IonaConcert

Verslag: Govert Krul

Als muziekfreak heb ik gedurende de 47 jaar die ik op deze bol rondwandel ongelooflijk veel muziek gehoord en ontelbare concerten gezien. Onder het motto: ‘je kan niet alles horen’ ben ik mij er goed van bewust dat er nog veel meer muziek is waar ik niet of nauwelijks mee in aanraking ben geweest. Iona is typisch zo’n band die ondanks het gegeven dat de kenmerkende elementen mij nieuwsgierig maken, tot voor kort nooit een echt serieuze luisterbeurt heeft gekregen. Vreemd en jammer, maar het is niet anders en je bent nooit te laat om te leren en nieuwe ervaringen op te doen.

Toeval wil.. Sorry, even terug via een korte omweg. Als scepticus pur sang kreeg vrijwel elke nieuwe stap in mijn leven deze nuchtere aanhef. Vooral dankzij collega en inmiddels goede vriend Maarten Goossensen ben ik daar toch wat anders over gaan denken en sta ik minimaal wankel in deze opvatting. Niks toeval dus, het concert van 22 november 2014 kwam volledig bewust en doordacht op mijn weg en heeft in veel opzichten meer waarde dan ik hier kan beschrijven.

 Mijn eerste ‘live’ kennismaking met deze bijzondere band was (kan ik alvast verklappen) een van de mooiste en meest indrukwekkende ooit. Al bij binnenkomst in De Boerderij valt op dat er een zeer relaxte en gemoedelijke sfeer hangt. De meeste bezoekers weten wat ze kunnen verwachten (zo blijkt ook uit de vraag van de zeer charismatische Joanne Hogg hoeveel nieuwkomers dit optreden telt, waarop slechts een enkeling de hand opsteekt). Je kunt je vrij door de zaal bewegen, niemand kijkt je verontwaardigd aan als je voorzichtig wat dichterbij het podium wil staan, helaas toch wel bijzonder.

Voor ondergetekende was het feit dat men veel ouder werk speelde en soepel door het gehele oeuvre ging zeer welkom. Zo kreeg ik een goed overzicht van al het fraais wat het Noord Ierse (vergeet vooral ‘Noord’ niet) Iona sinds 1989 aan de mediadragers heeft toevertrouwd. De Keltisch / progressieve muziek stoelt nadrukkelijk op Christelijke beginselen en dat draagt enorm bij aan de overtuiging waarmee men op het podium staat. De stevig met de voeten in de aarde gewortelde bandleden staan met enorme dankbaarheid voor de aanwezigheid van het opgekomen publiek en zijn zich volledig bewust van het moois wat hen in dit leven toevalt op het podium. Een voor mij intrigerende levenshouding die laat zien dat er veel meer is dan ik met mijn tot nu toe beperkte kijk op zaken dacht.

Denk nu vooral niet dat hier een gezapig vijftal aan het werk is (en waarom zou je ook), want veel dynamischer en technisch bekwaam kan bijna niet. Het grenst aan het ongrijpbare zoals men de Keltische en Ierse folk genadeloos weet te binden aan symfonische prog. De glasheldere en tot in je ziel snijdende zang van Joanne Hogg is een lust voor het oor, de open manier waarop ze zich presenteert een lust voor het oog. Gitarist en medeoprichter  Dave Bainbridge tovert prachtig epische stukken uit zijn instrument en vormt een vaak langdurig en virtuoos koppel met Martin Nolan op fluit en Uilleann pipes (een Ierse doedelzak). Mijn mond viel letterlijk open van verbazing bij het spektakel dat aan mij voorbij trok. En voor de goede orde: ik ben echt wat gewend. Drummer en violist, ons aller Frank van Essen, doet eveneens de zaal verstommen met zijn spel, en helemaal op het moment dat hij met zijn viool in de schijnwerpers staat. Kippenvel is een understatement.

Ook humor is de band geheel niet vreemd, integendeel. De een na de andere treffende grap rolt van het podium en wordt door de zaal met luid gelach in ontvangst genomen. De wijze waarop men de merchandise ‘voorzichtig’ aanprijst is alles behalve storend en werkt uitstekend gelet op het grote aantal cd’s onder de noemer ‘sold out’.

Als Joanne later in het optreden een danswedstrijd aankondigt, met een cd naar keuze als prijs, is al op voorhand duidelijk dat iedereen in dit publiek kansloos is bij de man links voor het podium die gedurende het gehele optreden met een onuitputtelijke energie zijn armen en benen woest maar ritmisch om zich heen slaat. Ik doe voor alle zekerheid een stapje naar voren, maar gevaarlijk is hij allerminst.

Rest mij nog te zeggen dat het geluid vanavond meer dan perfect was, iets waar veel bands hopeloos falen en mijn beleving vaak tot op het bot wegsnijden. Elk detail is tot in finesse hoorbaar en gelukkig maar; elke noot van deze band die verloren zou gaan is een gemis.

Het zal niemand verbazen als ik zeg dat dit optreden voorgoed in mijn geheugen gegrift staat. Wellicht was dit niet eens het beste optreden van Iona, zou zomaar kunnen. Voor mij was dit echter een belevenis die mij van de een op de andere dag tot een groot fan van deze band maakt. De komende dagen ga ik met heel veel genoegen elke denkbare song eigen maken. Wat kan het leven mooi zijn als je het bewust leeft.