IQConcert

Het was krap vier maanden geleden dat IQ ons land verblijdde met een bezoek. De band heeft sinds 2012 een traditie om met de Nederlandse fans in de maand december een Christmas Bash in de Boerderij te vieren. Voor de pre-release party van het nieuwe album “Road of Bones”werd voor “De Melkweg” in Amsterdam gekozen.

IQ was zonder voorprogramma naar de hoofdstad afgereisd. Net even na de klok van negen uur beklom de Britse neo-prog formatie het podium van de zeer goed gevulde kleine zaal. De eerste klanken waar het publiek op getrakteerd werden, was het openingsnummer From The Outside In dat op de nieuwe release pronkt. Persoonlijk vind ik het wel prettig als ik naar een concert ga om mij van te voren ‘in te luisteren’, om zodoende een vergelijking te kunnen maken tussen het nieuwe studio- en live materiaal. Maar onmiskenbaar klonk de IQ sound door de boxen. De Mellotron strijdend met de gitaar voor een plaats op de voorgrond, ondersteund door de bas en drumsectie, terwijl frontman Peter Nicholls strak in het pak als hoofd van de troep de band vocaal dirigeert.

Het concert was een tijdreis door het oeuvre van IQ. We hoorden nummers van 1985 tot heden. Bij het tweede nummer The Darkest Hour keren we terug naar het album “Ever” uit 1993, toen Peter Nicholls terugkeerde bij de formatie. Hierna kondigde de zanger de gelijknamige titelsong aan van “Road Of Bones”. Op het podium werd dit visueel ondersteund door de officiële videoclip die hier in een eerder stadium was vrijgegeven door de band. Het nummer begint met een sinistere intro en gaandeweg het nummer explodeert het geheel naar een prachtig samenspel.

In het verleden wisselde de zanger regelmatig tijdens concert van outfit, maar ditmaal veranderde hij alleen op Ryker Skies, waar hij zijn colbert voor een hoodie inruilde en deze als een Noord-Afrikaanse straatjongen over zijn hoofd trok. Het derde nummer van “The Road Of Bones” deze avond was de twintig minuten durende epic Without Walls. We hebben hier te maken met een prachtig opgebouwd nummer met een rustig begin dat uiteindelijk naar een mooi hoogtepunt werkt met heerlijke gitaar en toetsensolo’s.

Tijdens de gitaarsolo van Leap Of Faith voelde ik het kippenvel op mijn armen komen. Om mij heen zie ik diverse luchtgitaaracties van andere bezoekers, die bewijzen dat ik niet de enige ben die dit uitermate waardeert, om het zachtjes uit te drukken.

Het laatste nummer van de set is The Seventh House. Het nummer met als thema ‘De Eerste Wereldoorlog’ werd visueel ondersteund door een indrukwekkende clip, waar we zwart-wit beelden zien van soldaten in de loopgraven. Een blik over het slagveld met opgestapelde lijken en lugubere doodskoppen die een goede afspiegeling weergeeft van wat er precies honderd jaar geleden voor verschrikking plaatsvond en waarbij vele jonge soldaten het leven lieten.

De band kwam nog tweemaal terug voor de toegift Subterranea, waar het publiek tijdens deze klassieker luidkeels meezong. De afsluiter na twee uur optreden was Frequency.

Ik heb erg genoten van deze avond met prachtige gitaarsolo’s, indrukwekkende toetsenpartijen, een drummer die er flink op los sloeg, de onverstoorbare Tim Esau op basgitaar en een zanger die goed bij stem was. Ook mijn complimenten voor de kwaliteit van het geluid en het volume stond ook op een aanvaardbaar niveau. Waren er dan geen minpuntjes? Ja, natuurlijk waren er schoonheidsfoutjes, muzikaal gezien. En op de vraag of het album vernieuwend is, moet ik ontkennend antwoorden. Je weet wat je krijgt bij IQ. De één vindt het prettig om bij elk album iets ‘nieuws’ te horen en de ander houdt van een vertrouwende sound. In dit geval houd ik het op het laatste. Na een stilte van vijf jaar is er weer een juweel aan de collectie van IQ toegevoegd. Ook staat het volgende Kerstfeestje al weer in de agenda aangekruist.

Ralph Sanders