Isildurs BaneAlbum

Pass (werkwoord): o.a. passeren, toegang krijgen, ergens voor slagen.
Pass (zelfstandig naamwoord): o.a. een bewijs dat toegang verleent, toegangskaart.

Isildurs Bane (IB)had geen toepasselijker titel kunnen verzinnen voor dit vierde deel in MIND-reeks. Men heeft namelijk een album afgeleverd dat perfect dienst kan doen als introductie in de veelzijdige muziek van dit Zweedse gezelschap. Want nog nooit is een album van hun hand zo toegankelijk geweest voor een breder (en misschien ook wat conservatiever) publiek. Ten eerste omdat de soms duizelingwekkende mengeling van prog, klassiek, jazzrock en zelf vleugjes folk, zoals we die van oudere albums kennen, nu niet zo nadrukkelijk aanwezig is. Toegevoegd is een flinke dosis moderne rock / pop, waarbij je qua stijl, geluid, klank zeker moet denken aan een album als Peter Gabriel’s “Up”. En dat brengt ons tevens bij het tweede punt: voor het eerst in zestien jaar heeft IB een album afgeleverd waar op zang weer een groot aandeel heeft.

En dat dit een wonderschoon resultaat oplevert heeft mij aangenaam verrast. Deels komt dit door de muziek maar de band wijt dit met name ook aan de invloed van producer Mats “MP” Persson.

Het eerste deel [HERE] opent al gelijk ontzettend sfeervol waarna, de voor Isildurs Bane kenmerkende, percussie donderend invalt. Maar al snel nemen koperblazers en strijkers de overhand en horen we voor het eerst dè stem van het album: Christof Jeppsson. Zijn warme stem heeft hier behoorlijk veel weg van Colin Blunstone (Zombies, Alan Parsons Project). In het vierde deel van [HERE] laat hij een agressievere kant van zijn stem horen en ook de rest van de band is ongemeen stevig op dreef. IB laat zich van zijn meest toegankelijke kant horen tijdens dit eerste deel van het album en ik moet daarbij zowaar af en toe denken aan het Dinosaur van King Crimson’s “Thrak”-album.

[HOPE] opent met sfeervolle mellotronklanken waarna we terecht komen in een deel waar in meerdere zangpartijen over elkaar worden gelegd. Jeppsson neemt vervolgens het heft weer in handen en de manier waar op hij hier zingt komt wel heel erg in de buurt van Peter Gabriel. In het instrumentale derde deel worden we voor het eerst echt geconfronteerd met muziek die mij direct doet denken aan het album MIND Vol. 1: een mooie gedragen melodie gespeeld op gitaar die vervolgens door een fluit word gedubbeld. Het afsluitende gezongen deel heeft een melancholisch sfeertje wat ook komt door de koperblazers (denk: Leger Des Heils-brassband) waarna in het midden een schitterende instrumentale sectie zit met een fluitsolo en vervolgens een gitaarsolo die mooi naar een hoogtepunt toewerkt. Vervolgens neemt een van de damesstemmen (het is niet echt duidelijk wie nou wat zingt aangezien nagenoeg alle damesstemmen erg op elkaar lijken) het roer weer over.

Hebben we in het voorafgaande deel al voorzichtig kennisgemaakt met iets van die typische Isuldurs Bane-klank, de eerste twee delen van [FEAR] is IB ten voeten uit. Cello en viool openen, waarna we vervolgens een sectie krijgen die me sterk doen denken aan hun album “Cheval”: een symfonische mengeling van rock, klassiek en zelfs jazzrock. Het is echter met name het rockgedeelte dat de overhand heeft, want nog nooit heb ik zo veel gitaar gehoord in de muziek van IB. Puntige riffs en een felle solo die zich perfect zou thuis voelen op willekeurig Zweeds progmetal album. Maar nergens vliegt men echt uit de bocht want de song staat ten allen tijde voor op. In het laatste gedeelte horen we IB op zijn agressiefst en weer moet ik denken aan King Crimson’s Dinosaur, wat ook komt door het bijna dubbeldrumgeluid in dit gedeelte.

Na het muzikale geweld van het voorgaande brengt het slotdeel [PASS] ons weer terug naar een ingetogener sfeer. En weer zorgen die Leger Des Heils-blazers voor een melancholisch sfeertje. Een sfeer die mij overigens ook doet denken aan het nummer Things Change (te vinden op het album “Flowermouth”) van het Britse duo no-man.

Met “Mind Vol. 4: Pass” heeft Isildurs Bane mij in zoverre aangenaam verrast dat ik niet had gedacht dat hun muziek ook in het wat strakkere keurslijf van een songmatigere aanpak te vatten zou zijn. En op zich is het ook wel weer zo dat voor de doorgewinterde IB liefhebber dit album misschien net iets te weinig eigen gezicht heeft.

Voor de niet ingewijden heb ik maar één advies: zet voor deze keer al je vooroordelen eens opzij, doe de “oordoppen” eens uit en laat je meevoeren op deze stroom van veelkleurige maar toegankelijke klanken van Isildurs Bane.

Christian Bekhuis