Isildurs Bane & Steve HogarthAlbum

Sommige samenwerkingen zijn te mooi om waar te zijn: een van de beste instrumentale bands van de afgelopen decennia, het Zweedse kamerrock-gezelschap Isildurs Bane, die de krachten bundelt met een van de grote namen uit ons genre, Steve Hogarth.

Deze laatste is uiteraard vooral bekend als voorman van Marillion, maar heeft daarnaast inmiddels ook al de nodige soloprojecten en samenwerkingen op zijn naam staan. Een van de deze collaboraties, die met Richard Barbieri, leidde tot zijn kennismaking met de Zweden. De muzikale leider van Isildurs Bane, Mats Johansson, besloot vervolgens om muziek te schrijven met daarbij de zang van Hogarth in gedachten. Hoewel de Brit het toen druk had met het afronden van “Fuck Everyone And Run” en het bijbehorende touren, lukte het hem toch mee te schrijven aan de muziek én alle teksten te leveren. Het resultaat is het hier te bespreken “Colours Not Found In Nature” geworden, dat bovendien het eerste Isildurs Bane-album in veertien jaar is.

Een ruime veertig minuten klokt de plaat, verdeeld over een zestal nummers die weliswaar op zichzelf staan, maar wel een sterke samenhang vertonen. “Colours Not Found In Nature” lijkt – laat dat duidelijk zijn – zeker niet op een Marillionplaat. Natuurlijk is de stem van Hogarth een constante, maar hier staat de zang meer op de voorgrond, terwijl de muziek veel rijker klinkt (wat geen verbazing mag wekken gezien de twaalf meespelende muzikanten). De strijkers en blazers geven de muziek extra diepgang en er is ontzettend veel werk gemaakt van de inkleuring, waarbij vooral de rol van Klas Assarsson (vibrafoon, marimba, percussie) positief opvalt.

Ook de thematiek van de nummers sluit goed aan bij de plaat. Waar op “Fuck Everyone And Run” grote thema’s in progepics verpakt werden, is in deze intiemere setting veel ruimte voor een meer introspectieve benadering. Hogarth bezingt dus meer het alledaagse en het intermenselijke, iets wat hij uiteraard bij Marillion ook vaak doet. Het meest treffende voorbeeld hiervan is The Love And The Affair, dat een Montréal-achtige vertelling is.

Het best tot zijn recht komt Hogarth echter in het beklemmende Peripheral Vision, dat bewust heel klein wordt gehouden door de minimale instrumentatie. Toch zijn het voor mij juist de momenten dat Isildurs Bane wat zwaarder uitpakt die het meest beklijven, want pas dan hoor je de kwaliteiten van dit gezelschap. Gelukkig zijn die momenten er meer dan genoeg.

Met samenwerkingen die te mooi lijken om waar te zijn is het altijd oppassen, maar de samenwerking tussen Isildurs Bane en Steve Hogarth is én mooi én waar. Het is sowieso fantastisch om na zoveel jaren weer een nieuw album van de Zweden te kunnen beluisteren en dan is het er ook nog eens één waarbij twee creatieve geesten het beste in elkaar naar boven hebben weten te halen. Hopelijk krijgt deze samenwerking een vervolg, op plaat, maar vooral ook in de vorm van een tournee.

Wouter Brunner