“Skydancing” is kennelijk het derde studioalbum van deze Duitse band, waarover zelfs op internet nauwelijks iets te vinden is. De band heeft, naar eigen zeggen, zoveel tijd geïnvesteerd in het maken van de muziek, dat men niet is toegekomen aan meer dan een zeer rudimentaire website, en al helemaal niet aan persinformatie, foto’s, een promoclip of zelfs het persen van cd’s. De muziek is te horen bij Spotify en te koop via Amazon en iTunes, daar houdt het wel zo’n beetje bij op.
Gelukkig is dat allemaal bijzaak, per slot van rekening gaat het om de muziek. Die is, op een klein detail na, puik. Als je in één nummer herinneringen aan The Beatles en Pink Floyd weet te genereren, dan heb je wel wat in je mars. Interphases maakt poppy prog, ik verdenk de heren eigenlijk van een new wave achtergrond (The Cure? Het kan, de band bestaat kennelijk al sinds 1980!), maar ook It Bites, Genesis en Marillion komen voorbij.
“Skydancing” bevat negen liedjes, waarvan alleen de laatste twee langer zijn dan zeven minuten. Wat mij betreft is dat geen criterium voor kwaliteit; ik heb liever een sterk liedje van drie minuten dan een dweil van een kwartier. Interphases stelt wat dat betreft niet teleur: de meeste stukken van dit album zijn sterk. Knap en helder opgenomen, goed geschreven, onberispelijk ingespeeld.
Het is wel een beetje ‘prog-lite’. Dat is waarschijnlijk verstandig, want daarmee kan de band voor een breed publiek optreden en voor de echte progliefhebber blijft er toch wel genoeg om aan te knabbelen, maar heel diep gaat het allemaal niet. Het ligt lekker in het gehoor, op een klein dingetje na.
Dat kleine dingetje is de zang. Die is, zou je kunnen zeggen, avontuurlijk, zoals Fish en Peter Gabriel het avontuur opzoeken. Een fikse dosis drama, een beetje gekkigheid, spannend. Je zou, met het zelfde gemak kunnen zeggen: Burger Raab zingt knettervals. De waarheid ligt ergens in het midden, maar je moet je er wel overheen kunnen en willen zetten.
Doe je dat, dan blijft er een hoop te genieten over. Muzikaal is de band goed op dreef. Alleen al afsluiter Full Fathom Five, dat een Us & Them achtige vibe combineert met een sterke jazzy melodie, is zeer de moeite waard.
Je kunt van een band die al 36 jaar bestaat moeilijk zeggen dat ze nog een grote toekomst voor de boeg hebben en het zou me verbazen als deze heren daar op uit zijn. Desondanks valt er hier voor liefhebbers van niet al te moeilijke prog een hoop te beleven.
Erik Groeneweg