Inside AgainAlbum

Als een band uit Polen komt dan maken we tegenwoordig al gauw de vergelijking met hun landgenoten Riverside. In een aantal recensies van andere media zie ik deze vergelijking dan ook te gemakkelijk gemaakt worden. Natuurlijk, een band die atmosferische rockmuziek combineert met stevig tromgeroffel en gitaarwerk kun je al snel in dit hokje stoppen. Maar in dit geval wil ik toch van deze algemene mening afwijken.

Het album begint met Something More waarbij ik eerder moet denken aan de tachtiger jaren grunge bands uit Seattle zoals Pearl Jam, Soundgarden en Nirvana. De schreeuwerige stem van Micha DeptuÂa past beter in dat straatje en heeft dan ook geen enkele gelijkenis met die van zijn landgenoot. Een nummer als Nowhere Land, met zijn elektronische piepjes en trendy poppy geluiden zou het dan weer goed kunnen doen bij de hedendaagse popbandjes. End Of The Night is weer een langzaam meeslepend liefdesliedje, dat overigens gedurende zo’n vier en een halve minuut saai blijft.

Inside Again brengt met “Songs Of Love And Disaster” een nietszeggend tweede album uit, dat met een negental catchy popsong eerder meedingt naar een plek op de popladder, dan dat het serieus probeert een plek in het progressieve genre te bemachtigen. Eenvoudige popsongs van drie tot vier minuten over liefde en de ellende die dat met zich meebrengt, kunnen mij in elk geval niet overtuigen.

Mario van Os