Ivory MoonAlbum

Slagtand naar de maan!

Ganesha is de hindoestaanse godheid met het olifantenhoofd. Hij is de god van kennis en wijsheid, neemt hindernissen weg en is de beschermheilige van reizigers. Op een dag had Ganesha overdadig veel snoep gegeten. Zijn dikke buik barstte open en de snoepjes vielen op de grond. Ganesha verzamelde ze snel en bond zijn buik dicht met een slang. Zo wordt zijn slangvormige kastekoord verklaard. De maan had dit alles gezien en lachte luid. Ganesha werd hierom zo kwaad dat hij zijn ivoren slagtand afbrak en deze naar de maan gooide. De maan, op zijn beurt, verdween en het werd donker. Nog steeds verdwijnt de maan af en toe, als een straf voor Ganesha: de maansverduistering. Het is overigens niet echt waarschijnlijk dat het Italiaanse septet Ivory Moon aan bovenstaande mythe zijn naam heeft ontleend, want de teksten van de band verraden eerder een sterk christelijke achtergrond.

Voor de geboorte van Ivory Moon moeten we terug naar de zomer van 2000 en het duurt tot medio 2002 alvorens de groep zijn eerste promo cd wereldkundig maakt. Via het obscure Battle Hymn Records leidt dit begin 2004 tot de release van het debuut “On The Edge Of Time”. Enige bezettingswisselingen later pakt de band eind 2005 de schrijfdraad weer op, hetgeen uiteindelijk resulteert in een volgende plaat en een deal met het Zweedse Ulterium Records. Die nieuwe cd – die in september 2007 op de markt wordt gedropt – luistert naar de naam “Human Nature”. Op dit tweede werkje horen we een bedrijvige band in symfonische metalsferen, waarbij al snel de gedachte aan een groep als Nightwish postvat, niet in de laatste plaats vanwege de interessante wisselwerking tussen de vrouwelijke vocalen van Cecilia Serra en de mannelijke mondklanken van Sandro Manicone. Muzikaal gezien kan er zeker ook een link met de verrichtingen van Therion worden opgemerkt.

Een aanbeveling van Het Ivoren Kruis zal “Human Nature” vast niet krijgen, want ‘hete aardappel in de keel’ zangeres Cecilia onderwerpt het tandglazuur van de luisteraar bij tijd en wijle aan een behoorlijke beproeving. Ook haar mannelijke tegenhanger Sandro heeft bij het uitdelen van de stembanden niet vooraan in de rij gestaan. Niet dat beiden bedroevend slecht zingen, maar groots is anders. Opvallend is de rolverdeling bij Ivory Moon, waarbij het vooral Sandro is die de vocale kar trekt. Wellicht liggen Bijbelse waarden en normen ten grondslag aan deze keuze. Flauwekul natuurlijk, maar feit is dat normaliter in dit genre de vrouwelijke partij de lakens uitdeelt. En hoe zit het met de composities op “Human Nature”? Welnu, die zijn vrij aardig, kennen redelijk wat afwisseling en zijn volgestopt met leuke ideetjes, maar missen een beetje de overtuigingskracht. Het is allemaal net niet pakkend genoeg om een onuitwisbare indruk achter te laten. Maar wie van een band als Epica houdt zal best enig plezier ervaren bij songs als het bombastisch galopperende In The Deep Forest of de sterke, licht progressieve afsluiter The Journey. En ook de liefhebster (of liefhebber) van Therion zal nummers als het apocalyptisch geladen Golgotha of het gevarieerde Clown In The Mirror ongetwijfeld met gematigd genoegen tot zich nemen. Zelfs de fans van het vroege werk van After Forever vinden in het met korte pianostukjes versierde Wasted Time iets van hun gading.

Olifantastisch is het te weinig dynamiek kennende “Human Nature” zeker niet, maar er worden in dit genre legio slechtere platen gemaakt. Ivory Moon sluit met deze cd dan ook moeiteloos aan in de omvangrijke rij der middenmoters. Wel achteraan overigens!

Markwin Meeuws