IQAlbum

Een nieuwe IQ is altijd groot nieuws. Deze band hoeft zich niet meer te bewijzen en behoort al decennia tot de vaandeldragers van de neo-progressieve rock. Albums van de band met elkaar vergelijken heeft geen zin. Je kunt het beter zien als een nieuw hoofdstuk dat aan een indrukwekkend boek wordt toegevoegd. Voor dit nieuwe hoofdstuk werd goed de tijd genomen. Wederom 5 jaar. Mike Holmes vertelde eerder al hoe positief de band dit heeft ervaren. Het nieuwe album is gewoon met de tijd ontstaan.

Er was zoveel materiaal dat er twee cd’s gevuld konden worden. Lange tijd werd er getwijfeld of het een dubbelalbum moest worden of dat er een release zou komen met een optionele tweede schijf. De muziek die ‘over’ was paste namelijk niet helemaal in de sfeer van de muziek op de eerste disk. Uiteindelijk werd er voor een volledig dubbelalbum gekozen. Persoonlijk beschouw ik deze release als ‘een album met een tweede disk’ en niet echt als dubbelaar. Precies om wat de band al aangaf, de muziek op de tweede cd past niet in de sfeer van de eerste. Over die tweede schijf later meer.

De muziek van IQ is altijd bijzonder gelaagd en heeft vaak heel wat luisterbeurten nodig voordat het al zijn geheimen heeft prijsgegeven. Hoe meer luistertijd je investeert, hoe meer ze gaan groeien. Dat is bij “Resistance” niet anders. Ik moest even zoeken hoe je dit album het beste kunt benaderen. Ik beoordeelde het album eerst door elk nummer apart af te wegen, maar dat werkt niet. De band laat niet voor niets alle nummers in elkaar overlopen en dáár ligt de sleutel. Beschouw de eerste cd als één episch stuk en het wint enorm aan kracht!

Wanneer je het album als één stuk gaat beschouwen, dan neemt de band je mee op een indrukwekkende reis. In termen van sfeer en dosering behoort dit album tot het beste dat de band tot nu toe creëerde. Als ik je zou zeggen dat de eerste echte gitaarsolo van Mike Holmes pas na zo’n 24 minuten te horen is, zou je misschien teleurgesteld zijn. Toch is het waar. Eerst stelde mij dat teleur, maar ik ga die keuze steeds meer waarderen. In Alampandria is zijn eerste korte solo te horen, maar in Shallow Bay komt het echt tot een enorm hoogtepunt. Er is inmiddels heel wat elektriciteit opgewekt die in die alles verscheurende solo tot uiting komt. Wat een ontlading. Deze solo is lyrisch, maar heeft ook een soort agressie. Hij raakt me tot in mijn diepste diep. Geweldig!

Dat betekent niet dat Mike Holmes tot die tijd niet te horen is. Zijn riffs en powerchords zijn niet van de lucht en geven de muziek een enorme meerwaarde. In Rise schuren zijn riffs tegen de metal aan. Maar in datzelfde nummer zorgen ook zijn akoestische klanken voor heel wat sfeer.

Tot mijn grote vreugde is de rol van toetsenist Neil Durant wederom enorm gegroeid. Deze man is een toetsenliefhebber in hart en nieren en zijn passie kan hij op dit album helemaal loslaten. Hij is overal te horen. Zijn mellotron-samples zijn briljant en scheuren een nummer soms volledig open. En ook zijn kerkorgelgeluid in If Anything en Alampandria klinkt als een klok. In A Missile mag hij heerlijk domineren en pakt hij uit met heel wat arsenaal.

If Anything is een prachtige ballade die de band mag rekenen tot een van zijn beste. Het kent een prachtige opbouw, mooie melodielijnen en het gebruik van elektronica werkt hier erg goed. De sfeervolle toetsen en de akoestische gitaar van Mike Holmes maken het geheel compleet.

Tel hier de indrukwekkende productie bij op, en wat mij betreft ook de mooiste hoes die ze ooit lieten maken, en je hebt een indrukwekkend geheel.

Op de tweede disk worden we getrakteerd op 55 minuten nieuwe muziek. Twee epics van ruim 19 en 21 minuten vormen daarin de boventoon. Beschouw de nummers echt als los van de eerste disk en dan kun je daar ook optimaal van genieten. De eerste epic The Great Spirit Way is een behoorlijke achtbaan. Het is een sterk nummer dat een hoop te bieden heeft. Fire And Security vind ik het beste nummer van deze tweede schijf. Dat komt vooral door de heerlijke lange gitaarsolo en de zware toetsen. Feitelijk staat er op de tweede cd geen zwak nummer.

Toch zal mijn focus voorlopig wel bij de eerste cd van “Resistance” blijven.