IQ

Eastmas Bash, zaterdag 9 april 2022, Poppodium Boerderij Zoetermeer

Locatie
Poppodium Boerderij Zoetermeer
Paul Cook: drums
Neil Durant: toetsen
Tim Esau: basgitaar, baspedalen, achtergrondzang
Michael Holmes: gitaar, toetsen
Peter Nicholls: zang
The Darkest Hour
Stay Down
Frequency
Shallow Bay
High Waters
The Narrow Margin
A Missile
Speak My Name
Guiding Light
For Another Lifetime
The Road of Bones
Further Away
Toegift:
No Love Lost
Headlong
Toegift 2:
The Last Human Gateway (middenstuk)

Foto’s: Ron Kraaijkamp

Het is één van de eerste ‘grote’ shows in de Zoetermeerse rocktempel na de lock-down(s). De ondertitel van de IQ40 tour luidde ‘40 years of prog nonsense’. Een betere omschrijving van de muzikale loopbaan van de Engelsen had ik niet kunnen bedenken. Een extreem lange wachtrij verzamelt zich voor de Boerderij, waarom is niet helemaal duidelijk. Er is veel gedoe met (on) geldige tickets, de aanvang van het optreden wordt noodzakelijkerwijs vertraagd. Het heeft allemaal geen invloed op de stemming van de aanwezigen, de zaal is zo goed als uitverkocht. Iedereen kijkt enorm uit naar het optreden van de sympathieke Britten.

Zoals gezegd, de show was voor zowel artiesten als publiek een eerste kans op weg naar het nieuwe normaal. Ik had er zelf ook last van: de innerlijke tweestrijd omtrent de blijdschap van het bijwonen van een concert en dat ‘unheimische’ gevoel, zo relatief kort na strenge lockdowns en recordhoogte besmettingen. Nicholls verwoordde het goed, ‘a weird experience’ noemde de IQ zanger het. En hij had helemaal gelijk. Weer als haringen in een ton op elkaar geperst alsof er nooit een pandemie heeft bestaan. Misschien werkte het optreden wel als catharsis. Dat zal na mijn laatste zelf-test moeten blijken.


Na een kort kerst-intro zet opener The Darkest Hour de toon voor de avond gevolgd door Stay Down en Frequency, wat ooit zijn première in de Boerderij beleefde. Een hart onder de riem van alle slachtoffers van geweld en oorlog, dat is Shallow Bay deze avond. Het podium kleurt blauw en geel, de Oekraïne is dichterbij dan je denkt. High Waters wordt gevolgd door The Narrow Margin, waarin gitarist Mike Holmes de kans krijgt zijn toetsenspel op peil te houden. Zijn spel op de zes snaren hoeft geen betoog, al moet gezegd dat hij niet altijd even goed te horen is. Het kneiterharde A Missile krijgt een bijzonder vervolg: op speciaal verzoek van een onbekend iemand wordt het enigszins obscure maar uiterst sfeervolle Speak My Name van “Subterranea” uit 1997 gespeeld.


Guiding Light wordt opgedragen aan de frontman van Twelfth Night, de veel te vroeg overleden Geoff Mann. For Another Lifetime krijgt spookachtige toetsen mee van Mike Holmes, gevolgd door dito gitaargeluiden. The Road Of Bones is zo mogelijk nog dreigender qua sfeer, een hoogtepunt tijdens de show. De fretloze bas van Tim Esau is de onbetwiste blikvanger in Further Away van “Never”. Als toegift speelden de heren geïnspireerde versies van No Love Lost en vooral Headlong waarna het middenstuk van The Last Human Gateway van debuutalbum “Tales From The Lush Attic” uit 1983 de onverwachte maar luid bejubelde afsluiter was.


Deze optredens markeren het 40-jarig jubileum van IQ (eigenlijk 41 maar dat is muggenziften). De band heeft een trouwe schare fans opgebouwd in de achterliggende periode. Maar Reed uit Seattle maakte het helemaal bont: alleen voor het optreden van zijn favorieten had hij de lange trip uit het westen van de VS gemaakt. Nicholls zette hem daarvoor extra in het zonnetje. De keuze van de setlist is altijd lastig, niet zo gek ook als je uit vier decennia materiaal kan putten. Het werd dus een eclectische verzameling songs van zowel het eerste als het laatste album, overtuigend en met veel inzet gespeeld door de band en dat alles ondanks het rommelige geluid. Zanger Peter Nicholls had moeite om vocaal overeind te blijven, vooral tegen het einde van het optreden. Ik heb wel eens betere shows van de band gezien, in december krijgen ze een nieuwe kans.

Wat is dat toch met IQ en het geluid in de Boerderij? Ik heb al vele shows van de heren bijgewoond in Zoetermeer en zelden was het geluid goed op orde. Het is een soort van brei, de drums en basgitaar zijn veel te hard, de gitaar en de toetsen komen nauwelijks goed door, het klinkt gewoon niet zoals het zou moeten. Tegen het laatste deel van de show worden de klanken al wat beter, maar dat kan ook komen door dat mijn oren inmiddels gewend zijn aan het matige geluid, jammer. Het licht en visuele aspecten, de lasershow en de drie projectieschermen zijn daarentegen prima voor elkaar.


Dit is eigenlijk de show die eind 2020 op de rol stond, de traditionele ‘Xmas Bash’. Maar, zoals zanger Peter Nicholls al gekscherend opmerkte, er was sprake van een klein virusje. Dus nu wordt de Kerst show een Paas show, vandaar de naam ‘Eastmas Bash’. Dat weerhield de heren muzikanten (lees: Mike Holmes) er niet van om te trachten het begrip ‘gevleugeld’ een nieuwe betekenis te geven. Elke keer weer vraag je je af hoe hij hier nou weer overheen moet komen; hij nam in zijn eentje het halve podium in beslag met zijn gigantische witte veren. Misschien mede door het vreemde tijdstip, zo vlak voor Pasen, kwam de echte feestsfeer niet goed uit de verf, de overall sfeer was er niet minder om.


Na ca. 2,5 uur zuivere speeltijd gingen de zaallichten aan en bedankte een zichtbaar blije band zijn enthousiaste aanhang. Oh ja, zoals gezegd, er volgt later dit jaar nog een echte Xmas Bash…..

Send this to a friend