Intelligent Music Project IIAlbum

In deze tijd kan alles. Zo hebben we hier een Bulgaarse man genaamd Milen Vrabevski, een producer en componist en lobbyist voor zogenaamde ‘intelligente muziek’, en dit werkje is de tweede in wat vast een interessante serie gaat worden.

En zo geschieddde dat deze heer Vrabevski het met zijn talent voor netwerken het voor elkaar krijgt grootheden als drummer en grootmeester Simon Phillips (Toto, Mike Oldfield, etc.), zanger John Lawton (Uriah Heep) en Joseph Williams (Toto) voor zijn project te strikken. Opvallend is dat Vrabevski daarvoor kiest voor twee zangers die eigenlijk binnen hun respectievelijke groepen als de tweede keuze worden gezien; de uitgerangeerde zangers dus. Wat dat betreft heeft onze Bulgaarse vriend een nieuwe, leuke groep om uit te putten gevonden. Ik ken nog wel een ex-zanger van Iron Maiden, een verwezen Perry-kloon uit Journey, en ik heb geen idee wat die zanger van Saga die Michael Sadler een blauwe maandag verving, tegenwoordig doet. Stuk voor stuk uitstekende zangers met veel persoonlijkheid, maar ja – net geen Bruce Dickinson, snappie?

Doch om ons relaas te hervatten, “My Kind O’ Lovin’” bevat 13 tracks die stuk voor stuk in de boeken kunnen als schoolvoorbeelden van hoe je puike AOR moet componeren. Het lijkt welhaast wel een TELEAC-cursus ‘Maak uw eigen Adult Oriented Rock’, en deze constatering moge de voorbode zijn van waar het ook wel een beetje schort aan deze muziek. De naam AOR zegt het eigenlijk al. Wat heb ik medelijden met fans van Journey, Boston, Loverboy en noem ze maar, wat een slechte naam heeft hun muzieksoort. Het zij u toegestaan het echter ook te classificeren als Classic Rock, of – om met ons onderwerp van gesprek aan te sluiten – Intelligente Muziek.

“My Kind O’ Lovin’” moge dan uitstekend geproduceerd zijn en voorbeeldig gecomponeerd, de 13 tracks zijn ook wat inwisselbaar. Het luistert lekker weg, en de refreinen zitten spoedig voorgoed genesteld in het hoofd, maar ik mis een echt hoogtepunt. No One Can Deny It rockt als een malle, en het refrein van het vrolijke Happiness krijg ik nooit meer uit mijn hoofd. Get Into Real is terecht de lead-track, daar het zowaar een heuse videoclip heeft die te zien is op de site. Voor progrock-fans is Conclusion wellicht het meest interessant vanwege de tempowisselingen en ruimte voor exploratie, maar gek genoeg is dat mijn minst favoriete song.

In deze tijd kan weliswaar alles, en wat dit Intelligent Music Project brengt is alleszins acceptabel en genietbaar. Vrabevski is voorwaar een uitstekend componist en bedenkt prachtige liedjes die goed in elkaar zitten. Maar voor deel 3 zie ik graag iets meer risico, iets meer More Than A Feeling, iets meer Open Arms, iets meer I Want To Know What Love Is.

Markwin Meeuws