Into The OpenAlbum

Sander Heerings is toetsenman. Hij houdt van stevige muziek en met de melodieuze metalband The Dust Connection, bracht hij ooit een cd uit. Bovendien houdt Heerings van rustige muziek, onder de naam Wane Of Summer maakt hij sfeervolle synthesizermuziek.

Jan Willem Ketelaers is zanger. Hij houdt van stevige muziek, werkte met Ayreon, Robby Valentine,  James Labrie, Magoria – JTR1888 en is de huidige zanger van Knight Area. En hij houdt van classis rock, was zanger van The Classic Rock Show en tribute band Totolicious.

De paden van beide heren kruisten elkaar en vanaf 2016 werkten ze samen aan een project dat ze Into The Open hebben gedoopt. Na jaren van voorbereiding heeft dit eindelijk geleid tot het uitbrengen van een cd. “Destination Eternity” vertelt het verhaal van de ziel die een lange weg aflegt vanaf de geboorte tot na de dood. Als de omstandigheden gunstig zijn en in het leven voldoende goede dingen zijn gedaan kan de ziel daar een eeuwig leven leiden. Beslist geen lichte kost dus om dit als thema te kiezen. Duidelijk is dat de heren de vertaling van dit verhaal met grote zorgvuldigheid hebben aangepakt. De stadia van het leven worden voorzien van passende teksten en muziek wat maakt dat we heel veel afwisseling meemaken. Het artwork is daarbij ook niet vergeten. Fraai is het schilderij The Source van Vivian Hoffmans dat de cover siert. Dit is geïnspireerd op het nummer Estonia van Marillion, dat weer teruggreep op de ramp met de gelijknamige veerboot, waarbij 850 opvarenden de dood vonden. Het beeld past naadloos bij het thema van de cd.

Muzikaal blijkt er gelukkig ook veel te genieten! Een sfeervol atmosferisch toetsenbegin gaat over in een slepende gitaarsolo, het gevoel dat ik erbij heb is meteen goed.  Heerings geeft direct zijn visitekaartje af. Op Birth horen we Ketelaers voor het eerst zingen. Zijn van emotie doordrenkte hardrockstem past prima bij het al iets stevige nummer, waarbij Robert Spaninks lekker doortimmert, de gitaarsolo niet ontbreekt en Heerings voor een passende achtergrond zorgt. Nog wat harder gaat het toe op Once, de heren verloochenen hun achtergrond niet, Heerings gooit er een solo tegenaan en Ketelaers werpt nog wat meer emotie in de strijd. Het tempo zit er goed en het klinkt heerlijk, zeker als de gitaar (is het Martijn Balters of Ronald Mertens?) ook weer doorkomt.

Zwevend toetsenspel en hoge vrouwenzang zonder woorden vormen de basis van het onheilspellende Nostalgia, dat als rustpuntje een mooie overgang vormt naar Purpose. Pianoklanken gaan over in stevig gitaarwerk, waar dit keer beheerste zang de hoofdmoot vormt. De gitaar prikt regelmatig door, terwijl de piano steeds hoorbaar blijft. Er klinkt iets van een toetsensolo door, maar die is jammer genoeg niet krachtig genoeg. Hier had meer in gezeten.

Kerkklokken, toetsenspel waar de dreiging vanaf druipt en vioolspel vormen de opening van Judgement Day, het langste nummer en zeker een van de hoogtepunten. Ketelaers spreekt meer dan hij zingt om het finale oordeel dat wordt uitgesproken extra kracht bij te zetten. Je voelt dat het erom gaat of de ziel na de dood het eeuwige leven mag betreden. Frank Strokap mag in het tussenstukje even lekker aan zijn basgitaar plukken, waarna Heerings en een van de gitaristen een niet te versmaden kort duel uitvechten. Als het pleit beslecht is komen de hoge vrouwenstemmen weer terug en een beklemmend ijl slotstuk dat voor kippenvel zorgt.

Eternity doet een beetje aan het nieuwe Knight Area denken. De verrassing is hier een heerlijk pastoraal stukje met akoestisch gitaar dat naadloos overgaat in een indrukwekkende keyboardsolo van een volle minuut.

Nog een hoogtepunt krijgen we met Ride The Wind voorgeschoteld. Maria Catharina zingt fraai, een beetje als Bonny Tyler, maar dan niet hees, het duet met Ketelaers dat volgt doet in de verte aan Meatloaf denken. Heerings gooit er een Moog-solo tegenaan, nu het duel opzoekend met  de gitaar van Marcel Coenen.

Ketelaers lijkt het maximale uit zijn stem te willen halen in When The Crowd Is Gone, vooral de zangstukken zijn catchy en vragen om meezingen. Het middenstuk laat weer iets van de mellow kant van de toetsenman zien en het hunkeren naar de zoveelste gitaarsolo blijft wederom niet onbeantwoord.

Fraai is de afsluitende ballade Half Song. Stemmig pianospel en toetsenspel dat makkelijk de gedachte oproept ‘aan de andere kant’ te zijn, begeleiden voor het laatst Ketelaers die ingehouden en gevoelig zingt.

Even bijkomen na een uur lang hele mooie muziek te hebben beluisterd van Nederlands bodem, wat een kwaliteit hebben we toch in huis! Het duo Into The Open heeft een bijzonder thema in alle opzichten op knappe wijze uitgewerkt. Sander Heerings weet waar Abraham-de-toetsenman de mosterd haalt en speelt heel erg in dienst van de composities. Op sommige momenten kruipt hij uit zijn schulp voor mooi solowerk. Voor mij had hij best nog iets meer op de voorgrond mogen treden. En de stem van Jan Willem Ketelaers kennen we natuurlijk al heel goed door de vele projecten waaraan hij deelnam. Hij kan het rauwe gedeelte van de muziek, rock richting metal soms, heel goed aan, maar in de subtielere passages weet hij zijn stemgeluid ook naadloos in te passen.

“Destination Eternity” biedt een mix van classic rock, symfonische rock, progressieve rock, hardrock, de wortels liggen in de jaren ’70, met invloeden van later. Ach ja, het zijn ook maar kreten. Het gaat er om dat muziek je grijpt en iets met je doet en dat is met dit schijfje absoluut het geval. Een puik stel muzikanten zorgt voor heerlijke muziek, vol van afwisseling, met rock en melodie als basis; niet voor de eeuwigheid, dat is wat overdreven, maar ik mag hopen dat veel proggers “Destination Eternity” tot in lengte van dagen blijven beluisteren, want dat verdienen de makers.