InsomniumAlbum

Ik wil even heel onbescheiden zijn, want het is nogal wat. Dankzij mijn snuffelstages binnen de diverse metal-kanalen komt u als progressieve rockfan in aanraking met recensies van bands die niet vanzelfsprekend op deze site thuishoren. Toegeven, er zit een gevaarlijke rand aan die uitspraak, want je moet van tijd tot tijd openstaan voor vocalen waar de doorsnee progrockfan niet altijd van houdt. Zo moet je binnen die ontdekkingstocht zangstijlen als grunts en screams kunnen waarderen, zo niet, dan kan je deze recensie gerust skippen.

Maar goed, laat ik nu ook niet doen of ik het slimste jongetje binnen de Progwereld-redactie ben, want de band die ik ga introduceren op deze site is allesbehalve een debutant. Verre van dat, Insomnium bestaat al meer dan twintig jaar en heeft inclusief deze release acht full-lenght albums geproduceerd. De band bestaat uit drie gitaristen, één drummer en een bassist/zanger. De line up van Insomnium is in die twintig jaar onderhevig geweest aan meerdere personeelswisselingen. Het huidige kwintet is uiteraard afkomstig uit het hoge Noorden en om specifiek te zijn Finland. Het woord ‘uiteraard’ staat synoniem voor het genre waar de band in figureert: black/doom metal, want die stijl wordt al jaren beheerst door bands uit Scandinavië.

Melodie, emotie, passie en vakmanschap, daarmee is deze cd in een korte omschrijving samen te vatten. Laat je vooral niet misleiden door de link met het genre black en doom metal, want daarmee doe je de muzikanten absoluut tekort. De drie gitaristen binnen deze band zorgen voor prachtige riffs en veel melodieuze passages en hoewel er geen toetsenist in de credits van het album genoemd wordt, zijn die toetsen nadrukkelijk aanwezig. Zoals altijd is Aleksi Münter (ex Swallow The Sun) op dit album verantwoordelijk voor de toetsen, hetgeen hij al sinds 2006 voor deze band doet. Wanneer je de grunts van zanger Niilo Sevänen wegdenkt, zou deze muziek door veel mensen omarmt kunnen worden. Zoals gezegd zijn de composities stevig, maar de sologitaar zorgt voor een melodieuze en bijzonder sfeer op de cd, iets wat ongetwijfeld door veel progrockers wordt omarmt.

Zoals gezegd: er zijn binnen de Progwereld community veel mensen die grunts niet kunnen waarderen. Daardoor zal mijn motivering te gaan luisteren voor hen zinloos zijn, maar toch wil ik aangeven dat ze dan wellicht een prachtig stuk muziek missen. En ja, er zijn wat normale zangpartijen te vinden, maar die eisen geen hoofdrol op. Wat dat betreft is het maar goed dat de grunts goed verstaanbaar zijn, ook al bestaan ze uit diepe en donkere uithalen. Als je de muziek vervolgens gaat analyseren kom je tot de conclusie dat de grunts de donkere sfeer op het album bezorgen en dat de muziek zelfs optimistisch klinkt.

Het instrumentale pakket is namelijk een sound met een positief karakter. Waar de band in de beginjaren trage doom/death metal produceerde, is dat op “Heart Like A Grave” commerciëler en toegankelijker geworden wat zich bijvoorbeeld uit in het toegankelijke Valediction. Hier vind je een catchy melodie, snelle en straffe riffs en een mengeling van grunts en cleane vocals in de achtergrondzang. Opvallend hier maar ook in de andere songs is de rol van de sologitaar die het melodieuze aspect naar boven pusht. De band verzorgt de details in de productie tot in de puntjes, elke keer vind je weer een ander aantrekkelijk element in een song die je de vorige keer niet opgemerkt had. Daardoor is de cd zelfs licht verslavend te noemen.

De grunts van zanger en tevens bassist Nillo Sevänen zijn zeer zeker bepalend voor de composities, maar de kracht van zijn techniek zit in het feit dat de songteksten goed verstaanbaar zijn. Ondanks hij soms vaak diep gaat en de grunts er nog net niet gorgelend uitspuugt. Voor iemand die vijf jaar geleden totaal niet  gecharmeerd was van grunts is dit voor mij persoonlijk dan ook het bewijs dat je de techniek met beide armen kan omarmen als je je ervoor openstelt. Daarnaast zorgen het contrast tussen grunts en de ‘normaal’ gezongen achtergrondzang voor een extra dimensie. Verantwoordelijk voor de achtergrondzang is gitarist Ville Friman, naast Nillo Sevänen de oprichter van deze band.

Dan vooral nog de toetsen die niet worden omschreven in de credits. Onbegrijpelijk, want die zijn redelijk bepalend voor het totaalgeluid, zeker als je nummers als de intro Wail Of The North en de outro Karelia hoort. De toetsen in deze nummers zijn bindend in het totaalgeluid, terwijl ze in de andere songs vaak als ondersteuning en sfeermaker worden gebruikt. De sferische klanken zijn herkenbaar voor de fans van Swallow The Sun, het is onmiskenbaar Aleksi Münter die verantwoordelijk is voor de toetsen.

Insomnium heeft er een nieuwe bewonderaar bij. Dit album zal hoog eindigen in mijn eindlijst, hoewel voorganger “Winters Gate” na zorgvuldige beluistering meer eigenschappen van een meesterwerk heeft dan deze schijf. Ben je als progrockfan in voor een out-of-the-box experiment, luister dan vooral eens naar “Heart Like A Grave”.

Tenslotte nog even dit, op de special edition staan twee bonustracks, The True Morning Star en Karelia 2049, die erg mooi zijn maar net even te mager voor de dubbele prijs waarvoor hij op de site van onze partner Bol.com staat. Ben je die hard fan? Koop dan de special edition. Anders voldoet de reguliere retailversie van de cd, de bonustracks kan je altijd nog beluisteren via Spotify of een andere streamingdienst.