IsisAlbum

Ofschoon het van oorsprong uit Boston, Massachusetts afkomstige Isis aanvankelijk vaak leentjebuur bij groepen als Godflesh, Neurosis en The Swans speelt, kan de Amerikaanse band tegenwoordig zelf als één van de meest interessante wegbereiders van het genre bestempeld worden. De momenteel in Los Angeles, Californië vertoevende metalformatie ontwikkelt immers vooral op “Oceanic” (2002) en “Panopticon” (2004) een geheel eigen geluid dat op zijn beurt als een blauwdruk voor talloze andere bands fungeert.

Het meest recente kleinood van de vijf Amerikanen, “Wavering Radiant”, telt zeven muziekstukken, waarvan uitsluitend het titelnummer onder de twee minuten klokt, met een totale speelduur van bijna vijfenvijftig minuten. Dit vijfde studioalbum laat een avontuurlijk metalen mengsel van avant-garde, new-wave, noise, postrock, progressieve rock, psychedelische rock en sludge horen en kan in zekere zin gezien worden als een soort muzikale samenvatting van de inmiddels twaalf jaar durende carrière van de band. De plaat staat immers bol van die karakteristieke componenten die het vijftal al vanaf zijn spraakmakende debuut veelvuldig in zijn muziekstukken verwerkt.

Hoewel de plaat verschillende stijlelementen van al zijn voorgangers samenbrengt, zou ik niettemin beslist niet van een herhaling, maar eerder van een verfijning van zetten willen spreken. “Wavering Radiant” borduurt bovendien het meest voort op het latere werk van de band en dan met name op het meer sfeervolle, haast hypnotiserende geluid van “In The Absence Of Truth”. Op dit plaatwerk vervolgt Isis immers zijn zoektocht naar meer atmosferische, haast mediterende melodieën, met de opmerking dat deze hier nog beter uit de verf komen dan op het overgangsalbum uit 2006. De plaat weet deze dikwijls sferische stukken namelijk op doordachte wijze te koppelen aan de snoeiharde, repetitieve riffs en indringende zangpartijen. Omdat het kwintet zichzelf hier zeker niet opnieuw uitvindt, zou ik deze plaat liever als een evolutie dan als een revolutie willen typeren.

“Wavering Radiant” kan daardoor – net als zijn vier voorgangers – terecht een typische groeiplaat genoemd worden. De vele subtiliteiten die het vijftal beslist in zijn muziek verwerkt openbaren zich immers pas na meerdere, minutieuze luistersessies. Dit houdt in dat de zeven composities absoluut een zekere toewijding en dito inspanning van de luisteraar verlangen, want anders vrees ik dat deze fijnzinnigheden grotendeels verloren zullen gaan en dat de muziek bijgevolg zijn aantrekkingskracht snel zal kunnen verliezen.

Omdat de band hier en daar ook teruggrijpt naar de ‘van-dik-hout-zaagt-men-planken’-aanpak met gutturale keelklanken van het oudere werk, mondt deze niet aflatende ontwikkeling op “Wavering Radiant” uit in een indrukwekkend, meeslepend bandgeluid dat voortdurend heen en weer schippert tussen ijzingwekkende atmosfeer enerzijds en overdonderende bruutheid anderzijds. Zoals ik eerder heb aangegeven legt het vijftal zijn oor niet langer uitsluitend te luisteren bij bands als Godflesh en Neurosis, maar roepen de vijf nu een meer eigen geluid in het leven. Dat ik nu ook referenties naar bands als The Cure, Joy Division, Mastodon, Mogwai, Opeth, Pink Floyd, Porcupine Tree en Tool ontwaar, zal vermoedelijk een deel van de lezers vast en zeker aanspreken.

Af en toe geruggensteund door Tool-gitarist Adam Jones bevestigen Jeff Caxide, Michael Gallagher, Aaron Harris, Bryant Clifford Meyer en Aaron Turner met dit nieuwe album niet alleen hun reputatie als de grondleggers van de postmetal, maar consolideren ze tevens hun maatgevende positie binnen dit genre. Voor behoudende liefhebbers van het oude(re) werk kan “Wavering Radiant” een (kleine) teleurstelling zijn. Omdat de band echter toegankelijker dan ooit klinkt, kan ik de nieuwe plaat nu aanraden bij fans van voornoemde bands, die nog niet bekend zijn met dit Amerikaanse vijftal.

Frans Schmidt