IonaAlbum

De tweede cd van Iona is in meer dan één opzicht een belangrijke cd voor me. Op het moment dat hij uitkwam, moet je weten, was ik zeer gelovig. Mijn geloofsleven, al begonnen in mijn kindertijd, cumulerend in een lange periode Youth For Christ en eindigend in een jaar bijbelschool, bracht vele hoogte- en dieptepunten. De lange periode van zoeken naar het ware geloof bracht me er echter ook toe veel van mijn toenmalige symfonische rockcollectie aan de wilgen te hangen. Ja, ik heb toen een goed aantal klassiekers verkocht. Ik meende alleen maar gospel te mogen draaien en je kunt je voorstellen dat Iona voor mij als een geschenk uit de hemel kwam, letterlijk en figuurlijk. Eindelijk een cd waar het geloof centraal stond, maar ook een cd die de verbinding legde met mijn werkelijke muzieksmaak, namelijk alles met veel melodie en klassieke invloeden, gebracht met overtuiging en oprechtheid, met onbetwist geloof in eigen kunnen.

Nog nooit had ik een cd gehoord waar God’s aanwezigheid zo tastbaar is, niet binnen de gospel, en zeker niet daarbuiten. Maar ook later heb ik nooit meer zo’n in alle opzichten verpletterende cd gehoord. Dit was wat ik miste, deze overtuiging, deze devotie, de alomvertegenwoordigheid van het Hoge. Prachtige teksten heeft deze cd, gebaseerd op de oude ‘Book of Kells’, een verzameling geïllustreerde boeken over de vier evangeliën, daterend omstreeks 800 na Christus. Schitterende muziek, een verdere uitwerking van het debuut “Iona” (1990), waarin Keltische elementen, een sterke Clannad-invloed en elementen uit de symfonische rockgeschiedenis hand in hand gaan. Maar bovenal valt de verpletterende sfeer die over de hele cd hangt zeer op. Het geheel maakt de cd meer dan de som der delen, een waar relikwie. Een aantal hoogtepunten:

Matthew – The Man, welke met zijn onnavolgbare begin zonder echte melodie krachtig inbeukt, alvorens met een schitterende gitaarmelodie naar een prachtig door Joanne Hogg gezongen stuk voert. En dan het zich opbouwende instrumentale tussenstukje, en de uitzinnige finale. Zonder enige twijfel een klassieker, misschien wel de enige echte in het omvangrijke oeuvre van Iona.

Revelation, dat wat mij betreft kan worden gezien als de perfecte popsong in Keltische stijl. Alles klopt aan dit nummer, van de tekst tot en met het perfecte refrein. Maar wat het nummer vooral tot grote hoogte doet stijgen is de prachtige zang van Joanne Hogg.

Trinity – The Godhead. Precies zoals de titel het al aangeeft, lijkt de aanwezigheid van God in dit nummer zeer nabij. Prachtig hoe de vrije melodie zich langzaam opbouwt, hoe de saxofoon van Dave Fitzgerald aanzwelt, hoe de fretloze bas van Nick Beggs beweegt, en hoe de drums van Terl Bryant zich ontwikkelen. Het doel van de componisten, meer een nummer te maken welke een sfeer creëert dan een melodielijn ontwikkelt, is hiermee bewerkstelligt.

Virgin And Child, het tweede deel de vierdelige, instrumentale suite halverwege de plaat, over de kruisdood en opstanding van Jezus. Of: hoe mooi een harp kan klinken. Ook de rest van deze suite is indrukwekkend: feitelijk wordt instrumentaal het hele verhaal van Jezus muzikaal ingelijst. Met name de saxofoon van Dave Fitzgerald, een instrument op latere cd zo node gemist, vertoont achtereenvolgens agressie, wanhoop, rust en hoop.

Eternity – No Beginning, No End. Gebaseerd op een plaatje uit de ‘Book of Kells’, waarop een aantal op elkaar aansluitende patronen te zien zijn, zonder dat duidelijk is waar het begin of het einde is. De muziek is zo ook gecomponeerd, maar het mooiste gedeelte zit aan het einde, als je het hemelse koor dit muziekstuk spontaan God’s eer toezingend, afsluit. Nou ja, afsluit. Het lijkt wel het begin van iets anders heel moois, iets wat we hier niet zullen horen. Een hemelse afsluiting van een perfecte cd.

Zonder dat ik het zelf in de gaten had, werd “The Book Of Kells” het begin van het einde van mijn zoektocht. Nu weet ik dat het geen zoektocht is. Er is geen begin en geen einde. Het is allemaal deel van Hetzelfde. Je hoeft niet perfect te zijn, Hij is het al. Het meeste van mijn collectie heb ik dus weer bij elkaar gespaard. De heiligheid en devotie van “The Book Of Kells” hebben ervoor gezorgd dat ik nu ongedwongen mag leven, zonder vrees, compleet bevrijd. Maar nog steeds kan ik er niet naar luisteren zonder een kaarsje aan te steken.

Markwin Meeuws