Iris DivineAlbum

U kent het waarschijnlijk wel.. De rilling over je lichaam wanneer je een album leert kennen dat bij elke draaibeurt steeds meer gaat groeien. Soms tegen alle verwachtingen in. Soms als het nog door niemand echt is opgemerkt en je het gevoel hebt dat de muziek nog veel meer mensen kan bereiken. Of gewoon omdat het om welke reden dan ook je bij de kladden grijpt.

Echter, mijn eerste euforische uiting op Twitter over dit album werd gelijk door een gewaardeerd professioneel collega recensent de kop ingedrukt. “Moah, saai en ik vond er niet veel aan”. “Weinig origineel ook”. Ondertussen haakten andere volgers aan het gesprek, die daarna gelijk gingen snuffelen aan de muziek van Iris Divine. Gelukkig waren die reacties ook positief, dus mijn eventuele angst om alleen te staan in deze ontdekking was ongegrond. En om volledig objectief te blijven, besloot ik mijn gewoonte te handhaven door de bewuste recensie (Aardschok) niet te lezen, iets wat ik trouwens nooit doe om onbevangen een mening te vormen.

Op het genoemde punt moet ik het overigens wel gedeeltelijk eens zijn met mijn Aardschok collega; de muziek is in essentie niet écht heel origineel wat deze Amerikaanse band op dit (fysieke) debuutalbum laat horen. Maar tjonge, wat groeit dit album met elke draaibeurt en is het heerlijk meeslepend! En daar ontwikkelt zich juist een controverse en wordt het interessant; naarmate je luistert zal je steeds meer overeenkomsten met bestaande bands vinden, en toch wordt de muziek met een stijlvolle, moderne twist gebracht. Een kleine greep: Alice In Chains, Fates Warning, Pantera en een vleugje Dream Theater en Metallica.

Dit trio, afkomstig uit Noord Virginia, bestaat uit mastermind Navid Rashid op gitaar en zang, Brian Dobbs op basgitaar en Kris Combs op drums, toetsen en programmering. De band is relatief kort bij elkaar, maar heeft in 2011 ook de cd “Convergence” uitgebracht op hun bandcamp pagina, waar ze gelijk  hoge ogen mee gooiden. Ook schijnen daar enkele fysieke exemplaren van uitgebracht te zijn, die inmiddels uitverkocht zijn.

Het fijne aan dit album is dat het vooral een gevarieerd progmetal album is. Ondanks wat herkenbare riffs, hooks, grooves en melodieën vallen ze nergens in herhaling en klinkt de totale sound erg vet. De band zegt zelf vooral geïnspireerd te zijn door progrock bands als Rush, Dream Theater, Porcupine Tree en Massive Attack, maar wat mij betreft is de benadering van de eigen muziek meer metal gericht. Luister bijvoorbeeld eens naar het instrumentale In Spirals en je zal het waarschijnlijk beamen. Harde riffs, dreunende basgitaar en straffe drums benaderen een dikke metal sound. Toch zorgt met name het gebruik van toetsen en programmering ervoor dat de composities melodieus blijven, waardoor een progmetal sticker gerechtvaardigd lijkt. Het nummer A Suicide Aware is typisch zo’n progmetal nummer waarin bijvoorbeeld Dream Theater liefhebbers zich waarschijnlijk in kunnen onderdompelen. Apathy Rains is vooral ook gericht op het progmetal publiek en hoewel ik nooit zo’n voorstander ben van  gesproken- of filmfragmenten in muziek, pakt het samen met de prima zang van Navid Rashid geweldig uit. Heerlijk!

Onbetwist een hoofdrol in het geluid eist drummer Kris Combs op, zijn geluid is direct, gevarieerd, technisch en bevat onder andere heerlijke basdrums. Prominent aanwezig is hij vooral in In The Wake of Martyrs, waar elke klap van Combs mij zo’n beetje doet sidderen. Wat een heerlijke afdruk op de vellen! De baspartijen van Brian Dobbs maken de ritmesectie spannend, zonder dat hij in de productie prominent naar voren komt.

Verwacht niet dat je een uniek geluid hoort, maar sta gewoon open voor uitstekende muziek die verfijnd en professioneel gebracht wordt en waarin nog veel groei te behalen is in een eigen geluid. Iris Divine is een topband in wording, daarvan ben ik overtuigd. Kom maar op met een volgend album!

Ruard Veltmaat