INTERVALSAlbum

Een Circadiaans ritme is een interval van één dag, aangestuurd door onze biologische klok. Ons lichaam is continu inwendig in beweging, tientallen processen verlopen volgens dat circadiaanse ritme om ons in leven te houden en vooruit te stuwen. ’s Nachts laadt ons lichaam op en overdag krijgen we van alles te verteren. Maar in een wereld waar werk en privé steeds meer in elkaar overlopen en de mens continu in de weer is op de digitale informatiesnelweg en (a)sociale media wordt dat circadiaanse ritme steeds meer verstoord. “Circadian” is een instrumentaal conceptalbum van INTERVALS gebaseerd op datzelfde circadiaanse ritme, en hoe wij door de ruis van het moderne leven heen moeten prikken om ons ideale ritme te vinden en daarmee onze vrijheid.

Laat ik voorop stellen dat ik een liefhebber ben van conceptalbums. Echter ben ik ook poëtisch geaard en een liefhebber van mooie woorden. Een goed conceptalbum is in mijn ogen dan ook het perfecte huwelijk tussen muziek en poëzie: de muziek onderstreept de teksten en vice versa om zo een prachtig verhaal te vertellen of om één of meerdere thema’s filosofisch en beschouwend uit te werken. Wanneer de teksten wegvallen vind ik het lastiger om het concept te doorgronden, omdat je slechts één handvat hebt om je aan vast te houden. Naarstig ben ik dan ook op zoek gegaan naar kleine hints die het beloofde concept kunnen verbinden aan mijn eigen interpretatie. Hints zoals de titels van de acht nummers die het concept van dit album uit de doeken zouden moeten doen.

Het album opent met 5-HTP, vernoemd naar een stofje dat een positieve uitwerking schijnt te hebben op de gemoedstoestand en daarom ook als slaapmiddel en antidepressiva over de toonbank vliegt. De eerste seconden klinken vager en valer dan de opzwepende maar ietwat nerveuse compositie die volgt (wellicht symbolisch voor de onderdrukking van prikkels die gepaard gaan met middelen als deze?). Het tweede nummer, Vantablack (de diepste kleur zwart) kenmerkt zich door eenzelfde stuitering in melodie en ritme die het vorige nummer wat nerveus deden klinken, maar ditmaal harder en dreigender. Tot dusverre meen ik vooral oppressie (en wellicht zelfs depressie) te herkennen, op zich nog te begrijpen gezien veel mentale toestanden een resultaat zijn van onbalans binnen onze lichamelijke processen.

Ik zal niet elk nummer behandelen, daar maak ik niemand blij mee. Vandaar dat ik een paar nummers oversla. Wat me opvalt is dat sommige nummers lekker in elkaar over lijken te lopen, waar andere nummers echt los lijken te staan door korte stiltes tegen het einde. Persoonlijk vind ik dit opmerkelijk voor een album dat zijn naam leent aan continue stromen en processen in ons lichaam. Afijn… Wat volgt is nog een aantal nummers die aan de titel te zien doorpakken op het gebied van mentale toestanden en die ingevuld worden door aangenaam gitaargeweld. De muziek zelf is niet heel zwaar, maar subtiele hints lijken mijn thematische vermoedens te bevestigen.

Het album sluit af met Earthing. Aan de titel te lezen verwacht je een nummer dat wat meer geworteld is in het aardse en je weer met beide benen op de grond brengt na nummers die pretenderen te gaan over mentale gesteldheid, dit natuurlijk als slotstuk en conclusie van het concept. Het nummer, hoe fraai het ook is, voelt niet als een afsluiter. Het eindigt abrupt en qua sfeer doet het niet veel anders aan dan de overige nummers.

Toegegeven, ik heb me wellicht schuldig bevonden aan een vorm van confirmation bias. Ik wil graag het concept dat mij is voorgeschoteld bevestigd hebben en zoek naar hints die hierbij aansluiten. Misschien zoek ik dan ook patronen die er niet zijn. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik zonder enige voorkennis het concept niet had kunnen vatten, zelfs nu vind ik dat lastig. Dat klinkt misschien wel negatief, maar gelukkig heeft INTERVALS een aardig album neergezet wanneer je het concept even achterwege laat. Het album staat bol van de prettig stuiterende melodieën, lekkere ritmes en aangenaam hard gitaarspel.

Vermoedelijk is de opbouw (en nu ik dit typ, misschien ook het thema) van het album geïnspireerd door legendarische maar abstracte conceptalbums als “Dark Side Of The Moon” en “Wish You Were Here” van Pink Floyd. Dat is natuurlijk onwijs ambitieus en dat wordt gewaardeerd. Maar waar op die albums de tekst en muziek elkaar naar een hoger plan tillen moet “Circadian” het alleen hebben van vakkundig in elkaar gezette progressieve instrumentaaltjes.

Al met al is INTERVALS er in geslaagd een aardig album af te leveren, waarbij het concept net te stroperig doorschemert om zelfs met voorkennis begrepen te kunnen worden. Wat overblijft is wel verdraaid lekkere muziek van een vakkundige componist die mijns inzien goed ontvangen zal worden door liefhebbers van John Petrucci’s laatste album, “Terminal Velocity”.