeg.

Fred Nieuwesteeg

Send this to a friend