De loftrompet werd op deze website behoorlijk afgestoken over de twee meest recente cd’s van IO Earth, “New World” en “Solitude”. Heel kort samengevat: muziek met een veelheid aan stijlen, met toch een eigen geluid, die je onvoorwaardelijk in je kladden grijpt. De aankondiging van schijf nummer vijf van deze Britten zal menig fan daarom het hart sneller hebben doen slaan. Een winstwaarschuwing voor alle liefhebbers van de muziek van IO Earth: vergeet “New World”, vergeet “Solitude”, vergeet zelfs voor een deel IO Earth! Op “Aura” is bijna alles anders!
Het is een uitdaging en best knap als een band die een succesformule heeft gevonden het roer in één keer radicaal omgooit. En dat is wat de heren Dave Cureton (gitaar) en Adam Gough (toetsen), de geestelijke vaders van IO Earth, op “Aura” gedaan hebben. Weg zijn de bombast, de metal-invloeden en de orkestrale uitspattingen, verdwenen zijn de snijdende gitaarsolo’s en de talloze muzikale wendingen en veelheid aan stijlen. Daarvoor in de plaats zijn gekomen rust, sfeer, melodie en emotie. “Aura” kan gezien worden als een ontspanningsoefening van dik een uur. Je zou het ook bijna mindful kunnen noemen. Niet dat alle elementen van de klassieke IO Earth sound helemaal verdwenen zijn, de piano en arrangementen van Gough zijn nog nadrukkelijk aanwezig, de (spaarzame) gitaarsolo’s van Cureton, de hemelse stem van Rosanna Lefevre, zeker ook de stem van Cureton en de waardevolle toevoeging van viool, cello, dwarsfluit en trompet. Maar alles uitgevoerd in een zeer ontspannen sfeer en een rustig tempo, waarbij een deel van het instrumentarium lijkt te zijn weggelaten. Het idee van de heren was om een ambient album te maken met hele relaxte muziek en (inderdaad) een heel beperkt instrumentarium. Steeds als zij dachten dat toch een orkestratie, een drumpartij of een gitaarstuk op zijn plaats zou zijn voegden ze dit toe, met als eindresultaat dat het toch een echte IO Earth cd is geworden. Maar wel anders…
De ambiente sfeer begint direct met Aura, waarbij Cureton niet zo’n snijdende, maar juist een subtiele, uitgesponnen gitaarsolo laat horen, die beelden oproept van Pink Floyd en uiteraard David Gilmour en toch ook wel Mostly Autumn. Lefevre zingt vaak klanken zonder tekst en illustreert nog eens hoe goed haar stem ook bij deze ‘light’ versie van IO Earth hoort. Ze kan ook met operapassages uit de voeten in het bloedstollende mooie Waterfall, waar ze soms niet meer dan de piano als begeleiding nodig heeft. Het nummer bouwt toch op tot het kleine orkest dat we inmiddels zo goed kennen van deze band en Cureton laat zijn gitaar weer zeer gevoelig en fraai spreken. Maar dan gaat dit solo-instrument toch al zo’n beetje de koffer in.
De teksten en muziek zijn ook heel persoonlijk en indringend. Shadows vertelt het verhaal van een oorlogsveteraan die alles kwijt is en de schaduwkanten van het bestaan ervaart in zijn dakloosheid. De video laat niets aan de verbeelding over. Piano, cello, viool, koorzang en de indringende stemmen van Cureton en Lefevre, meer heeft het nummer niet nodig om de boodschap duidelijk te maken.
En zo vertelt elk nummer zijn eigen verhaal, tentoongesteld in een atmosferisch muzikaal landschap. Zo krijgt de trompet de ruimte in Breathe, wat zorgt voor een cineastische sfeer: Je kunt dit zo achter een film plakken. In het tweede gedeelte ontstaat door het vertraagde tempo, de onverstaanbare teksten en de mysterieuze celloklanken een beklemmende, beangstigende sfeer. Weer een voorbeeld van hoe geweldig het duo Cureton-Gough met hun muziek sfeer weten te creëren en emotie weten op te roepen.
Het slotstuk The Rain is een epos van 18 minuten, vol van sfeerwisselingen, waar een heerlijk stuk akoestische gitaar opvalt. En de gesproken teksten van verschillende personen, die verlies en verdriet weergeven, maar ook hoop, wensen en boodschappen voor de toekomst. De laatste paar minuten is alleen regen te horen, om de bedoeling van dit nummer kracht bij te zetten. Op een druilerige dag kijk je uit het raam naar de regen en je mijmert over de belangrijke dingen van het leven. Helemaal aan eind maakt de regen plaats voor vogelgeluiden, om aan te geven dat er altijd hoop is.
De nieuwste van IO Earth is wederom beklemmend te noemen. De kunst van het weglaten is erg knap toegepast, zodat je niet het idee hebt dat je iets mist. Het is niet moeilijk en juist aantrekkelijk je te laten meevoeren op de golven van melodie, sfeer en emotie die de rustgevende klanken van “Aura” teweeg brengen. “Aura” is verstilde schoonheid.