IWKC Album

Met het onverwacht droppen van een dertigtal cd’s door een onbekende Russische distributeur in onze postbus moet je je af vragen of wij als onafhankelijk recensie instituut hier wel aan moeten beginnen. Je hoopt op een onbekend pareltje maar als het merendeel ook nog eens oud materiaal betreft waar nooit iets van is komen boven drijven in de mooie roze progwereld dan houd je je hart vast. Daar gaan weer uren en

uren aan kostbare luisterminuten in zitten terwijl je in je hart al weet, dit gaat hem niet worden.

Maar ja, zo kreeg ik als actiestunt heel lang geleden toen prog nog symfo heette de eerste solo-lp “Velvet Darkness” van ene Alan Holdsworth zomaar gratis uitgereikt bij een aankoop van een krat bier bij de plaatselijke slijterij! Dus wie ben ik om een gegeven paard in de bek te kijken. Dit album met een van de lelijkste hoezen aller tijden koester ik nog steeds, dus wie weet wat er voor fraais mij te wachten staat.

Ik waag me daarom aan IWKC omdat de albumhoes mij aansprak en niet de groepsnaam. De afkorting staat namelijk voor I Will Kill Chita en daar heb ik weer helemaal niets mee. Of kan de bandnaam ook Order By Sigma zijn? Zowel groepsnaam als songtitels op de cd-hoes blijken namelijk nergens te matchen met de info die op de bijgeleverde zilveren schijf staat. Ook het jaar van uitgave komt niet overeen. Hier gaat productioneel al iets goeds mis. Een vergelijkend luisteronderzoek met Bandcamp leerde me dat dit toch de instrumentale nummers waren die bij deze cd horen. De wirwar aan releases maakt het ook niet overzichtelijk waar IWKC of dan weer als I Will Kill Chita zich nou overal mee bezighoudt en uitbrengt.

De muziek dan, want daar gaat het uiteindelijk allemaal om. De starter Survival Instruction is als math rock veelbelovend. Hier durf ik het melodieuze stuk met een metal randje wel Not Otherwise Specified als referentiekader mee te geven. Noemenswaardig hierbij is de basdrum. Deze klinkt ondanks de doffe ploffen heel helder en dat is qua geluid productioneel gezien heel bijzonder. Echter, als het tweede nummer Cho Blya!? een kruising blijkt tussen Gruppo Sportivo dat een ska nummer van Madness probeert te spelen dan gaan mijn wenkbrauwen zwaar fronsen zoals een verongelijkt lego poppetje. Met een Russisch scheldwoord in de titel vraag je er misschien om. Veel beter wordt het niet, want het derde stuk is in een jazzrock jasje gestoken dat overgaat in een tex mex ritme (bent u er nog?). Je zou er een schietgebedje op los laten maar dat doen ze zelf al getuige de Latijnse titel Patris Et Filii Et Spiritus Sancti. Met het laatste nummer dat dan om onduidelijke redenen weer in het Duits als Keine Angst vernoemd staat revancheren ze zich door met strijkers en synthesizer een space sfeer te creëren dat naar de albumhoes refereert om daarna als ambient langzaam uit te sterven. Gelukkig duurt deze bonte luisterrit met vier nummers niet langer dan een krappe 19 minuten.

Hoe goed de muzikanten ook kunnen spelen en er twee goede nummers op staan ontbeert het door het ontbreken van een duidelijk muzikaal doel aan consistentie en blijkt deze ep dus geen pareltje te zijn. Juist door het allegaartje aan instrumentale stijlen op notabene een halve lp-lengte lijkt het meer op een paar goedkope kraaltjes die kleine kinderen als speelgoed in elkaar kunnen knopen. Leuk om eventjes mee te spelen maar daarna weer snel over naar het echte blinkende werk. Nog 29 albums te gaan…

Jos Driessen