IntrovisionAlbum

Niet zo heel vaak komen we een progressieve rock band uit Costa Rica tegen, en ik was dan ook blij verrast toen ik een promo van Introvision met de begeleidende promosheet in mijn brievenbus vond. Bijzonder sympathiek en getuige van een mooie onbevangenheid is dat de telefoonnummers van alle muzikanten inclusief landnummers vermeld staan in de promosheet. Goh, dat kom je niet zo vaak meer tegen. Hoezo klantvriendelijk?

Deze Spaanstalige band bestaat uit vijf bandleden waarvan er twee daadwerkelijk de formatie in 2003 hebben opgestart en het duurde een behoorlijke tijd voordat dit debuut het levenslicht zag. In de opvolgende jaren na 2003 voegden zich een toetsenist, zanger en een nieuwe gitarist bij de band. De bandnaam is vormgegeven door de conceptgedachte van innerlijkheid, visie en waarneming. De band heeft lang over de opnames gedaan, maarliefst vijf jaar en daarbij alle zaken in eigen hand gehouden, op de mastering na; die is door niet minder dan Sean Magee gedaan. Deze engineer is vooral bekend van zijn werk voor Coldplay, Placebo, Franz Ferdinand en de vinyl remasters van Pink Floyd. Wellicht is die zelfredzaamheid en moeizame distributie de verklaring waarom de promo pas nu zijn weg heeft gevonden, want dit werkstuk is door elk zelfrespecterend progrock medium niet te negeren.

Het album is zoals we wel vaker zien een conceptverhaal en gaat over een zeeman die met zijn boot op drift raakt op de oceaan. De man moet ‘alle zeilen bij zetten’ om te overleven en het album en de tracks zijn dan ook een opsomming van emoties die met deze gebeurtenissen gepaard gaan. De angsten, de psychologie en de daarbij behorende demonen vertellen hoe de reis verloopt met al zijn tegenslagen en dieptepunten. De band gaat daar in de teksten nogal cryptisch mee om, het is aan (vooral de Spaanstalige) luisteraar hoe de tekst geïnterpreteerd wordt. Ook de naam van de titel is enigszins cryptisch. Het staat voor de tijd waarin de psyche van iemands geest kompleet kan veranderen wanneer een traumatische gebeurtenis plaatsvindt, maar het kan ook staan voor het moment wanneer iemand overlijdt. Een reeks van cijfers staat dan voor het overgaan van iemands bewustzijn naar een andere dimensie.

Dan het muzikale gedeelte, dat overigens niet makkelijk te omschrijven is. Simpelweg omdat er ontzettend veel invloeden zijn te bespeuren, maar tussen de invloeden ook ontzettend veel variatie. Van hoogwaardig technisch gecomponeerde muziek in het begin van Momentum tot een enorme explosie aan energie in het titelnummer 08:36:59/El Umbral De La Liberacion Interior met diffuse gitaargeluiden aan toe. Maar ook bijvoorbeeld het nummer Endo laat binnen tien minuten bijzonder veel variatie horen. Van mooie subtiel gespeelde Spaanse gitaren tot het elektronische gitaargeluid van Pink Floyd, wat het recensiewerk alleen maar complexer maakt. Verder laat het album sporen achter van classic rock, elektronica, jazz, en zelfs wat metal en zo kan ik nog wel even doorgaan. Eigenlijk is het onnoemlijk om alles in deze recensie te benoemen en een ieder zal het naar zijn of haar behoefte anders kunnen interpreteren.

Feit is dat de gitaar en toetsen een enorme dominantie hebben op dit album en dat bedoel ik in positieve zin. Juist die twee instrumenten strijden hevig om de aandacht van de luisteraar. Als ik invloeden noem van Dream Theater, Yes, Black Sabbath, Genesis, Rush moet u vooral niet denken dat het leentjebuur van de genoemde bands is wat deze Costa-Ricanen brengen, maar je kan voelen dat ze veel en divers hebben geluisterd naar de genoemde bands. Juist deze vijf heren weten een inventieve twist aan de muziek te geven, waardoor nergens een invloed echt stoort of de overhand krijgt. En nogmaals, de energie die deze mannen over weten te brengen bezorgt mij vaak nog kippenvel. Knap hoor!

Als eindconclusie kan ik maar één advies geven. Dit is een album dat veel progliefhebbers zou kunnen aanspreken, zeker diegenen die van het stevige werk houden. Desondanks is de mix van diverse stijlen zowel het pluspunt maar ook het minpunt. Hoewel het allemaal perfect in elkaar is gezet, blijft na een paar circulaties in de cd speler toch het gevoel over dat het nergens echt blijft kleven en er een herkenbaar bandgeluid achterblijft. Net even iets teveel variatie, waardoor juist die herkenbare sound achterwege blijft, wat mijns inziens toch een voorwaarde moet worden voor een band die aan de weg wil timmeren. Voor mij persoonlijk had er dan ook nog wat meer zang toegevoegd mogen worden, maar dat blijft een voorkeur van het individu. Ondanks dit kleine zeurmoment is dit een debuut om te koesteren. Dit debuut legt de lat voor een opvolgend album bijzonder hoog. Ik ben benieuwd hoe de klok door gaat tikken voor Introvision…

Ruard Veltmaat