InLegendAlbum

Het voorjaar is begonnen!

Vrolijkheid alom, als je de eerste klanken van “Stones At Goliath” van InLegend hoort. Nu zijn niet alle teksten op het album geschikt voor een voorjaar of optimistisch gevoel, maar de muziek heeft absoluut een vrolijke en vlotte vibe. Daarbij voel ik mij ook een beetje rebels. Waar we normaal gesproken binnen de redactie van Progwereld strenge richtlijnen hanteren bij het invoeren van de bezetting van een band, wijk ik daar nu eens eigenwijs van af. Want bij het invoeren van ’toetsen’ achter de naam van de dienstdoende muzikant, kan dat nu niet klakkeloos. Dat komt omdat het grootste gedeelte van de band namelijk, juist, de toetsen bespeelt!

Geen gitarist komt er bij InLegend aan te pas, en de basgitaar is op het nieuwe album ook beperkt gebleven. De enige elektrische klanken die te  horen zijn, zijn die van de zogenoemde Keytar, een licht soort keyboard of synthesizer die om de nek wordt gedragen op een manier die veel lijkt op het dragen van een gitaar. Ooit kreeg dit instrument in de jaren tachtig grote bekendheid door een andere Duitse band; Modern Talking. Maar ook Jordan Rudess van Dream Theater en Matthey Bellamy van Muse hebben het tijdens live shows veel gebruikt.

Stiekem wordt u met de voorgedragen line-up van deze band en beetje gefopt, want formeel gezien verdient slechts één muzikant de meeste credits. Bastiaan Emig is nog steeds de enige echte mastermind achter de band, hij heeft namelijk de drums, de meeste piano’s en de zang ingespeeld op dit album. Van de overige bandleden heeft alleen Daniel Schmidle een mooi aandeel op het album, de andere bandleden figureren dus eigenlijk alleen tijdens live optredens. U begrijpt het al: grondlegger, pianist en zanger van InLegend,  Bastian Emig,  is helemaal opnieuw begonnen met het uitbouwen van zijn favoriete project naast broodheer Van Canto.

Na het lezen van de recensie van “Ballads ‘n’ Bullets” wist u al dat we te maken hebben met een bijzonder heerschap dat het metal genre op een andere manier verrijkt dan u gewend bent. Toch heeft Emig qua geluid wel één en ander veranderd, vooral in het totaalgeluid van de nummers. Dat komt vooral ook omdat de ploeg met live-muzikanten is uitgebreid met nog twee pianisten. Dat betekend dus ook de nodige aanpassingen in het geluid op het nieuwe album. Eigenlijk komt het er op neer dat er meer bombastische piano te horen is dan op het debuut. Maar nog steeds is de  ‘Hand-hammered Piano Craft’ prominent aanwezig in het geluid van “Stones At Goliath”.

Ook als is het niet hoogstaand progressief wat Emig ons brengt, het klinkt allemaal wel erg lekker als je tussen de narcissen en met een fijn zonnetje op je hoofd van het voorjaar zit te genieten. De arrangementen zijn toegankelijk, stuwend en makkelijk op te pikken. Neem bijvoorbeeld To New Horizons. Als je de intro hoort ga je zonder twijfel voor de bijl. Het arrangement is bijna kinderlijk eenvoudig gecomponeerd, maar o zo lekker. En zo staan er nog meer nummers op die bijvoorbeeld op het Eurovisie songfestival hoge scores zouden kunnen ontvangen. De track Lonely is bijvoorbeeld ook bijzonder aanstekelijk en het gebruik van een kinderkoor maakt het geheel geschikt voor een groter publiek dan alleen metal liefhebbers. Sowieso wordt er op “Stones At Goliath” veel gebruik gemaakt van koren, naast het kinderkoor is er ruimte voor een gospel en een zogenaamd ‘shout koor’.

Dan even een open deur intrappen. Een gegeven waar de zichzelf serieus nemende progliefhebber wel eens een afkeer van kan hebben, is dat de muziek van InLegend uitermate geschikt is voor stadions, dus ook geschikt  voor het grote publiek. Het is bombastisch, meeslepend, modern, groots en toegankelijk om mee te zingen. En collega Maarten Goossensen heeft het debuut al eens als nummer één sportplaat gemarkeerd, dat kan ik me bij dit album ook goed voorstellen.

“Stones At Goliath” is dus ten opzichte van het debuut niet heel veel anders, hoewel de melodieën nog beter in elkaar lijken te steken dan op het debuutalbum. Dit is ook absoluut het sterke punt van de band en volledig toe te schrijven aan de talenten van Emig, hoewel zijn vocale kwaliteiten toch hier en daar bijgeschaafd mogen worden. In Empty Place schurkt hij namelijk regelmatig tegen het valse aan en het kinderkoor maakt een paar flinke missers goed. Verder slaat hij vooral in de krachtig gezongen passages de plank nog wel eens mis, terwijl dat op de rustige momenten bijna feilloos te noemen is. Al met al is dit een album dat eigenlijk een groter publiek verdient dan die van prog- en metalliefhebbers. Misschien voor de laatste groep wat cheesy hier en daar, maar zeker niet verkeerd om je collectie mee te verrijken.

Ruard Veltmaat