IQAlbum

Na het mislukte commercieel uitstapje naar poppy songs op “Are You Sitting Comfortably?” in 1989 kunnen we nu er gelukkig wel eens echt goed voor gaan zitten met deze plaat. Niet alleen zanger Peter Nicholls is weer terug achter de microfoon (hij tekende en passant mee aan de albumhoes), ook wordt de Neo Progressive Rock stijl die soortgenoten als Marillion, Pallas, Pendragon en Arena hanteren weer omarmd.

Uit de ruim vijftig minuten muziek wordt voor de zes nummers de tijd genomen om deze in de kenmerkende IQ blauwdruk uit te werken zoals we die kennen als The Last Human Gateway en The Enemy Smacks. Dat betekent veel melodie, soepele breaks, emotionele zang en een heerlijke warm bad aan diverse toetsenklanken die we (her)kennen uit verschillende decennia. Tempowisselingen volgen elkaar logisch op en zelfs de typische IQ polyritmiek waar verschillende maatsoorten 5/4 en 4/4 tegen elkaar in gaan, daar kun je lichtjes op headbangen. Af en toe gaat Mike Holmes er even ruig in met zijn gitaar, maar nergens vliegt het uit de bocht. Op “Ever” is alles in balans en klopt zelfs de nummervolgorde als een bus.

Het album start prima met een standaard up tempo nummer The Darkest Hour en eindigt in alle rust met een ballad in Came Down. Het tussendoortje Out of Nowhere is als rechttoe rechtaan rocknummer prima gepositioneerd.

De apotheose van deze cd zit hem in de drie andere songs.

Fading Senses begint in deel 1 After All heel rustig om in deel 2 een langdurig instrumentaal wisselspel tussen gitaar en synthesizer te houden. Wat een heerlijk schijngevecht!

Tweede hoogtepunt is Further Away. Een stief kwartiertje waarin van alles gebeurt. Een top klassieker in dit genre net zoals Leap Of Faith. Memorabel hierin is de gitaarsolo op het eind waar Mike Holmes begint met de vingertapping techniek van Steve Hackett om daarna over te gaan naar een hemelse gitaarsolo a la Steve Rothery, ondersteund door heerlijke Taurus Bass Pedals en Mellotron zoals Genesis die ook toepaste op “A Trick Of The Tail”.

Zijn er dan helemaal geen kritische geluiden? Ja eentje. De productie is wat dun en zit wat veel in het hoog. De heerlijke basloopjes van John Jowitt hadden wat mij betreft prominenter gemixt mogen worden. Hoe dan ook, met dit album zorgde IQ ervoor dat zij de juiste Neo Prog road weer hadden gevonden en er ruim 25 jaar lang nog meer van dit moois aankwam.

Jos Driessen