Inner OdysseyAlbum

Inner Odyssey is een band uit Canada, opgericht in 2007 door Vincent Leboeuf Gadreau. Hij componeert al het materiaal voor de vierkoppige band. De heren namen er bij oprichting de tijd voor, want het duurde drie jaar voor de line-up definitief compleet was. In 2011 kwamen ze met hun eerste album “Have A Seat”, maar die ging, voor mij althans, ongemerkt voorbij. Met “Ascension” is de band toe aan zijn tweede album en is dit voor mij dus de eerste kennismaking. Het viertal maakt muziek die doet denken aan Porcupine Tree, waarbij gelijk moet worden opgemerkt, dat dit niveau op dit album nergens wordt geëvenaard. Om dat te bereiken moet er nog wel wat gebeuren…

“Ascension” is een conceptalbum, waarop het centrale thema ‘kwellende levensvragen’ betreft, die je samen kunt vatten als ‘waarom zijn we op aarde?’ Mocht je bij zo’n thema de neiging hebben naar antidepressiva te grijpen, wacht dan nog even, want somber of tobberig klinkt het in elk geval niet. Wel doet het geheel mij door dit thema soms wat pathetisch aan. Het doet me af en toe ook denken aan een vrouw die een diepzinnig gesprek over gevoelens wil met een man, die op dat moment eigenlijk alleen maar over voetbal wil praten, gezellig met een biertje. Dat lukt dus in veel gevallen ook niet. Het gevoel van mislukte diepgang doet zo hier en daar wat geforceerd aan en duikt tijdens het beluisteren van dit album dan ook regelmatig op.

Het positieve nieuws: de band klinkt op veel momenten gewoon lekker en kent vele prima gitaar- en toetsenmomenten, waarbij het fijne gitaarwerk bijvoorbeeld op My Purpose en Retrospection beslist opvalt. Het collectief klinkt vaak mooi, hecht en af en toe lekker massief. Voorbeelden daarvan zijn onder andere Something More en Retrospection.

De koortjes klinken ook prima, al moet gezegd worden dat de zang van Étienne Doyon in de bovenste regionen op mij zo af en toe vermoeiend werkt.

Helaas weet de band de fijne momenten onvoldoende goed vast te houden en blijft het geheel daardoor toch wat in de middelmaat steken, met positieve uitschieters naar boven. Dit wordt voornamelijk veroorzaakt door de composities, die in de emotie bij mij niet altijd even sterk werken. Je zit tijdens het beluisteren daarvan toch vaak te wachten op iets dat niet komt… Een voorbeeld daarvan is Lifelong Misery. Het nummer kent een prima vlammende start, er wordt teruggeschakeld en je wacht op een hernieuwde spanningsopbouw, maar in plaats daarvan slaat de verveling toe. En daar schort het bij dit album dus nog al eens aan; briljante momenten die sterven in schoonheid, omdat er vervolgens naar mijn gevoel niks mee wordt gedaan in de verdere opbouw/uitbouw van de composities en emotie.

Concluderend stel ik mijzelf de gewetensvraag of ik “Ascension” nog wel eens uit zijn hoesje zal halen? Nou, dat denk ik wel, zeker om af en toe nog eens naar de voor mij sterkste nummers van dit album te luisteren: Retrospection en het sfeervolle You Are Not Alone.

Clemens Leunisse