IOEarth en MangroveConcert

Het was een bitterkoude zaterdagavond. De alsnog ingevallen winter had het kwik buiten doen zakken naar meer dan 10 graden onder nul. Tot overmaat van kleine ramp had een drie uur durende sneeuwbui Nederland de dag daarvoor aangedaan. Half Nederland had de schaatsen uit het vet gehaald en werkte aan de planning voor de schaatstochten. Allerminst koud was het binnen de muren van het Zoetermeerse Cultuurpodium De Boerderij. Daar werd even niet aan schaatsen en schaatstochten gedacht. Op het programma stond immers een dubbelconcert van Mangrove en IOEarth. De uit Apeldoorn en omstreken afkomstige ervaren band, die kort geleden zijn tienjarig bestaan had gevierd en het uit Birmingham afkomstige IOEarth dat deze avond zijn tweede album “Moments” presenteerde.

IOEarth
Onder bezielende en enthousiaste leiding van Dave Cureton en Adam Gough stonden deze Britten met hun groep op 16 april 2011 tijdens het iO Pages festival voor de eerste keer op dit podium. Dat optreden moest ik aan me voorbij laten gaan vanwege het tiende verjaardagsfeestje van deze website. Ik had persoonlijk dan ook erg naar dit optreden uitgekeken. Nieuwsgierig of IOEarth de prima prestatie op het debuutalbum live waar kon maken. Kennelijk licht gespannen vanwege de opnames die werden gemaakt voor een dvd, klonk het aanvankelijk nog wat onwennig. Maar het was Dave Cureton die de groep bij de hand nam. Dat deed hij onder meer door een aanstekelijk enthousiasme aan de dag te leggen. Eigenlijk schuilt in de jongste van de Cureton broers (broer Richard drumt) een echte rocker. Of het nu splijtende gitaarsolo’s zijn, subtiel spel, snoeiharde akkoorden of rock and roll poses, met zo’n man op het podium slaat de energie over op het publiek en de band. Ook een gevoel voor melige humor is hem niet vreemd. Hoe charmant is zijn Nederlands vermengd met ‘brummie’, het Birmingham’s dialect…  Dat in tegenstelling tot zijn muzikale ‘broer’ Adam Gough. Deze rustige en zeer vriendelijke toetsenist is zijn tegenpool en moet het niet hebben van flitsende solo’s. Zijn kracht ligt in het neerleggen van sfeervolle en ambient-achtige toetsentapijten. Die wisselt hij af met gevoelig en melodieus spel en subtiele samples. Waar nodig hangt hij zelfs een gitaar om zijn nek om onopvallend ook zijn bijdrage op snaren te leveren.

Deze avond werden in een meer dan anderhalf uur durend optreden de hoogtepunten van het eerste titelloze album gespeeld. Deze werden afgewisseld met nummers van het nieuwe album “Moments”. Ook nu werd duidelijk dat de muziek van IOEarth verder gaat dan wat progrock wordt genoemd. Je hoort invloeden van dance, jazz, hardrock en etnische muziek. IOEarth rockt waar dat nodig is en keert net zo makkelijk terug naar intimiteit. Een belangrijke rol in het gevarieerde geluid is weggelegd voor Luke Shingler, die met saxofoon en dwarsfluit dat mooie extra gevoel aan de muziek meegeeft. Het is dan ook volkomen terecht dat deze zeer relaxt ogende en van pet voorziene man een plek voorop het podium heeft.

Maar er is meer dan muziek alleen. Ontbrak tijdens het optreden op het iO Pages festival nog Claire Malin vanwege zwangerschap, deze avond was de platina blonde zangeres weer present. Naast een fantastisch stemgeluid beweegt ze zich (blootsvoets) gracieus en soepel over het podium. Ze maakte haar entree in een zwarte weinig verhullende jurk, om halverwege terug te komen in een witte variant om vervolgens weer in het zwart te eindigen. De verkleedpartijen, inclusief sprookjesachtig masker, waren functioneel en maakten onderdeel uit van het verhaal achter IOEarth.

Omdat het nieuwe album “Moments” zeer recent was uitgekomen, maakten de nummers van dat album nog wat minder indruk dan de ingeslepen nummers van het debuut zoals Storyteller, The Creation, het fantastisch mooi gezongen Home en het fenomenale Harmonix. Met name in dit laatste nummer liet Dave Cureton horen welke kwaliteiten hij in huis heeft. De misschien wat oubollige drumsolo van de verder degelijk drummende Richard Cureton vergeef ik ze. Samen met de introverte Christian Nokes op basgitaar vormen zij immers de solide basis voor een groep met een in mijn ogen mooie toekomst.

Mangrove
De beloftes voor een mooie toekomst had Mangrove inmiddels al waargemaakt. De laatste maanden van 2011 stonden voor Mangrove in het teken van het uitbrengen een aantal dvd’s met eerder opgenomen optredens. Als voorlopig laatste in deze rij wordt begin 2012 het optreden van 20 november 2010 met als titel “The Show Beyond Reality” uitgebracht; het optreden dat plaatsvond op het podium waar de band op deze avond ook stond. Deze dvd’s zijn bewijsstukken van de podiumervaring die Mangrove heeft opgebouwd. Een podium dat voor de Mangrovians dus bekend terrein is.

Het contrast met het voor Mangrove optredende IOEarth was er wel degelijk. De zoals altijd geheel in het wit gehulde groepsleden zetten een oerdegelijk optreden neer. De groep straalde naast een groot vakmanschap rust uit op het podium. Ik constateerde een groep die weer verder is doorgegroeid. Het is natuurlijk geen geheim dat Chris Jonker en Roland van der Horst hun mannetje staan op het podium op respectievelijk toetsen en gitaar. Er gaat haast geen minuut voorbij waarin ze elkaar niet toelachen. Ondanks dat ze moeten waken voor overdrijven zie ik zelden een groep met zo’n groot spelplezier. Schreef ik eerder over de op het podium stoïcijns en bijna solistisch bassende Pieter Drost, het viel me nu op dat hij zichzelf meer betrok in het groepsgebeuren op het podium. Toch was voor mij persoonlijk Remco Engels de openbaring van de avond. Centraal achterin, gezeten achter zijn forse drumstel, heerste hij deze avond als een vorst. Wat een souplesse, wat een ritmiek en subtiel gevoel legt deze man aan de dag. Mede door het uitstekende geluid en belichting (en dat bij afwezigheid van de eigen geluids- en lichtman) kwam zijn drumspel en dat van de hele groep deze avond volledig tot zijn recht.

Het optreden deze avond stond in het teken van de epische nummers uit het rijkelijk gevulde oeuvre. Met vier nummers van “Beyond Reality” en twee van “Facing The Sunset” werd een krappe anderhalf uur volgespeeld. Het was een en al genieten en degelijkheid troef. De zalige toetsenpartijen van Chris Jonker, die ook nu weer niet continue achter zijn keyboards kon blijven staan, de lang uitgesponnen gitaarsolo’s van Roland van der Horst. Nee, deze avond viel er niets maar dan ook niets aan te merken op de klasse van Mangrove. Wanneer krijgt deze groep zijn welverdiende loon naar werken door het spelen op grote festivals?

Verslag: Hans Ravensbergen
Fotografie: Hans Ravensbergen (Mangrove) en Wendy Vissers – Hagenbeek (IOEarth; copyright IOEarth)