Inner CoreAlbum

Kernachtige klaterklanken!

Over de geschiedenis van de Duitse band Inner Core valt niet zo gek veel te melden. Dat zullen we dan ook nalaten. De vijfkoppige formatie rond frontvrouw Anna Rogg bestaat sinds 2013 en timmert sinds die tijd aan de weg in het overbevolkte genre van de symfonische metal. Tenminste, dat is het label dat ze zelf graag aan hun muziek hangen. Melodieuze metal met een symfonische inslag dekt de lading van het gebodene op het debuut “Soultaker” echter wat beter.

Over de productie en mix van dit album hoeven we ons weinig zorgen te maken, want die was in de professionele handen van Spacelab Studio’s Christian ‘Mochus’ Moos (Everon). Kristalhelder en lekker luchtig en ademend. Ook met de mastering, gedaan door Eroc, is niet al te veel mis.

Een stuk minder overtuigend zijn het tiental composities waarmee Inner Core op de proppen komt. Simpel is toch wel iets te vaak het kernwoord hier. Neem nu Blame. Wie we nu precies de schuld moeten geven van dit misbaksel wordt nergens duidelijk, feit is wel dat dit deuntje meedingt naar de prijs voor ‘meest simplistische song van het jaar’. Misschien leuk om live de boel wat op te poken, maar dat is dan ook alles. Ook tracks als Crucified en Screw That blinken niet uit in diepgang en vernuft. Een stuk boeiender zijn de powerballade Snowstorm met filmisch middenstuk en het met vioolfrivoliteiten opgeleukte Keep The Distance. En als hoogtepunten komen het prettig galopperende Monsters, compleet met een veelheid aan angstaanjagende effecten uit het plaatselijke spookhuis, en het meest symfonische slotstuk Into Eternity uit de strijd.

Best interessant zijn de klaterende toetsenklanken die Artur Schall (what’s in a name) uit de boxen laat schallen. Die zijn namelijk altijd en overal aanwezig. Soms op de achtergrond, dan weer op de voorgrond meanderen de toetsen vloeiend door de verschillende composities. Zeker een pluspunt. De bijdragen van zangeres Anna Rogg zorgen voor gemengde gevoelens. Op zich is zij gezegend met een redelijke rockstem, maar het kost haar voortdurend erg veel moeite om alle woorden in het keurslijf van de diverse nummers te wringen, met stroperigheid en stroefheid tot gevolg.

Een onuitwisbare indruk maakt Inner Core met “Soultaker” zeker niet. De vrij doorsnee metal van dit Duitse gezelschap dringt nooit echt door tot je binnenste kern. Een gevalletje middenmoot. Jupiler League, met een hele kleine kans op de nacompetitie.

Joost Boley