INMEAlbum

INME is een respectabele band uit Essex; Groot Brittannië en heeft voorafgaand “Herald Moth” drie albums afgeleverd zonder opzienbarend succes in Europa. In hun geboorteland is dat succes al niet veel groter, ware het niet dat de drie albums bescheiden plekken hebben veroverd in de UK charts. INME is een band die zichzelf profileert door technische rock met een melodieus randje te musiceren.

De band schotelt ons met dit album technische rock voor. Die is agressiever maar gelijk ook melodieuzer dan de vorige albums. Er is zelfs sprake van het populaire nu-metal, zonder de veelgebruikte rap in de stroming. We krijgen stevig rockende nummers met zo nu en dan screams, een nieuw ingrediënt voor de band. Daarnaast is er subtiele elektronica te horen, die door de riffs heen zijn verweven. Die is duidelijk aanwezig in Single Of The Weak.

Dat nummer is een ironische aanklacht tegen de muziek business van deze tijd, en de overdreven motivatie van artiesten songs te schrijven die hoog in de charts belanden. Dat door die motivatie niet per definitie goede songs worden gecomponeerd staat voor tekstschrijver en zanger Dave McPherson als een paal boven water. Wellicht heeft diezelfde ironie er voor gezorgd dat er op dit album ook nummers te vinden zijn die behoorlijk hitgevoelig zijn. Bijvoorbeeld de zeer mooie, maar ook commercieel gevoelige tracks als All Terrain Vehicle en I Will Honour You. Die nummers hebben potentieel, klinken catchy en liggen makkelijk in het gehoor voor een breed publiek. Of de doorgewinterde metal- of progliefhebber hier ook op zit te wachten is nog maar de vraag, maar wat mij betreft vergroot de band met deze tracks  zijn kansen door te breken tot het grote publiek.

Zanger Dave McPherson heeft een bijzonder mooi bereik. Het is wonderlijk dat hij nooit eerder ontdekt is. Hij klinkt als de kruising tussen The Cure zanger Robert Smith en onze eigen Racoon zanger Bart van der Weide. Vooral de licht overslaande stem kan mij tot in mijn tenen boeien. Daarnaast heeft hij een typisch Engels plat accent, die genoemde zangers ook zo lekker kunnen uiten.

De screams komen helaas niet altijd goed uit de verf. Af en toe krijg ik het idee dat Mc Pherson tijdens het inzingen van het album zijn kort daarvoor genuttigde lunch er weer uit werpt, dus daar zal oefening geen nutteloze zaak zijn. Luister bijvoorbeeld eens naar Happy To Happy To Disappoint You, wat muzikaal een prima nummer is.

Dit album is gevarieerd genoeg om fans van meerdere stromingen aan te kunnen spreken. Stevige en rockende nummers worden afgewisseld catchy en melodieuze tracks. Je kmerkt dat dit ook de doelstelling is van de band. Ze willen na drie albums nu toch echt eens doorbreken. En daar ligt nu ook het vraagstuk. Want wezenlijk is er niet heel veel veranderd ten opzichte van het voorlaatste album “Daydream Anonymous”. Ook daar staan catchy nummers op, bijvoorbeeld de single I Won’t Let Go en bijvoorbeeld Turbulence, maar ook die bracht de band niet het grote succes. Ik vraag mijzelf dus af of de huidige inzet op het album dan ook meer zieltjes gaat winnen. Niettemin is dit album zeker het proberen waard.

Ruard Veltmaat