IonaConcert

Een optreden van Iona verveelt nooit. Zet ze om de maand in De Boerderij en telkens weer zal je geraakt de zaal verlaten. Helaas zijn ze niet zo vaak live in ons land te bewonderen en dus moet je het er van nemen als je de kans krijgt.

De Zoetermeerse progtempel was met zo’n 600 man uitstekend gevuld. De band opende rustig met bloedstollend mooi vioolspel van Frank van Essen ondersteund met sferisch toetsenspel. Je kon een spelt in de zaal horen vallen. Iets wat vaker zou gebeuren die avond. Zelfs het barpersoneel viel stil op zulke momenten. Prachtig. Daarna ging de band met Treasure in volle vaart verder. Bassist Phil Barker gebruikte voor dit nummer (en een aantal andere) een metalen staafje waarmee hij op zijn snaren tikte. Deze techniek gaf een bijzonder gaaf geluid aan zijn instrument. Sowieso is hij een bassist van wereldklasse. Wat hij liet horen deze avond zou een beginnende bassist doen besluiten zijn instrument aan de wilgen te hangen (of twee keer harder te gaan oefenen). Naast zijn basgitaar gebruikte hij ook een elektrische contrabas.

Het optreden stond in het teken van het twintigjarig bestaan van de band en daarom ging het Ierse gezelschap in de setlist ver terug in de tijd. Opvallend werd er van het laatste studio-album “The Circling Hour” niets gespeeld. Naast de vaker gespeelde nummers als Irish Day en Revelation werden er ook nummers gespeeld die de band niet vaak, of nooit eerder live ten gehore bracht. Zo werd Himba (album “Open Sky”) voor het eerst live gespeeld en kwam ook mijn persoonlijke favoriet The Island van het debuutalbum “Iona” voorbij. Dit laatste nummer werd zo intens gebracht dat je er onmogelijk niet ontroerd door kon worden. Dit komt ook door Joanne Hogg die bijna elk nummer met wat uitleg over de inspiratie en/of teksten toelichtte. Dit kan soms wel eens storend zijn, maar niet bij Iona. Wanneer zij uitleg geeft hang je aan haar lippen en het zorgt ervoor dat nummers veel intenser overkomen. Daarbij probeerde ze tevergeefs om het publiek aan het dansen te krijgen. Volgens haar hebben Ieren en Hollanders erg veel gemeen, behalve dan het feit dat wij hier stijf stilstaan bij concerten, terwijl de Ieren en lustig op los zouden dansen.

De avond stond sowieso in het teken van Ierland. Zo werden nummers afgewisseld met typische Ierse reels en jigs. Erg leuk, maar persoonlijk vond ik dat ze er iets teveel in de setlist hadden ingebouwd. Toch blijft het knap hoe gitaar en Uilean Pipes zo tegelijk kunnen soleren terwijl ze op het podium het verst uit elkaar stonden. Vaste Uilean Pipes en fluitspeler Troy Donockley heeft helaas de band verlaten, maar opvolger Martin Nolan is een zeer bekwame opvolger die Troy al snel deed vergeten. Hij ziet er dan stijf en saai uit, hij veroverde de harten van het publiek al snel met zijn gortdroge humor en zijn fantastische spel.

Joanne Hogg. Wat een fantastische vrouw. Zo innemend, zo bescheiden en zo bewogen. De zaal hing aan haar lippen en wat was ze goed bij stem! Zonder zichtbare moeite heeft ze een indrukwekkend bereik en zuiverheid. Zoals ze Revelation zong… kippenvel! Ook drummer/violist Frank van Essen maakte indruk. Hij drumt indrukwekkend strak en inventief en weet met zijn percussie-instrumenten een groot verschil te maken. Daarnaast is hij een begenadigd vioolspeler en nam hij ook af en toe de achtergrondzang voor zijn rekening.

Mede dankzij de fenomenale lichtshow van Rene Haak en het kraakheldere geluid werd het een avond om niet snel te vergeten. Joanne gaf aan dat de band werkt aan een nieuw album, waarvan er ook twee nummers gebracht werden: The Ancient Wells (gebaseerd op St. Patrick) en Let Your Glory Fall. Deze twee nummers stonden als een huis en doen reikhalzend uitkijken naar het volgende album. Na drie toegiften kwam er helaas een einde aan deze avond. Een heel bijzondere avond. Deze avond stond De Boerderij even in Ierland.

Verslag: Maarten Goossensen
Fotografie: Eric de Bruin (kijk hier voor meer foto’s van dit concert)